Άρθρα ιστορικού περιεχομένου για τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (C.S.A. 1861-1865) που δημοσιεύονται στο ιστολόγιό μου Κόκκινος Ουρανός


Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Στις 3 Απριλίου 1865 έπεσε το Ρίτσμοντ. (‘The Night They Drove Old Dixie Down’)


Στις 3 Απριλίου του 1865 το Richmond της Virginia, η πρωτεύουσα της Συνομοσπονδίας (CSA) κατά τη διάρκεια του πολέμου της απόσχισης έπεσε στα χέρια του στρατού της Ένωσης.

Το Richmond και η Ουάσιγκτον, η πρωτεύουσα της Ένωσης χωρίζονταν μεταξύ τους με μια απόσταση λιγότερο από 100 μίλια. Στις αρχές του πολέμου, (που έμεινε γνωστός ως «εμφύλιος») οι Νότιοι κόντεψαν να κατακτήσουν την Ουάσιγκτον, μετά τη νίκη τους στη μάχη του First Bull Run. Αν ο στρατηγός Lee ακολουθούσε τη συμβουλή, τον Ιούνιο του 1863 να οδηγήσει τον στρατό ανατολικά αντί να εμπλακεί με τον Meade στο Gettysburg, η συνομοσπονδία θα μπορούσε να έχει καταλάβει την Ουάσιγκτον και ο ηρωικός πόλεμος της ανεξαρτησίας του Νότου να είχε στεφθεί με επιτυχία.
Τώρα όμως ήρθε το τέλος…



 


Ο ποιητής Carl Sandburg (1878-1967), γράφει: «... λίγο μετά το ξημέρωμα στις 3 Απριλίου, ένα πλήθος από χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά κατέκλυσαν τις πόρτες της αποθήκης. Αντιπροσώπευαν το μέρος του λαού του Richmond που είχε πληγεί περισσότερο από την έλλειψη τροφίμων και των υψηλών τιμών. Πολλοί από αυτούς δεν είχε γευτεί ένα πλήρες, θρεπτικό γεύμα εδώ και μήνες. Πίσω από τις πόρτες της αποθήκης είχαν ακούσει - και άκουσαν σωστά – υπήρχαν βαρέλια με ζαμπόν, μπέικον, ουίσκι, αλεύρι, ζάχαρη, καφέ. Γιατί δεν τα είχαν δώσει στον στρατηγό Lee και στον πεινασμένο στρατό του ήταν μια ερώτηση που κανένας αρμόδιος δεν απάντησε. Η απόγνωση των ανθρώπων τους έκανε να ορμήσουν σαν άγρια ζώα και να σπάσουν τις πόρτες, τις οποίες πλέον δεν  φύλασσαν οπλισμένοι άνδρες.
Αλλά ας πάμε λίγο πίσω.
Στις 24 Δεκεμβρίου 1864 ο στρατηγός των Βορείων Ουίλλιαμ Σέρμαν μπαίνει σταν Σαβάννα (Georgia), η οποία λεηλατείται. Φεύγει στις 1 Φεβρουαρίου με 60000 άντρες για να προλάβει τον στρατηγό Γκραντ μπροστά στο Ρίτσμοντ. Η Νότια Καρολίνα, το λίκνο της Απόσχισης, βρίσκεται στο δρόμο του και θα γνωρίσει την φρίκη. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την προέλαση αυτών των λυσσασμένων σκυλιών.

Στις 17 Φεβρουαρίου ο Σέρμαν (που έπασχε από κρίσεις παράνοιας και θεωρείται σήμερα ο πρώτος εγκληματίας πολέμου της Ιστορίας) μπαίνει στην Κολούμπια, την πρωτεύουσα της Ν. Καρολίνας. Το ίδιο βράδυ η πόλη παραδίνεται στις φλόγες. Οι μεθυσμένοι Γιάνκηδες στρατιώτες λεηλατούν τα σπίτια και κακοποιούν τους κατοίκους πριν τραπούν σε φυγή. Μαίνονται αχαλίνωτα τα πιο κτηνώδη ένστικτα, με την ενθάρρυνση της ατιμωρησίας, τον φθόνο και την εκδίκηση.


Ο στρατηγός Λη, μετά από την επανεκλογή του Λίνκολν (Νοέμβριος του 1864), δεν τρέφει πλέον καμία αυταπάτη σχετικά με την εξέλιξη της σύγκρουσης. Ξέρει ότι το παιχνίδι έχει χαθεί. Όπως υπαγορεύει το καθήκον του, δεν ενημερώνει τον πρόεδρο Ντέιβις για αυτή του την άποψη. Για τους άντρες και τους υφισταμένους του παραμένει το σύμβολο της ελπίδας. Το καθήκον του σαν στρατιώτης είναι να πολεμήσει μέχρις εσχάτων και δεν είναι χαρακτήρας που υποχωρεί. Παρόλα αυτά όμως η τελική πτώση είναι πλέον προ των πυλών. Ο χειμώνας μπροστά στο Ρίτσμοντ είναι μια κόλαση. Μετά από την καταστροφή της κοιλάδας του Σεναντόα από τον Σέρινταν εξαντλήθηκαν και οι τελευταίες πηγές εφοδιασμού Η πείνα, η πραγματική πείνα, είναι που οδηγεί στον θάνατο, βασανίζει την πρωτεύουσα και όσους την προστατεύουν. Ο στρατηγός Λη δεν δέχεται διαφορετικές συνθήκες από εκείνες των ανδρών του. Μια μέρα δέχεται στο τραπέζι του έναν προσκεκλημένο. Το μοναδικό κομμάτι κρέας είναι τόσο μικρό που κανείς δεν τολμά να σερβιριστεί. Επιπλέον, ο Λη μοιράζει στους άντρες του τα μάλλινα ρούχα που προέρχονται από τους κατοίκους.


Οι στρατιώτες που έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ, «Οι Άθλιοι», δημιουργούν ένα λογοπαίγνιο αποκαλώντας τους εαυτούς τους ‘Οι Άθλιοι του Λη’. Καταβάλλουν προσπάθειες να γελάσουν με τις συνθήκες τους. «Σε αυτόν τον στρατό, λένε, μια τρύπα στο παντελόνι σημαίνει ότι είσαι λοχαγός, δυο τρύπες ότι είσαι υπολοχαγός και αν δεν υπάρχει ύφασμα σημαίνει ότι ο κάτοχος είναι στρατιώτης».

Στις 6 Φεβρουαρίου 1865 το συνομοσπονδιακό Κογκρέσο αποφασίζει να διορίσει τον στρατηγό Λη αρχιστράτηγο του Νότου. Αυτό το καθυστερημένο μέτρο δεν μπορεί να έχει πρακτικό αποτέλεσμα, γιατί τα στρατεύματα δεν υπάρχουν πλέον.


Τα ξημερώματα της 25 Μαρτίου 1865 οι Νότιοι επιχειρούν να ανοίξουν ένα πέρασμα στις γραμμές των Βορείων, μπροστά στο Ρίτσμοντ. Το πρώτο μέρος της επιχείρησης επιτυγχάνει, αλλά οι άντρες είναι τόσο εξαντλημένοι που πέφτουν στο έδαφος και δεν μπορούν να συνεχίσουν την επίθεση. Ο Λίνκολν και ο Γκραντ θέλουν να τελειώνουν, Το Σάββατο 1 Απριλίου οι Βόρειοι εξαπολύουν επίθεση σε όλο το μήκος της παράταξης. Μπροστά τους δεν υπάρχουν πλέον παρά φαντάσματα. Η πρώτη γραμμή διαλύεται. Την επόμενη μέρα ο Λη ανασχηματίζει το αμυντικό μέτωπο, αλλά η τελική καταστροφή είναι πλέον ζήτημα ωρών. Τηλεγραφεί στο Ρίτσμοντ ώστε η κυβέρνηση να ετοιμαστεί να εκκενώσει την πρωτεύουσα.

Ο πρόεδρος Ντέιβις παρακολουθεί την θεία λειτουργία στην επισκοπική εκκλησία του Αγίου Παύλου όταν του παραδίδεται το μήνυμα του Λη. Σηκώνεται αμέσως από το στασίδι και βγαίνει με αξιοπρέπεια, με απόλυτα ψυχραιμία. Στις 3 ένα ειδικό τραίνο μεταφέρει τα μέλη της κυβέρνησης στο Ντάνβιλ (Danville).


Στην διάρκεια τας νύχτας ο στρατηγός Γιούελ, ο οποίος συνεχίζει να προστατεύει την πόλη, λαμβάνει διαταγές να αποσυρθεί. Το Ρίτσμοντ παραδίνεται στις φλόγες. Οι πρώτοι Βόρειοι μπαίνουν τα ξημερώματα στην μέχρι τότε απαραβίαστη πρωτεύουσα.

Την ίδια στιγμή ο Λη εγκαταλείπει το Πέτερσμπουργκ, αφού καταστρέψει τις αποθήκες πυρομαχικών. Οι ελάχιστοι στρατιώτες που έχουν απομείνει είναι νηστικοί τριάντα έξι ώρες. Ντυμένοι με κουρέλια, με εδώ κι εκεί ένα κομμάτι αιματοβαμμένο ύφασμα να καλύπτει κάποιο μέλος του σώματος, oι στρατιώτες προχωρούν ακόμα. Στις 7 Απριλίου 1865 ο Γκραντ τους στέλνει ένα σημείωμα με το οποίο τους ζητάει να παραδοθούν για να αποφύγουν περαιτέρω ανώφελες πλέον συγκρούσεις.
"The Night They Drove Old Dixie Down"



 Το 1969 το καναδέζικο συγκρότημα The Band ηχογράφησε το γνωστό folk τραγούδι "The Night They Drove Old Dixie Down" (που αργότερα έγινε επιτυχία και από την Joan Baez). Το τραγούδι γράφτηκε από τον Robbie Robertson, ο οποίος το εμπνεύστηκε όταν κάποτε πήγε στο Νότο και άκουγε τους ανθρώπους εκεί να λένε "Well don't worry, the South's gonna rise again". Στην αρχή του φάνηκε αστείο, αλλά καθώς το άκουγε συνέχεια, ένιωσε τον πόνο και την θλίψη για ένα όνειρο που χάθηκε και ένα λαό που με την βία αναγκάστηκε να υποταχθεί στην ‘Ένωση’ που με την σειρά της γέννησε το γνωστό Αμερικάνικο ‘Imperium’... 

Στο τραγούδι μιλάει ένας απλός Νότιος στρατιώτης, ονόματι Virgil Caine που υπηρετούσε στο "τρένο Danville" (η γραμμή Ρίτσμοντ - Danville, ήταν η κύρια γραμμή τροφοδοσίας της πρωτεύουσας του Νότου και συνέδεε τον υπόλοιπο Νότο).

Το τραγούδι αναφέρεται στις συνθήκες του χειμώνα στις αρχές 1865, στις νότιες πολιτείες, ("We were hungry / Just barely alive" - «Ήμασταν πεινασμένοι / ίσα που ζούσαμε") με την συνομοσπονδία να λιμοκτονεί και να είναι στα πρόθυρα της ήττας. Γίνεται αναφορά στην ημερομηνία 10 Μαΐου 1865, ημερομηνία κατά την οποία το Ρίτσμοντ είχε πέσει προ πολλού. Η 10η Μαΐου σηματοδότησε τη σύλληψη του Προέδρου Jefferson Davis και το οριστικό τέλος της συνομοσπονδίας.
«Virgil Caine είναι το όνομά μου, και υπηρέτησα στο τρένο για το Danville,
Μέχρι που το ιππικό του Stoneman ήρθε και έσκισε τις γραμμές και πάλι.
Τον χειμώνα του '65, ήμασταν πεινασμένοι, μόλις που ζούσαμε.
Στις 10 Μαΐου, το Richmond είχε πέσει, είναι κάτι που θυμάμαι τόσο καλά,
Η νύχτα που έριξαν το Old Dixie κάτω, και οι καμπάνες χτυπούσαν,
Η νύχτα που έριξαν το Old Dixie κάτω, και οι άνθρωποι τραγουδούσαν…
Θυμάμαι τότε με τη σύζυγό μου στο Tennessee, όταν μια μέρα με φώναξε,
Βιργίλιε, γρήγορα, έλα να δεις, κοίτα εκεί ο Robert E. Lee!
Δεν με νοιάζει να κόβω ξύλα και δεν με νοιάζει αν τα λεφτά δεν είναι καλά.
Παίρνεις αυτό που χρειάζεσαι και αφήνεις τα υπόλοιπα.
Αλλά δεν θα έπρεπε να σκοτώσουν τους καλύτερους μας.
Σαν το πατέρα μου πριν από μένα θα δουλέψω την γη.
Και σαν τον αδελφό μου στους ουρανούς. που υπερασπίσθηκε τον Νότο.
Ήταν μόλις δέκα οκτώ, περήφανος και γενναίος, αλλά ένας Γιάνκης τον ξάπλωσε στον τάφο του.
Ορκίζομαι στην λάσπη που είναι στα παπούτσια μου
Ότι δεν ανατρέφεις έναν Κέην για να δειλιάσει»...

Leonidas Polk : Η ηρωικός Λεωνίδας του Νότου ήταν επίσκοπος

Ο Leonidas Polk (Λεωνίδας Πολκ) είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά πρόσωπα του Αμερικάνικου «Εμφυλίου Πολέμου». Επίσκοπος της Επισκοπικής Εκκλησίας και στρατηγός του στρατού της Συνομοσπονδίας, η ζωή του Polk μοιράστηκε ανάμεσα σε αυτά τα δύο με μία μοναδική ιστορική σύνθεση. 

Ο Polk ήταν ένας άνθρωπος με βαθιές θρησκευτικές πεποιθήσεις αλλά ήταν εξίσου αφιερωμένος στον ιερό σκοπό (‘cause’) της Συνομοσπονδίας. Βάφτιζε στρατιώτες την παραμονή των αιματηρών μαχών, τελούσε τελετές, ακόμη και γάμους αξιωματικών, και την ίδια ώρα οδηγούσε τους στρατιώτες του στη μάχη.

Απόγονος Σκωτσέζων και Ιρλανδέζων πιονέρων και γιος αξιωματικού του Πολέμου Ανεξαρτησίας της Αμερικής, ο Λεωνίδας Polk γεννήθηκε στο Raleigh της Βόρειας Καρολίνας το 1806. Ο παππούς του είχε ιδρύσει το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας και ο ξάδερφός του, James, έμελλε να γίνει πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (James K. Polk, πρόεδρος των ΗΠΑ από 14 Οκτωβρίου 1839 έως 15 Οκτωβρίου 1841). Στην εφηβεία του, ο Λεωνίδας γράφτηκε στην φημισμένη Στρατιωτική Ακαδημία του West Point και αποφοίτησε (8ος από τους 38) ως ανθυπολοχαγός ιππικού το 1827.
Ως δόκιμος, ο Polk σε μεγάλο βαθμό επηρεάστηκε από τον Επισκοπιανό ιερέα που τον βάφτισε και στη συνέχεια, τον έπεισε να γίνει ιερέας. Ο νεαρός υπολοχαγός παραιτήθηκε από τον στρατό και γράφτηκε στο Θεολογική Σχολή της Βιρτζίνια και χειροτονήθηκε το 1831. Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1830, είχε παντρευτεί την Frances Devereux από τη Βόρεια Καρολίνα.

Ο Αιδεσιμότατος κ. Polk υπηρέτησε εκκλησίες στη Βιρτζίνια και το Τενεσί, πριν διοριστεί Ιεραπόστολος Επίσκοπος της Νοτιοανατολικής Αμερικής το 1838. Τρία χρόνια αργότερα, έγινε ο πρώτος Επισκοπικός επίσκοπος της Λουιζιάνα. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο δεκαετιών, ο Polk ίδρυσε εκκλησίες στο Thibodaux, το Napoleonville, το Plaquemine, το Donaldsonville, την Opelousas, και αλλού σε όλη την πολιτεία. Κατά τη διάρκεια της επισκοπής του στη Νέα Ορλεάνη ο ίδιος χειροτόνησε δεκαέξι διακόνους και δεκαεννέα ιερείς. Και ο αριθμός των εκκλησιών αυξήθηκε από 3 σε 33.

Ο επίσκοπος Polk οδήγησε την προσπάθεια για τη δημιουργία του Πανεπιστημίου του Νότου στο Sewanee του Τενεσί και έβαλε το θεμέλιο λίθο εκεί το 1860. Έβλεπε την επισκοπική σχολή σαν "ένα σπίτι για όλες τις τέχνες και τις επιστήμες και την κουλτούρα της λογοτεχνίας στις νότιες πολιτείες."
Ο Πολκ όπως και οι περισσότεροι νότιοι, φοβόταν ότι η εκλογή του Αβραάμ Λίνκολν στην προεδρία το 1860 αντιπροσώπευε μια νέα εποχή επιθέσεων των Ομοσπονδιακών στα δικαιώματα των πολιτειών του Νότου. Όταν η Λουιζιάνα αποσχίστηκε από την Ένωση τον Ιανουάριο του 1861, ο Polk έβαλε στην άκρη τα ράσα του και πήρε το σπαθί για να υπερασπιστεί την πολιτεία του.  
Το 1862 ο Πρόεδρος των Συνομόσπονδων Πολιτειών Αμερικής, Jefferson Davis, τον διόρισε ως στρατηγό στο νέο στρατό των Νοτίων και έγινε ο δεύτερος αρχαιότερος στρατηγός από εκείνη την τάξη κατά τη διάρκεια του πολέμου, πίσω από τον James Longstreet. 

Λίγο αργότερα, ο Polk νίκησε τα στρατεύματα των Βορείων υπό την αρχηγία του στρατηγού Grant στο Belmont του Μιζούρι. Σύντομα έγινε διοικητής σώματος στη θρυλική Στρατιά του Τενεσί (μια από τις μεγαλύτερες στρατιές των νοτίων, η άλλη ήταν η στρατιά της Βόρειας Βιρτζίνιας υπό την διοίκηση του στρατηγού Robert E. Lee) και πολέμησε σε δεκάδες μεγάλες και μικρές μάχες.
Χωρίς ποτέ να ξεχάσει τα χριστιανικά του καθήκοντά και τις απαιτήσεις της πίστης του, (η σημαία του στρατού του Πολκ είχε τον σταυρό) ο «Μαχόμενος Επίσκοπος» ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την μεγάλη πνευματική αναγέννηση που σάρωσε τις στρατιωτικές δυνάμεις του Νότου.

Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1864, ο στρατηγός Polk βοήθησε στην άμυνα της Ατλάντα από τις βάρβαρες επιδρομές των Γιάνκηδων υπό τον William T. Sherman. Σκοτώθηκε στις 14 Ιουνίου, στο Mountain Pine, από πυρά πυροβολικού της Ένωσης, σύμφωνα με την μαρτυρία του στρατιώτη Sam Watkins από το 1ο Σύνταγμα Πεζικού του Tennessee.

Ο χαμός του επηρέασε το ηθικό των στρατιωτών, καθώς ο Πολκ ήταν από τους πιο αγαπητούς στρατηγούς του Νότου και αντιπροσώπευε το άυλο, πνευματικό στοιχείο του συνομοσπονδιακού στρατού. «Εκατοντάδες στρατιώτες της Συνομοσπονδίας έκλαιγαν όταν άκουσαν για το θάνατο του επισκόπου» αναφέρει ο Watkins.
«Η πένα μου δεν μπορεί να περιγράψει το πόσο τον αγαπούσε ο κάθε στρατιώτης. Η απώλειά του μόνο με αυτή του Stonewall Jackson, μπορεί να συγκριθεί. Όταν τον είδα νεκρό, ένιωσα ότι είχα χάσει ένα φίλο που αγαπούσα και σεβόμουν και ότι ο Νότος είχε χάσει έναν από τους καλύτερους και μεγαλύτερους στρατηγούς του» - Sam Watkins, “Co. Aytch: A Confederate Memoir of the Civil War”.

Ο στρατηγός Sherman, που αντιπαθούσε τους Νότιους και δεν είχε σε καμία εκτίμηση τους κληρικούς, έγραψε στον στρατηγό Henry Wager Halleck : "σκοτώσαμε τον επίσκοπο Polk χθες και είχαμε μεγάλη πρόοδο σήμερα..."

Υπήρχε η φήμη ότι ο στρατιώτης των Βορείων που σκότωσε τον Πολκ αμέσως μετά αυτοκτόνησε.
Ο Λεωνίδας Πολκ της Λουιζιάνα θα μείνει στην ιστορία ως ένας άνθρωπος που «στον άμβωνα και στο πεδίο μάχης, έζησε με την παράδοση μιας οικογένειας που προσφέρθηκε ξανά και ξανά πάνω στο θυσιαστήριο της ελευθερίας. Η ιδεολογία του έλεγε ότι ένας άνθρωπος θα πρέπει να αγωνιστεί για αυτό που πίστευε ... ήταν μια πίστη μάχης».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ 

The Bonnie Blue Flag




«Ουρά! Ουρά! Για τα δικαιώματα του Νότου Ουρά!
Ουρά για την Όμορφη Μπλε Σημαία / που φέρει ένα μόνο αστέρι».


Η Bonnie Blue Flag (η όμορφη μπλε σημαία) ήταν μια ανεπίσημη σημαία των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής (C.S.A.) κατά την έναρξη του αμερικανικού «Εμφυλίου Πολέμου» το 1861. Αποτελείται από ένα ενιαίο, πεντάκτινο άσπρο αστέρι σε μπλε φόντο. Μοιάζει πολύ με τη σημαία της βραχύβιας Δημοκρατίας της Δυτικής Φλώριδας του 1810.


Όταν η πολιτεία του Μισισιπή αποσχίστηκε από την Ένωση τον Ιανουάριο του 1861, εμφανίστηκε στην κορυφή του κυβερνητικού κτιρίου μια σημαία που φέρει ένα μόνο λευκό αστέρι σε μπλε φόντο.
 
Ήταν ο Harry Macarthy (1834-1888) που βοήθησε να διαδοθεί αυτή τη σημαία ως σύμβολο της συνομοσπονδίας με τη σύνθεση του δημοφιλούς τραγουδιού "The Bonnie Blue Flag" στις αρχές του 1861. Μερικές αποσχισθείσες νότιες πολιτείες ενσωμάτωσαν το μοτίβο ενός λευκού αστεριού σε μπλε φόντο στις νέες πολιτειακές σημαίες τους.


Αν και το όνομα "Bonnie Blue" χρονολογείται μόλις από το 1861, αρκετοί συγγραφείς έχουν υποστηρίξει ότι η σημαία είναι η ίδια με τη σημαία της Δημοκρατίας της Δυτικής Φλόριντα, η οποία αποσχίσθηκε από την ισπανική Δυτική Φλόριδα τον Σεπτέμβριο του 1810 και προσαρτήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες 90 ημέρες αργότερα.  Το 2006 η πολιτεία της Λουιζιάνα ψήφισε ένα νόμο που ορίζει την "Bonnie Blue" ως την "επίσημη σημαία της Ιστορικής Περιφέρειας της Δημοκρατίας της Δυτικής Φλόριντα".  

Στο γνωστό μυθιστόρημα της Margaret Mitchell που έγινε και ταινία το 1939 “Gone with the Wind”, ο Rhett Butler αποφασίζει να ονομάσει τη νεογέννητη κόρη του "Bonnie Blue Butler" όταν η Melanie Wilkes παρατηρεί ότι τα μάτια της είναι «μπλε όπως η όμορφη μπλε σημαία».

H σκηνή με την "μπλε σημαία" από την ταινία “Gods and Generals”


Οι στίχοι :


We are a band of brothers /And native to the soil,
Fighting for the property / We gained by honest toil;
And when our rights were threatened, / The cry rose near and far--

"Hurrah for the Bonnie Blue Flag / That bears a single star!"
CHORUS: Hurrah! Hurrah! / For Southern rights hurrah!
Hurrah for the Bonnie Blue Flag /  That bears a single star.
As long as the Union /  Was faithful to her trust,
Like friends and like brothers /  Both kind were we and just;
But now, when Northern treachery /  Attempts our rights to mar,
We hoist on high the Bonnie Blue Flag / That bears a single star.--CHORUS
First gallant South Carolina / Nobly made the stand,
Then came Alabama, / Who took her by the hand.
Next quickly Mississippi, / Georgia and Florida
All raised on high the Bonnie Blue Flag / That bears a single star.--CHORUS
Ye men of valor, gather round / The banner of the right;
Texas and fair Louisiana /  Join us in the fight.
Davis, our loved president, / And Stephens statesman are;
Now rally round the Bonnie Blue Flag /That bears a single star.--CHORUS
And here's to old Virginia-- / The Old Dominion State-- Who with the young Confederacy / At length has linked her fate; /
Impelled by her example, / Now other states prepare
To hoist on high the Bonnie Blue Flag / That bears a single star.--CHORUS
Then cheer, boys, cheer; / Raise the joyous shout,
For Arkansas and North Carolina / Now have both gone out;
And let another rousing cheer /  For Tennessee be given,
The single star of the Bonnie Blue Flag / Has grown to be eleven.--CHORUS
Then here's to our Confederacy, / Strong are we and brave;
Like patriots of old we'll fight / Our heritage to save.
And rather than submit to shame, / To die we would prefer;
So cheer for the Bonnie Blue Flag / That bears a single star.--CHORUS   

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή