‘Black Confederates – not an oxymoron’ - Άρθρο του Walter E. Williams (φωτο)
Μία από τις τραγωδίες του πολέμου είναι ότι την ιστορία του την γράφουν οι νικητές και συχνά το κάνουν με προκατάληψη και ανεντιμότητα. Αυτό είναι αλήθεια για τον ‘δικό μας’ πόλεμο του 1861, που λανθασμένα ονομάζεται «εμφύλιος πόλεμος». Εμφύλιος πόλεμος είναι όταν δύο ή περισσότερα μέρη προσπαθούν να καταλάβουν την κεντρική κυβέρνηση. Ο Jefferson Davis (πρόεδρος της Συνομοσπονδίας - C.S.A. των Νοτίων) ήθελε να κατακτήσει την Washington, όσο ήθελε ο George Washington, το 1776, να κατακτήσει το Λονδίνο! Και οι δύο πόλεμοι ήταν πόλεμοι για την ανεξαρτησία.
Ο Kevin Sieff, που αρθρογραφεί για την εφημερίδα Washington Post, έγραψε ένα άρθρο (20 Οκτωβρίου 2010) με τίτλο: «Το βιβλίο ιστορίας της 4ης τάξης δημοτικού στα σχολεία της Virginia, έγινε στόχος κριτικής για τους ισχυρισμούς ότι υπήρχαν μαύροι που πολέμησαν στο πλευρό της Συνομοσπονδίας (Νότιους)».
Ο Sieff ισχυρίζεται ότι "Οι μελετητές σχεδόν ομόφωνα έτρεξαν να χαρακτηρίσουν αυτούς τους ισχυρισμούς ως ‘αλλοίωση της ιστορίας’". Η ιστορικός Carol Sheriff δήλωσε: «Είναι ανησυχητικό ότι η επόμενη γενιά διδάσκεται ιστορία που βασίζεται σε ένα αβάσιμο ισχυρισμό αντί να λαμβάνει τη σωστή παιδεία". Ας δούμε αυτή την σωστή παιδεία.
Τον Απρίλιο του 1861, (12 Απριλίου ξέσπασε, ‘επισήμως’, ο πόλεμος,) μια εφημερίδα στο Petersburg της Βιρτζίνια πρότεινε «τρία ζήτω για τους πατριώτες ελεύθερους νέγρους του Lynchburg "μετά τους 70 μαύρους που προσφέρθηκαν" να βοηθήσουν υπό οποιαδήποτε ιδιότητα τους δινόταν" για την υπεράσπιση της Βιρτζίνια.
Ο πρώην σκλάβος Frederick Douglass (φώτο) παρατήρησε, "Υπάρχουν επί του παρόντος, πολλοί έγχρωμοί άνδρες στον Στρατό της Συνομοσπονδίας που κάνουν το καθήκον τους όχι μόνο ως μάγειροι, υπηρέτες και εργάτες, αλλά και ως πραγματικοί στρατιώτες, έχοντας τα μουσκέτα στους ώμους τους και τις σφαίρες στις τσέπες τους, έτοιμοι να πυροβολήσουν ... και να κάνουν οτιδήποτε ένας στρατιώτης μπορεί να κάνει για να καταστρέψουν την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση. "
Ο Charles H. Wesley, ένας διακεκριμένος μαύρος ιστορικός που έζησε από το 1891 έως το 1987 έγραψε ένα άρθρο το 1919, με τίτλο «Η απασχόληση των Μαύρων ως στρατιώτες στον Συνομοσπονδιακό Στρατό», στο περιοδικό ‘Journal of Negro History’(Εφημερίδα της Ιστορίας των Νέγρων). Εκεί λέει, "Εβδομήντα ελεύθεροι μαύροι, καταταγήκαν στο Συνομοσπονδιακό Στρατό στο Lynchburg της Βιρτζίνια. Δεκαέξι Λόχοι (1600) ελεύθερων έγχρωμων ανδρών βάδισαν μέσω της Augusta της Georgia στο δρόμο για να πολεμήσουν στη Βιρτζίνια."
Ο Wesley παραθέτει κάποια σημεία από το «Αμερικάνικη Σύγκρουση» ("American Conflict") του Horace Greeley (1866) λέγοντας: «Για περισσότερο από δύο χρόνια, οι νέγροι είχαν σημαντική συνδρομή στις πολεμικές επιχειρήσεις της συνομοσπονδίας. Είχαν ενσωματωθεί πλήρως ως ‘επαναστάτες’ (‘rebels’) στρατιώτες και παρέλαυναν μαζί με τα στρατεύματα των λευκών, την στιγμή που αυτό δεν θα ήταν ανεκτό στον στρατό της Ένωσης (των Βορείων)".
Ο Wesley συνεχίζει λέγοντας, «Ένας παρατηρητής στο Τσάρλεστον στο ξέσπασμα του πολέμου σημείωσε την προετοιμασία για πόλεμο, και του προξένησε ιδιαίτερη προσοχή οι χιλιάδες νέγροι οι οποίοι, τόσο μακριά από θεωρίες ‘εξεγέρσεων’, χαμογελούσαν μέχρι τα αυτιά με την προοπτική να πυροβολήσουν Γιάνκηδες».
Κάποιος θα πρέπει να είναι ανόητος να πιστεύει ότι οι Μαύροι πάλευαν για να διατηρήσουν τη δουλεία. Αυτό που δεν διδάσκεται στα περισσότερα μαθήματα ιστορίας είναι ότι είναι σχετικά πρόσφατα εμείς οι Αμερικανοί σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας ως πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών. Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μας, σκεφτόμασταν τους εαυτούς μας ως πολίτες της Βιρτζίνια, πολίτες της Νέας Υόρκης και πολίτες οποιασδήποτε πολιτείας στην οποία κατοικούσαμε. Ο Wesley λέει, «Για την πλειοψηφία των νέγρων, όπως σε όλους τους Νότιους, η εισβολή των στρατευμάτων της Ένωσης έμοιαζε ως μία ανελέητη επίθεση στις ανεξάρτητες πολιτείες, μία εισβολή στην αγαπημένη τους πατρίδα όπου ο εισβολέας ήθελε να ποδοπατήσει όλα αυτά που οι άνθρωποι κατείχαν." Οι μαύροι έχουν αγωνιστεί σε όλους τους πολέμους μας, τόσο πριν όσο και μετά τη δουλεία, με την ελπίδα μίας καλύτερης μεταχείρισης μετά τον πόλεμο.
Αρνούμενοι αυτόν τον ρόλο, και ως εκ τούτου εξασθενίζοντας την ιστορική μνήμη, ότι οι δούλοι και οι ελεύθεροι της συνομοσπονδίας αγωνίστηκαν σε μια αποτυχημένη επανάσταση για την ανεξαρτησία τους, αποτελεί μέρος της ατζέντας να καλυφθούν οι αντισυνταγματικές πράξεις του Αβραάμ Λίνκολν για την πρόληψη της απόσχισης του Νότου. Μήπως οι πολιτείες δεν έχουν δικαίωμα να αποχωρήσουν;
Στη Συνταγματική Συνέλευση του 1787, ο Τζέιμς Μάντισον (James Madison) απέρριψε μια πρόταση που θα επέτρεπε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να καταστείλει την απόσχιση μίας πολιτείας. Είπε, «Μια Ένωση Πολιτειών που περιέχει τέτοια συστατικά φαίνεται να εξασφαλίζεται από την δική της καταστροφή. Η χρήση βίας εναντίον συγκεκριμένης πολιτείας θα φαίνεται περισσότερο σαν μια κήρυξη πολέμου παρά μια πρόκληση τιμωρίας και θα μπορούσε πιθανότατα να εξεταστεί από το μέρος που δέχεται επίθεση ως διάλυση όλων των προηγούμενων στοιχείων τα οποία μπορεί να την συνδέουν με την Ένωση".
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου