Άρθρα ιστορικού περιεχομένου για τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (C.S.A. 1861-1865) που δημοσιεύονται στο ιστολόγιό μου Κόκκινος Ουρανός


Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Joseph Shelby (1830 – 1897): Ο τελευταίος Νότιος στρατηγός



Αρνούμενος να παραδοθεί στους Γιάνκηδες, οδήγησε ο ίδιος τους άντρες του σε ένα επικό ταξίδι 1500 μιλίων μέσα από το χάος ενός χαμένου πολέμου, για να συνεχίσουν τον αγώνα.

Ο Joseph Orville Shelby γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1830 στο Lexington του Κεντάκι. Έλαβε κλασσική εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο της Τρανσυλβανίας πριν εγκατασταθεί στο Μισσούρι. Πριν από τον εμφύλιο πόλεμο κατασκεύαζε ναυτικά (καννάβινα) σχοινιά και υπερασπιζόταν τον σκοπό της δουλείας και πήρε ενεργό μέρος σε πολλές προσπάθειες να γίνει το Κάνσας η πολιτεία που θα επιτρεπόταν η δουλεία.

Στην αρχή του πολέμου δέχτηκε να γίνει λοχαγός του Ιππικού στην συνομόσπονδη πολιτοφυλακή του Missouri, καθώς είχε ματώσει στην μάχη του κολπίσκου Wilson το 1861. Έγινε συνταγματάρχης το 1862 και ανέπτυξε το δικό του σύνταγμα ιππικού. Αυτό το σύνταγμα αυξήθηκε στο μέγεθος μιας ταξιαρχίας της οποίας έγινε Στρατηγός στην ηλικία των 32 το 1863. Ως επικεφαλής αυτής της "Σιδερένιας Ταξιαρχίας" ("Iron Brigade") την οδήγησε σε μια διάσημη επιδρομή, στη μεγαλύτερη επιδρομή ιππικού του πολέμου πίσω από τις γραμμές της Ένωσης στο Μισούρι. Στην διάρκειας 43 ημερών επιδρομή από τις 22 Σεπτεμβρίου έως τις 3 Νοεμβρίου 1863, ο Shelby και η δύναμης 600 ανδρών ταξιαρχία του ταξίδεψε πάνω από 1.500 μίλια, προκαλώντας περισσότερα από 1.000 θύματα στις δυνάμεις της Ένωσης, και κατάφερε να συλλάβει ή να καταστρέψει προμήθειες του εχθρού αξίας 2.000.000 δολαρίων. Έπιασε τις ομοσπονδιακές φρουρές στο Neosho, Greenfield, Stockton, Hermanville, Warsaw, Boonville και Marshall του Μιζούρι. Το 1864 η Σιδερένια Ταξιαρχία πολέμησε τα στρατεύματα της Ένωσης στη μάχη του Little Blue και στη Μάχη του Westport, όπου έσωσε δύο φορές τον στρατό της συνομοσπονδίας και τους γλύτωσε από την ήττα. Το τέλος του πολέμου βρήκε τον Shelby, που ήταν πλέον υποστράτηγος και στρατολογούσε στρατιώτες για την μονάδα στο Αρκάνσας να στρατοπεδεύει στο Τέξας περιμένοντας μέες επιχειρήσεις.
 
Τα ντόμινο όμως άρχισε να πέφτει όταν ο στρατός της Βόρειας Βιρτζίνια του στρατηγού Robert E Lee (η οποία αριθμούσε το ένα τέταρτο των ένοπλων Νοτίων στρατιωτών) παραδόθηκε στον Grant στο Appomattox στις 9 Απριλίου1865. Ο Νότιος στρατηγός Joe Johnston παρέδωσε το στρατό των ανδρών της Καρολίνας δεκαεπτά ημέρες αργότερα και ο στρατηγός Taylor παρέδωσε τις δυνάμεις του Μισισιπή και της Αλαμπάμα στις αρχές του Μαΐου. Έτσι είχαν μείνει μόνο οι Νότοι στα δυτικά, υπό τη γενική διοίκηση του στρατηγού Smith ‘Kirby’ Edmund (φώτο). Οι συνομόσπονδες δυνάμεις κάτω από Smith ήταν απελπιστικά διασκορπισμένες στις αχανείς εκτάσεις του Τέξας, στα μη ελεγχόμενα ινδική εδάφη, στα bayous της δυτικής Λουιζιάνα και του νότιου Αρκάνσας. Όλοι οι διοικητές μονάδων συναχθήκαν στο τέλος του Μαΐου στο Marshall του Τέξας για μια συνάντηση όπου θα αποφάσιζαν ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να παραδοθούν. Αυτοί οι άνδρες, συμπεριλαμβανομένων των στρατηγών Shelby, Buckner, Walker, Hawthorne και το προσωπικό τους προχώρησαν σε κάποιου είδους πραξικόπημα. Ανάγκασαν τον στρατηγό Σμιθ να παραιτηθεί και να θέσει τον στρατηγό Buckner διοικητή, με ένα σχέδιο για να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους στο εσωτερικό του Τέξας και να συνεχίσουν τον πόλεμο έως ότου όλοι ηττηθούν στη μάχη.

Αυτό όμως τελικά δεν έγινε ποτέ. Ο Buckner συνελήφθη και παρέδωσε τα στρατεύματά του στη Λουιζιάνα πριν αναλάβει τη συνολική διοίκηση. Στις 2 Ιουνίου ο στρατηγός Smith τελικά κατάφερε να παραδοθεί στον στρατηγό των βορείων Canby σε ένα ατμόπλοιο στο λιμάνι του Γκάλβεστον. Η τελευταία διαταγή του στρατηγού Smith ήταν να στείλει ένα μήνυμα στον υποστράτηγο JO Shelby ενημερώνοντάς τον να καταθέσει τα όπλα του και να παραδώσει την Σιδερένια Ταξιαρχία του αμέσως στην πλησιέστερη δύναμη των βορείων. Οργισμένος ο Shelby αντί να υποταχθεί αμέσως στην διαταγή του Σμιθ μάζεψε τους άνδρες του και τους προσέφερε μια εναλλακτική λύση αντί της παράδοσης. Σε μια παθιασμένη ομιλία του μπροστά στους άνδρες του διαβάζοντάς τους την διαταγή είπε, «Boys, ο πόλεμος έχει τελειώσει και μπορείτε να πάτε σπίτι. Όσον αφορά τον εαυτό μου, δεν θα πάω. Μετά το Rio Grande βρίσκεται το Μεξικό. Ποιος θα με ακολουθήσει εκεί;!» Με αυτό κέρδισε τους περισσότερους στρατιώτες που είχαν πολεμήσει μαζί του για πολλά χρόνια.

 
Ιππεύοντας κατά μήκος του Τέξας ως το μόνο πειθαρχημένο στρατιωτικό σώμα στην περιοχή για πολλά μίλια σε κάθε κατεύθυνση, αντιμετώπισαν λεηλάτες, λιποτάκτες του στρατού, πρόσφυγες, Ινδιάνους και ληστές. Η δύναμη της μονάδας άλλαζε από λεπτό σε λεπτό με νέους άνδρες συνεχώς να ενώνονται και άλλους να εγκαταλείπουν σε κάθε νέα πόλη που περνούσαν. Στο Waco, κατέλαβαν τις εγκαταλελειμμένες στρατιωτικές αποθήκες εκεί όπου υπήρχε ένα βαγόνι τρένου γεμάτο τρόφιμα και προμήθειες, δέκα ολοκαίνουργα οβιδοβόλα από την Γαλλία, 2000 τουφέκια που είχαν αφήσει οι Άγγλοι, και πάνω από 40.000 φυσίγγια. Στο Χιούστον, οι άνδρες του κατέστειλαν μια εξέγερση. Στο Austin, ενώθηκε με τον Κυβερνήτης του Τέξας Murrah που τον έσωσαν από τους λεηλάτες, μαζί με 300.000 δολάρια σε χρυσό και ασήμι που είχαν οι Συνομόσπονδες δυνάμεις στο θησαυροφυλάκιο. 
Τέλος έφτασε στα σύνορα του Ρίο Γκράντε στο Ιγκλ Πας με χιλιάδες άνδρες, τόσους πολλούς που τους πήρε τρεις ημέρες για να περάσουν όλοι, υποστέλλοντας την ένδοξη σημαία τους για τελευταία φορά στις 4 Ιουλίου 1865.

Για την απόφασή τους να μην παραδοθούν, οι στρατιώτες του Shelby ονομάστηκαν «οι αήττητοι». Ο μεταγενέστερος μεταπολεμικός ύμνος των Νοτίων, "The Unreconstructed Rebel" τιμά την περιφρόνηση του Shelby και των  ανδρών του:

    "I won't be reconstructed, I'm better now than then.
    And for a Carpetbagger I do not give a damn.
    So it's forward to the frontier, soon as I can go.
    I'll fix me up a weapon and start for Mexico."
  



Στο παρακάτω βίντεο μιλάει ένας απόγονος του Shelby:




Πάνω στην ιστορία του Shelby στηρίχθηκε το γουέστερν ‘The Undefeated’ (‘Οι ανίκητοι’) του 1969 με τους John Wayne και Rock Hudson.




ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Ο Charlie Daniels ζήτησε την απόσχιση του Νότου από τις ΗΠΑ! (Amen!)



Οι περισσότεροι στον χώρο της show business είναι ένθερμοι υποστηρικτές του Barack Obama, αλλά όχι ο θρυλικός country τραγουδιστής και βιολιστής από τη Βόρεια Καρολίνα, Charlie Daniels.

Ενώ τα εκλογικά αποτελέσματα έδειχναν φτωχά για τον Mitt Romney, ο Daniels έγραψε στο Twitter:

«Όλοι εσείς οι καλοί άνθρωποι απλά ελάτε κάτω στο Νότο και θα πρέπει να αποσχιστούμε από την Ένωση», έγραψε ο Daniels.


«Το να χάσεις μια μάχη δεν σημαίνει ότι χάνεις έναν πόλεμο, υπάρχουν ακόμη εκατομμύρια καλοί στρατιώτες εκεί έξω», έγραψε ο Daniels το πρωί της Τετάρτης. «Περίμενε Αμερική. Η ‘χοντρή κυρία’ δεν είναι ακόμα στο κτήριο ακόμη».

Ο 76χρονος σήμερα Daniels, είναι περισσότερο γνωστός για το “The Devil Went Down to Georgia,” (1978) που έφθασε στο νούμερο 1 και νούμερο 3 του Billboard’s country and pop charts, αντίστοιχα, το "Uneasy Rider" (1973) και το θρυλικό "The South's Gonna Do It Again" (1975).

Αφιέρωμα του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ για τον Charlie Daniels εδώ.



 
 
 ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Η Δεύτερη Μάχη του Μπουλ Ραν (1862)



The Second Battle of Bull Run (Second Manassas) 28-30Αυγούστου 1662

(Η διαφορά στην ονοματολογία οφείλεται στη συνήθεια που υπήρχε στο Βορρά να αναφέρονται σε μια μάχη βάσει του ποταμού που βρισκόταν κοντά στο πεδίο της μάχης, ενώ στο Νότο βάσει του κοντινότερου οικισμού)

Η Δεύτερη Μάχη του Μπουλ Ραν ή Δεύτερη Μάχη του Μανάσας διεξήχθη από τις 28 έως και τις 30 Αυγούστου 1862, στο πλαίσιο του Αμερικανικού «Εμφυλίου» Πολέμου. Υπήρξε η κορύφωση μιας επιχείρησης που διεξήγαγε η Στρατιά της Βόρειας Βιρτζίνια του στρατηγού Ρόμπερτ Ε. Λι (Robert E. Lee), από την πλευρά των αποσχιαθεισών νότιων Συνομοσπονδιακιών Πολιτειών, εναντίον της Στρατιάς της Βιρτζίνια του υποστράτηγου Τζον Πόουπ (John Pope), από την πλευρά των Βορείων (Ενωση). Αποτέλεσμα της αναμέτρησης ήταν η συντριπτική νίκη των Νοτίων, αλλά ο στρατός των Βορείων διασώθηκε σχεδόν ολόκληρος, σε σχέση με εκείνον του στρατηγού Έργουιν Μακντάουελ κατά την πρώτη μάχη του Μπουλ Ραν (πρώτη μάχη του Μανάσας).

Κατά τα τέλη Ιουνίου και τις αρχές Ιουλίου του 1862, ο στρατός του Ρόμπερτ Ε. Λι ήταν πλέον σε θέση να απαλλάξει την πρωτεύουσα των Νοτίων, Ρίτσμοντ (Βιρτζίνια), από την πίεση των Βορείων και να εκδιώξει από τη χερσόνησο τη Στρατιά του Ποτόμακ του υποστράτηγου Τζορτζ Μπ. Μακλέλαν.Εχοντας χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, ο Μακλέλαν επιβίβασε τον στρατό του σε πλοία με κατεύθυνση την Ουάσιγκτον. Στο μεταξύ ο Λι κινήθηκε εναντίον της Στρατιάς της Βιρτζίνια του Τζον Πόουπ, που ενέδρευε κατά μήκος του ποταμού Ραπενιάν. Αν ο Πόουπ κατόρθωνε να ενώσει τον στρατό του με τον στρατό του Μακλέλαν, η συνολική δύναμή τους, πάνω από 180.000 άνδρες, θα υπερέβαινε κατά πολύ εκείνη του Λι, ο οποίος διέθετε μόλις 60.000 άνδρες.

Στις 9 Αυγούστου, ο υποστράτηγοςτων Νοτίων Στόουνγουολ Τζάκσον (Thomas J. "Stonewall" Jackson) νίκησε τον ομόλογό του των Βορείων, Ναθάνιελ Π. Μπανκς, στο Σίνιαρ Μάουντεν, εγκαινιάζονιας μια σειρά ελιγμών τακτικής που επρόκειτο να κορυφωθούν στη σύγκρουση του Μπουλ Ραν. Μετά τη σύγκρουση, ο Λι έστειλε 30.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του υποστράτηγου Τζέιμς Λόνγκστριτ (James Longstreet) προς ενίσχυση του Τζάκσον, φτάνοντας παράλληλα και ο ίδιος για να αναλάβει τη διοίκηση των συνδυασμένων δυνάμεων. 
Maj. Gen.John Pope
Η επιδρομή του ιππικού στο στρατηγείο του Πόουπ, στο Κάτλετ Στέισιον, τη νύχτα της 22ας προς την 23η Αυγούστου, στοίχισε στον Πόουπ, πέρα από προμήθειες, 350.000 δολάρια σε μετρητά και -το σημαντικότερο- το σημειωματάριο και την αλληλογραφία του.
Οι φόβοι του Λι επιβεβαιώθηκαν μόλις ανέγνωσε το σημειωματάριο του Πόουπ: τμήματα της Στρατιάς του Μακλέλαν προσπαθούσαν να ενωθούν με τον στρατό του Πόουπ. Ο στρατηγός των Νοτίων κατέστρωσε αμέσως σχέδιο κατατρόπωσης της Στρατιάς της Βιρτζίνια, πριν από την επικείμενη ενίσχυσή της. Στις 25 Αυγούστου έστειλε τον Στόουνγουολ Τζάκσον με 24.0 00 άνδρες να περικυκλώσει τη δεξιά πτέρυγα του Πόουπ με μεγάλο ελιγμό. Ενώ ο διοικητής των Βορείων αγνοούσε την κατάσταση και παρέμενε στον ποταμό Ραπαχάνοκ, οι στρατιώτες του Τζάκσον εισχώρησαν από το πέρασμα του Θόροουφερ και λεηλάτησαν μεγάλη αποθήκη ανεφοδιασμού στο Μανάσας Τζάνκσιον. Τα τρόφιμα και τα ενδύματα που απέσπασαν οι Νότιοι έγιναν δεχτά με ευχαρίστηση ύστερα από πορεία 36 ωρών - στη συνέχεια έκαψαν όλα όσα δεν μπορούσαν να πάρουν μαζί τους.

Στις 27 Αυγούστου ο Πόουπ συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν δυνατόν να υπερασπιστεί τη θέση του και κινήθηκε προς αναχαίτιση του Τζάκσον από τα νοτιοδυτικά, ενώ ο υποστράτηγος και διοικητής των Βορείων Χένρι Β. Χάλεκ κατεύθυνε τις δυνάμεις του προς την Αλεξάνδρεια, ώστε να κινηθεί εναντίον του Μανάσας Τζάνκσιον και του Γκέινσβιλ από τα ανατολικά.
Στο μεταξύ, στο Μπρίστοου Στέισιον, η οπισθοφυλακή του Τζάκσον, με διοικητή τον υποστράτηγο Ρίτσαρντ Σ. Γιούελ, ανέκοπτε την προέλαση των δυνάμεων του Πόουπ, τις οποίες διοικούσε ο υποστράτηγος Τζόζεφ Χούκερ. Με τη Στρατιά του Πόουπ να πλησιάζει από τα δυτικά, ο Τζάκσον αποφάσισε να μεταφέρει τη νύκτα το αρχηγείο του σε κλινάμαξα τρένου που κινούνταν παράλληλα με τον δρόμο Γουόρεντον Τέρνππαϊκ, στην ανατολική πλευρά, πριν στραφεί προς τα βόρεια.
 
Η σύγκρουση ξέσπασε όταν μια φάλαγγα των Βορείων, την οποία κρατούσε υπό έλεγχο ο Τζάκσον κοντά στο αγρόκτημα Μπράουνερ, κινήθηκε κατά μήκος του Γουόρεντον Τέρνπαϊκ. Προσπαθώντας να προλάβει τον Πόουπ για να μην οργανώσει ισχυρή άμυνα γύρω από το Σέντερβιλ, ο Τζάκσον, διακινδύνευε να βρεθεί ενώπιον ενός αριθμητικά υπέρτερου εχθρού πριν μπορέσει να ενωθεί μαζί του ο Τζέιμς Λόνγκστριτ. Ο Τζάκσον διέταξε επίθεση στην ευάλωτη αριστερή πλευρά της φάλαγγας, όπου, κατά τον ίδιο, «η σύγκρουση ήταν άγρια και αιματηρή». Η μάχη συνεχίστηκε περίπου έως τις 21:00 (κάποιοι αναφέρουν έως τα μεσάνυχτα), έως τη στιγμή που οι δυνάμεις των Βορείων αποσύρθηκαν από το πεδίο της μάχης. Οι απώλειες ήταν βαριές και για τις δύο πλευρές.
Ο Πόουπ πίστευε πως είχε «δεμένο» τον Τζάκσον, τον οποίο θα μπορούσε να συλλάβει πριν προλάβει να τον ενισχύσει ο Λόνγκστριτ. Το μήνυμα που έστειλε ο Πόουπ το βράδυ της 28ης Αυγούστου στον υποστράτηγο Φίλιπ Κέρνι εν μέρει επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο: «Ο Στρατηγός Μακντάουελ παρεμπόδισε τον εχθρό που οπισθοχωρούσε και τώρα τον αντιμετωπίζει ... Εάν απόψε δεν καταφέρει να διαφύγει μέσω των μονοπατιών που οδηγούν στα ανατολικά, (ο Τζάκσον) θα αιχμαλωτιστεί».
Ο Τζάκσον είχε ξεκινήσει τη μάχη στις 28 Αυγούστου επιδιώκοντας να ταπεινώσει τον Πόουπ πριν ακόμη φτάσει ο Λόνγκστριτ με την υπόλοιπη Στρατιά της Βόρειας Βιρτζίνια. Στις 29 Αυγούστου θα είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει εάν οι άνδρες του ήταν ή όχι σε θέση να κρατήσουν για αρκετό καιρό τις θέσεις τους χωρίς ενισχύσεις, ενώπιον ενός εχθρού αριθμητικά ανώτερου.
Maj. Gen. James Longstreet
Στις 10 το πρωί, ο στρατός του Βορρά ξεκίνησε σειρά μεμονωμένων επιθέσεων εναντίον της θέσης του Τζάκσσν. Η σφοδρή μάχη, που επέφερε απώλειες και στις δύο πλευρές, συνεχίστηκε έως αργά το απόγευμα. Οι δυνάμεις του Λόνγκστριτ έφτασαν στο πεδίο της μάχης γύρω στις 11:00 και παρατάχθηκαν στο δεξιό πλευρό του Τζάκσον. Ο Πόουπ φαίνεται πως δεν ενημερώθηκε για την άφιξη αυτή πριν από το απόγευμα, όταν μέρος των ανδρών του Λόνγκστριτ απώθησε έφοδο των Βορείων. Εν αναμονή της άφιξης του Λόνγκστριτ, το μέτωπο της Συνομοσπονδίας είχε επιμηκυνθεί προς τα νότια σε έκταση μεγαλύτερη του ενός μιλίου. Η αριστερή πλευρά του ΙΙόουπ ήταν ευάλωτη, γεγονός που αποτελούσε πρόκληση για τις ξεκούραστες δυνάμεις του Λόνγκστριτ.
Το ξημέρωμα, ο στρατός του Τζάκσον εγκατέλειψε τις προωθημένες θέσεις που είχε καταλάβει ενώ απωθούσε τις επιθέσεις των Βορείων. Ο ΙΙόουπ θεώρησε το γεγονός αυτό ένδειξη οπισθοχώρησης και, μολονότι τώρα γνώριζε ότι ο Λόνγκστριτ είχε ενωθεί με τον Τζάκσσν, αποφάσισε να προχωρήσει. Η διαταγή του έλεγε: «... Οι δυνάμεις θα αρχίσουν αμέσως να καταδιώκουν τον εχθρό και θα ασκήσουν επ’ αυτού μεγάλη πίεση ολόκληρη την ημέρα. ..».
Ύστερα από πολύωρους ακροβολισμούς, ο Πόουπ κινήθηκε εναντίον της θέσης που είχε καταλάβει ο Τζάκσσν γύρω στις 15:00. Ο Τζάκσον περιέγραψε την επίθεση ως εξής: «Σε λίγα λεπτά ολόκληρο το μέτωπό μας ενεπλάκη σε σφοδρή και αιματηρή μάχη. Μόλις απωθούσαμε μία γραμμή του εχθρού, άλλη έπαιρνε τη θέση της και μας ασκούσε πίεση με την αριθμητική υπεροχή της και την παραφορά της, με σκοπό να μας απομακρύνει από τη θέση μας».

Ενώ οι δυνάμεις του Βορρά ήταν απασχολημένες με τον Τζάκσσν, ο Λι διέταξε τον Λόνγκστριτ να προωθηθεί. Οι δυνάμεις του Λόνγκστριτ, με 28.000 στρατιώτες και τις ταξιαρχίες του Τζον Μπ. Χουντ επικεφαλής, ρίχτηκαν στη μάχη πλήττοντας την αριστερή πλευρά των Βορείων, ενώ ο Τζάκσον κρατούσε σθεναρά τη θέση του. Την ίδια κιόλας στιγμή κατά την οποία οι άνδρες του Λόνγκστριτ κινήθηκαν προς τα εμπρός, η Στρατιά της Βιρτζίνια οπισθοχώρησε και άρχισε να παραπαίει στο πεδίο της μάχης.
Να πώς περιέγραψε ο Τζάκσον την έκβαση της μάχης: «Μόλις ο Λόνγκστριτ άρχισε να πιέζει στα δεξιά, η προώθηση των Βορείων διακόπηκε και αμέσως δόθηκε εντολή γενικής προέλασης ολόκληρης της δικής μου πρώτης γραμμής. Κάθε ταξιαρχία πίεζε προς τα εμπρός με μανία, και σε ολόκληρο το μήκος του μετώπου διεξάγονταν φονικές συγκρούσεις εκ του σύνεγγυς, που δεν μαρτυρούνται συχνά μέσα στη γενικότερη αναταραχή της μάχης. Οι Βόρειοι υποχώρησαν και τράπηκαν σε άτακτη φυγή, εγκαταλείποντας τους νεκρούς και τους τραυματίες τους στο πεδίο της μάχη».

Maj. Gen. Stonewall Jackson
Τμήματα του στρατού του Πόουπ σταμάτησαν στο Χένρι Χάουζ Χιλ -σημείο όπου είχε στρατοπεδεύσει η ταξιαρχία του Στόουνγουολ Τζάκσον κατά την πρώτη μάχη του Μπουλ Ραν- και προέβαλαν λυσσαλέα αντίσταση μέχρι που το σκοτάδι έδωσε τέλος στη μάχη. Οι δυνάμεις των Βορείων εγκατέλειψαν το πεδίο της μάχης με μεγαλύτερη τάξη από ό,τι μετά την πρώτη μάχη του Μπουλ Ραν.
Ο Πόουπ, ο οποίος δεν κατάφερε να αποφύγει τις μομφές για την ολέθρια ήττα, απομακρύνθηκε από τη διοίκηση. Από την άλλη πλευρά, οι ελπίδες των Νότιων Πολιτειών αναζωπυρώθηκαν όσο ποτέ. Μέσα σε μία εβδομάδα η εμπροσθοφυλακή της Στρατιάς της Βόρειας Βιρτζίνια, αφού πέρασε τον ποταμό Ποτόμακ κατά την Εκστρατεία του Μέριλαντ, αντιμετώπισε σε μια μοιραία σύγκρουση τη Στρατιά του Ποτόμακ στο Αντίταμ.


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Από το "Οι 100 Μεγάλες Μάχες της Ιστορίας" τεύχος 6

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

23 Ιουνίου 1865: Ο τελευταίος Νότιος στρατιώτης παραδίδεται. Το όνειρο για την ανεξαρτησία του Νότου όμως, ζει ακόμα!


Στις 23 Ιουνίου 1865, ο τελευταίος Νότιος στρατιώτης παραδίδει τα όπλα του, δυόμιση μήνες μετά από την επίσημη παράδοση των όπλων και τη συνθηκολόγηση από τον στρατηγό Λη στο Αππόματοξ (9/4/1865). Ήταν ο ταξίαρχος Σταντ Γουέντη (Stand Watie), Ινδιάνος της φυλής Τσερόκι που πολεμούσε με τους ηρωικούς του Ινδιάνους στο πλευρό της Συνομοσπονδίας. Έτσι ακριβώς. Ένας Ινδιάνος πολεμούσε μέχρι την τελευταία στιγμή κάτω από την ένδοξη σημαία του Νότου. Την σημαία εκείνη που οι ιερείς της «πολιτικής ορθότητας» στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ, πασχίζουν να την στιγματίσουν ως «ρατσιστική». Μαζί της θέλουν να σβήσουν την ιστορία των παιδιών του Dixie που ξεσηκώθηκαν να προστατεύσουν την γη τους και την ιστορία τους από την κατακτητικές διαθέσεις της USA.
 
Ο πόλεμος για την ανεξαρτησία του Νότου, που έμεινε γνωστός ως «εμφύλιος», κράτησε τέσσερα χρόνια (1861-1865). Η αποφασιστικότητα του προέδρου της Συνομοσπονδίας των 11 ανεξάρτητων πολιτειών, Τζέφερσον Ντέιβις, η στρατιωτική ευφυΐα του θρυλικού στρατηγού Λη, ο ενθουσιασμός και ικανότητα του στρατηγού Στόουνγουολ Τζάκσον, το θάρρος των επιδρομών του ιππικού, ο ηρωισμός των γυναικών του Νότου δεν θα καταφέρουν τίποτα μπροστά στην συντριπτική ανωτερότητα του Βορρά και της κατακτητικής διάθεσης του.
Ο Νότος, με λιγότερο πληθυσμό από την σημερινή Ελβετία, θα υποκύψει μπροστά στην αριθμητική υπεροχή, αλλά το δολοφονημένο του όνειρο θα συνεχίσει να ζει στις καρδιές των γενναιόψυχων ανδρών. Και το όνειρο ενός ανεξάρτητου Νότου δεν θα πεθάνει ποτέ! The South Will Rise Again!

Ο Δρ Michael Hill, πρώην καθηγητής πανεπιστημίου και συγγραφέας είναι ο πρόεδρος της Λίγκας του Νότου, (League of the South), της μεγαλύτερης Νότιας εθνικιστικής οργάνωσης της οποίας απώτερος στόχος είναι μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Δημοκρατία του Νότου.

Διαβάστε παρακάτω το άρθρο του Δρ Μάικλ Χιλ, «Δουλεύοντας σκληρά και έξυπνα για την ανεξαρτησία του Νότου»:

Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η ανεξαρτησία του Νότου μπορεί να γίνει στο ‘άψε σβήσε’. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να βρούμε ένα σχέδιο του τύπου "γίνε πλούσιος γρήγορα" που θα λύσει όλα τα προβλήματά μας. Αλλά κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι μια συνταγή για την αποτυχία.

Δεν υπάρχει υποκατάστατο για την σκληρή, μερικές φορές βαρετή, δουλειά που πρέπει να γίνει μέρα με την ημέρα. Δεν είναι κάτι ούτε λαμπερό ούτε σέξι. Είναι κουραστικό και συχνά επαχθές. Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτήν την θεμελιώδη  αποστολή μας, το να φτιάχνουμε κοινότητες, να εγγράφουμε μέλη και να βοηθάμε  το λαό μας να προετοιμαστεί για την ανεξαρτησία και αντί αυτού να κινηθούμε πρόωρα προς μια μεγαλύτερη, πιο συναρπαστική προσπάθεια γιατί έτσι θα έχουμε αδύναμα, ασταθή θεμέλια.
Η Λίγκα του Νότου λειτουργεί εδώ και δεκαοκτώ χρόνια. Ο Νότος έχει προσδεθεί στην αμερικανική αυτοκρατορία εδώ και περίπου έναν αιώνα και μισό. Λαμβάνοντας υπόψη πως το σύστημα είναι σαφώς εναντίον μας, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ένα νότιο εθνικιστικό κίνημα υπάρχει αυτή την στιγμή. Αν η Θεία Πρόνοια μας χορηγήσει αύριο την ανεξαρτησία μας, υποψιάζομαι ότι θα τα κάναμε θάλασσα απλά λόγω της υποβαθμισμένης φύση του λαού μας και των θεσμών μας.

Έχουμε χάσει την ικανότητά μας να βλέπουμε τα πράγματα από μια μακριά, ιστορική σκοπιά. Έχουμε υποκύψει στη νοοτροπία του σύγχρονου κόσμου "τα πάντα, κάθε ώρα". Επιπλέον, έχουμε ‘κολλήσει’ την ιδέα ότι είμαστε αυτόνομα άτομα, υπόχρεοι σε τίποτα άλλο παρά στα δικά μας συμφέροντα και απόψεις. Θέλουμε να αρπάξουμε το μανδύα της εξουσίας δια της βίας, προτού να είμαστε σε θέση να τον φορέσουμε με υπευθυνότητα.

Αυτό που μας λείπει είναι η αληθεινή υπομονή και η ικανότητα να βλέπουμε τη μεγάλη, ιστορική άποψη των πραγμάτων. Για παράδειγμα, πόσοι από εμάς μπορούμε ειλικρινά να πούμε ότι έχουμε σοβαρά προβληματιστεί για το πώς θα είναι ο Νότος σε έναν αιώνα από τώρα; Έχουμε υπολογίσει ότι οι ενέργειές μας στο σήμερα πιθανόν θα έχουν συνέπειες, για καλό ή για κακό, για το μέλλον της πατρίδας μας; Όταν σκεφτόμαστε κατά μήκος αυτών των γραμμών, θα έπρεπε να χαμηλώνουμε σε σημείο που θα εξετάζουμε προσεκτικά κάθε κίνηση που κάνουμε. Κακές ιδέες και μετέπειτα κακές ενέργειες θα οδηγήσουν σε κακές συνέπειες, τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα για το μέλλον του Dixie.

Ένας ψευδής ορισμός της υπομονής έχει παρεισφρήσει στο μυαλό μας και μας πληροφορεί ότι η υπομονή δεν είναι αρετή, ειδικά όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι ο χρόνος είναι λίγος. Αυτός ο ψευδής ορισμός ψιθυρίζει ότι η υπομονή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ό, τι να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια, περιμένοντας κάτι να συμβεί. Έτσι, όταν δεν βλέπουμε θεαματικά πράγματα να συμβαίνουν γύρω μας, μπαίνουμε στον πειρασμό είτε να απελπιστούμε είτε να προβούμε σε βεβιασμένες κινήσεις στο όνομα του "να κάνουμε κάτι, οτιδήποτε." Αυτό, με τη σειρά του, οδηγεί τους ανθρώπους μακριά σε χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις να κυνηγούν τα φαντάσματα της Νότιας ανεξαρτησίας. Είναι εύκολο και ανώδυνο να καθόμαστε μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή δημιουργώντας το ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο μετά το άλλο. Όταν το κάνουμε αυτό υπό την παρόρμηση της στιγμής, αν και με τις καλύτερες προθέσεις, κάνουμε τους ανθρώπους να δαπανούν πολύτιμο χρόνο, ενέργεια, χρήματα, με λίγες ή καθόλου πιθανότητες επιτυχίας. Μπορούμε να πάμε μαζί με τον Δον Κιχώτη και να κυνηγάμε ανεμόμυλους.

Η αληθινή υπομονή είναι να εργάζεσαι κάθε ημέρα σταθερά για την επίτευξη ενός καλά μελετημένου στόχου και στη συνέχεια να επαναλαμβάνεις επάπειρον τη διαδικασία έως ότου ο στόχος έχει επιτευχθεί. Για παράδειγμα, πάρτε το θέμα της εγγραφής μελών. Καμία οργάνωση, όπως και η δική μας δεν μπορεί να πετύχει χωρίς να έχει επαρκή αριθμό μελών. Προς το παρόν, εμείς απλά δεν έχουν ένα τέτοιο αριθμό. Γιατί, τότε, δεν προσπαθούμε να βάλουμε το παροιμιώδες κάρο μπροστά από το άλογο; Μέχρι να μπορέσουμε με επιτυχία να προσλάβουμε και να διατηρήσουμε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς (μελών), είναι ανόητο να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να έχουμε μια σημαντική πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική δύναμη. Ενώ είναι αλήθεια ότι, παρά τον περιορισμένο αριθμό και λίγα χρήματα, έχουμε πετύχει  κάποια καλά πράγματα κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, παραμένουν ακόμα πολλά πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε μέχρι να γίνουμε ακόμα μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι.

Είναι δελεαστικό να σκεφτούμε ότι το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσεγγίσουμε τους νότιους ανθρώπους με το αληθινό και σωστό μήνυμά μας από τη κλασσική διαδρομή - ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες, κλπ. Αλλά, όσο χρήσιμα και να είναι αυτά τα μέσα, προς το παρόν είναι απλά πάρα πολύ ακριβά για μας να τα χρησιμοποιήσουμε. Επίσης, δεν είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η διαδρομή θα μπορούσε να λειτουργήσει. Υπάρχει ήδη πάρα πολλή μεγάλη ενημερωτική "ακαταστασία" εκεί έξω και ανταγωνισμός για να αποσπάσουν την προσοχή των ανθρώπων. Υπάρχει πιθανότητα το μήνυμά μας, όσο σωστό και να είναι, να μην ακουστεί. Δεν υπονοώ ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτά τα μέσα τελείως. Μόνο να μην εξαρτιόμαστε υπερβολικά από αυτά. Υπό το πρίσμα αυτό, ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι η αργή, αλλά σίγουρα  ένας-ένας, επαφή πρόσωπο με πρόσωπο. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτός είναι ένας πολύ πιο αργός τρόπος. Αλλά είναι πιο πιθανό ότι το μήνυμά μας θα περάσει. Αλίμονο, όμως, είναι πολύ αργός και ντεμοντέ τρόπος για μερικούς δικούς μας.

Έχω προτρέψει ξανά και ξανά τα μέλη μας να έχουν ατσάλινη αποφασιστικότητα για τον σκοπό μας μέχρι το τέλος, να χτίσουν γερά θεμέλια για την οργάνωσή μας, και με προθυμία να επιμείνουν με πείσμα που θα μας επιτρέψει να ξεπεράσουμε τους αντιπάλους μας. Είτε η ανεξαρτησία του Νότου έρθει σε πέντε χρόνια, δέκα ή εκατό, πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να το πετύχουμε και να αφήσουμε κάτι που θα έχει διάρκεια για τους απογόνους μας.

Το Νότιο εθνικιστικό κίνημα μαστίζεται (από παλιά) από έλλειψη πειθαρχίας. Πολλές φορές ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο και κάνει το δικό του. Πολλά πολιτικά και πολιτιστικά κινήματα έχουν χαθεί από την ασθένεια αυτή, ειδικά στα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Ας είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην επαναλάβουμε τα λάθη αυτά.

   J. Michael Hill
    Killen, Alabama



ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

12 Απριλίου 1861, Fort Sumter: Η πρώτη φωτιά του πολέμου της Απόσχισης


Ο πόλεμος του 1861- 1865, που ονομάστηκε «εμφύλιος», είναι στην πραγματικότητα η ηρωική αντίσταση ενός λαού, αυτού του Νότου στον επιθετικό και κατακτητικό πόλεμο του ιμπεριαλισμού των γιάνκηδων εναντίον του έθνους τους.

Ο πόλεμος αυτός, όπως και το πρόσωπο του κυριότερου πρωταγωνιστή του, του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν, ανήκουν μέχρι σήμερα στα «μυθικά έπη» του Χόλυγουντ, το οποίο συνέδεσε τα αίτια του πολέμου με την δουλεία των νέγρων. Στην κινηματογραφική οθόνη συναντάμε ακόμα φράσει που δεν ειπώθηκαν ποτέ, προσπαθώντας να περάσουν το μήνυμα ότι ένα τόσο πλούσιο κράτος οδηγήθηκε σε ένα αιματηρό αδελφοκτόνο πόλεμο για τα δικαιώματα μιας μειονότητας μαύρων!

Ένα μήνα μετά την εκλογή του Λίνκολν άρχισε ο χορός των αποσχίσεων με πρώτη την πιο αδιάλλακτη από τις Νότιες Πολιτείες, τη Νότια Καρολίνα, η οποία ανακοίνωσε επίσημα την απόφασή της. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1861 την είχαν ακολουθήσει άλλες έξι, σχηματίζοντας τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (Confederate States of America), με πρόεδρο τον Τζέφερσον Νταίηβις (Jefferson Davis), έναν διακεκριμένο απόστρατο συνταγματάρχη του Μεξικανικού πολέμου και πρώην γερουσιαστή των ΗΠΑ.

Ο Τζέφερσον Ντέιβις θα αναλάβει τις υποχρεώσεις του με απόλυτη αυτοθυσία, μια εξαιρετική αίσθαση καθήκοντος και μια ακλόνητη πίστη στην ορθότητα του σκοπού του. Η πρώτη του ομιλία, στις 18 Φεβρουαρίου 1861, δείχνει αυτή την αποφασιστικότητα, αλλά ταυτόχρονα το παράπονο ότι διορίστηκε σε μια θέση από την οποία θα προτιμούσε εκείνη του απλού στρατιώτη:

«Ο καιρός των συμβιβασμών έχει πλέον περάσει: ο Νότος είναι αποφασισμένος να τηρήσει τις θέσεις του και, σε περίπτωση βίας, να κάνει τους εχθρούς του να μυρίσουν την μυρωδιά του μπαρουτιού, να νιώσουν τη δύναμη των όπλων του. Το αποτέλεσμα δεν είναι αβέβαιο. Θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μας και την κυβέρνησή μας ενάντια σε οποιαδήποτε περίσταση. Δεν ζητάμε τίποτα. Δεν χρειαζόμαστε τίποτα. Αν προστεθούν άλλες πολιτείες στην Συνομοσπονδία μας, θα γίνουν αποδεκτές ευχαρίστως, με τους ίδιους όρους που είμαστε εμείς. Η αποχώρηση μας από την παλιά Ένωση είναι πλέον ολοκληρωμένη. Δεν υπάρχουν ελπίδες ούτε σε συμβιβασμούς ούτε σε επανορθώσεις».

«Αν επέλθει πόλεμος, συνεχίζει ο πρόεδρος, αν για άλλη μια φορά αναγκαστούμε να βάψουμε με αίμα τις αρχές για τις οποίες οι πρόγονοι μας έδωσαν τη ζωή τους στην Επανάσταση, θα φανούμε αντάξιοι γιοι τους και υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα τα οποία αποκτήσαμε από εκείνους, θα αποδείξουμε ότι η ανδρεία του Νότου δεν ελαττώθηκε από το 1776 ως το 1812.. .Αν μετέπειτα οι υπηρεσίες μου κριθούν αναγκαίες σε μια διαφορετική θέση, αν τα γεγονότα απαιτήσουν να επανέλθω στο στράτευμα, ελπίζω να τύχω μιας καλής υποδοχής».

Ο Τζέφερσον Ντέιβις είδε σωστά. Μέσα από τον στρατό, την δράση και την ανδρεία του, θα εκφραστεί η βούληση του Νότου.

Από την ανακάρυξη της ανεξαρτησίας και μετά, οι Πολιτείες κατάσχουν τα κτίρια, τις ιδιοκτασίες και τα ομόλογα τα οποία ανήκουν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, από τα ταχυδρομεία μέχρι τα νομισματοκοπεία. Αυτά τα αγαθά είναι πλέον ιδιοκτησία της προσωρινής κυβέρνησης της Συνομοσπονδίας η οποία εγκαταστάθηκε αμέσως στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, ενώ αργότερα πρωτεύουσα θα γίνει το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.

Αν και στις περισσότερες περιπτώσεις τα στρατιωτικά κτήρια, στρατόπεδα, οχυρά, αποθήκες πυρομαχικών, παραδίδονταν στις Συνομόσπονδες Πολιτείες, χωρίς αντιθέσεις ανάμεσα στους επικεφαλής, οι απειλές του Βορρά συνεχίζονταν σε ένα κλίμα αυξανόμενης έντασης. Έτσι ο Τζέφερσον Νταίηβις θέλοντας να προετοιμαστεί αμυντικά για κάθε ενδεχόμενο, κάλεσε 100.000 εθελοντές να στρατευθούν ως πολιτοφυλακή, απαιτώντας παράλληλα την εκκένωση των κατά τόπους στρατιωτικών εγκαταστάσεων της Ένωσης από τις φρουρές τους.

Αλλά η φρουρά του Φορτ Σάμτερ (Fort Sumter), ενός μικρού οχυρού στο λιμάνι του Τσάρλεστον της Ν. Καρολίνας, αρνείτο να εγκαταλείψει το φρούριο, εξακολουθώντας να κρατά υψωμένη την σημαία της Ένωσης. Το φρούριο ήταν παλιό, κατεστραμμένο σε κάποια σημεία του και ο διοικητής του, ταγματάρχης Άντερσον, είχε στην διάθεσή του μόνο 80 άνδρες και περιορισμένες προμήθειες. Το επιτελείο του Λίνκολν τον ενημέρωσε ότι το φρούριο ήταν απομονωμένο και δεν υπήρχε δυνατότητα ανεφοδιασμού. Εκείνος κατανόησε την κατάσταση και αρχικά δεν επέμεινε αλλά το θέμα πήρε τρομερή έκταση από τον τύπο ο οποίος απαιτούσε την παραδειγματική τιμωρία των Ανταρτών. Εκείνος υποχρεώθηκε να υποκύψει στις πιέσεις, δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση αρνείται να εγκαταλείψει το Φορτ Σάμτερ και διέταξε τον ανεφοδιασμό του από την θάλασσα. Η απόπειρα όχι μόνον απέτυχε λόγω σφοδρής θαλασσοταραχής, αλλά θεωρήθηκε και σαν πολεμική ενέργεια εκ μέρους της Ένωσης!

Το πρωί της 12ης Απριλίου 1861 ακούστηκαν οι πρώτοι κανονιοβολισμοί του πολέμου από τα πυροβόλα της Ομοσπονδίας που άρχισαν να βάλλουν εναντίον του οχυρού. Ο Άντερσον ανίκανος να πράξει οτιδήποτε άλλο, ανταπάντησε με μερικά πυρά για την «τιμή των όπλων» και μετά παραδόθηκε. Ήταν μία αναίμακτη και άχρηστη αναμέτρηση η οποία όμως έδωσε σε όλους να καταλάβουν ότι ο πόλεμος είχε αρχίσει, χαρίζοντας ταυτόχρονα στον Λίνκολν το ηθικό έρεισμα που αναζητούσε για να διακηρύξει ότι οι Νότιοι ήταν εκείνοι που άνοιξαν πρώτοι το πυρ! Εξ άλλου το επιτελείο του είχε ήδη αρχίσει να αναμετρά τις δυνάμεις του για να χτυπήσει τον Νότο στο πεδίο της μάχης και οι εκτιμήσεις ήταν εξαιρετικά ενθαρρυντικές –τουλάχιστον στους αριθμούς: ο Βορράς διέθετε το 97% της παραγωγής όπλων, τον τριπλάσιο στρατό, και ολόκληρο τον στόλο –και μόνο η υπεροπλία του τελευταίου θα αρκούσε για να αποκλείσει τα λιμάνια της Ομοσπονδίας διακόπτοντας έτσι τις εμπορικές συναλλαγές της με την Ευρώπη. Η απόφαση λοιπόν ήταν εύκολη: ναι, στον πόλεμο!

Αντικειμενικός σκοπός λοιπόν του Βορρά στην επερχόμενη σύρραξη δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η βίαιη επαναφορά του Νότου στην Ένωση εξ αιτίας των τεράστιων οικονομικών επιπτώσεων που είχε προκαλέσει η απόσχισή του. Η δουλεία δρούσε απλά σαν μία δευτερεύουσα «τεχνική λεπτομέρεια».

Ο Νότος ωστόσο φαινόταν να αψηφά επιδεικτικά τους αριθμούς. Αν και το θέμα του στόλου ισοδυναμούσε ουσιαστικά με οικονομικό στραγγαλισμό, εκείνοι υπερχείλιζαν από εθνική έπαρση: το μόνο που θέλησαν ήταν να ζήσουν ανεξάρτητοι μέσα στα σύνορά τους, με ένα δικό τους οικονομικό σύστημα την στιγμή που ο Βορράς απειλούσε να εισβάλει στην γη τους. Αυτό ήταν το ηθικό επιχείρημα του «Ιερού Σκοπού» του Νότου (“The Cause”), ο οποίος σε συνδυασμό με μία ομάδα εξαιρετικών στρατηγών και ενός μικρού αλλά κυριολεκτικά ακατάβλητου ανθρώπινου δυναμικού, θα έτρεπε σε φυγή τους Γιάνκηδες για δύο συνεχή χρόνια, προς μεγάλη απελπισία του Λίνκολν.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ