23 Ιουνίου 1865: Ο τελευταίος Νότιος στρατιώτης παραδίδεται. Το όνειρο για την ανεξαρτησία του Νότου όμως, ζει ακόμα!

Στις 23 Ιουνίου 1865, ο τελευταίος Νότιος στρατιώτης παραδίδει τα όπλα του, δυόμιση μήνες μετά από την επίσημη παράδοση των όπλων και τη συνθηκολόγηση από τον στρατηγό Λη στο Αππόματοξ (9/4/1865). Ήταν ο ταξίαρχος Σταντ Γουέντη (Stand Watie), Ινδιάνος της φυλής Τσερόκι που πολεμούσε με τους ηρωικούς του Ινδιάνους στο πλευρό της Συνομοσπονδίας. Έτσι ακριβώς. Ένας Ινδιάνος πολεμούσε μέχρι την τελευταία στιγμή κάτω από την ένδοξη σημαία του Νότου. Την σημαία εκείνη που οι ιερείς της «πολιτικής ορθότητας» στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ, πασχίζουν να την στιγματίσουν ως «ρατσιστική». Μαζί της θέλουν να σβήσουν την ιστορία των παιδιών του Dixie που ξεσηκώθηκαν να προστατεύσουν την γη τους και την ιστορία τους από την κατακτητικές διαθέσεις της USA.

 

Ο πόλεμος για την ανεξαρτησία του Νότου, που έμεινε γνωστός ως «εμφύλιος», κράτησε τέσσερα χρόνια (1861-1865). Η αποφασιστικότητα του προέδρου της Συνομοσπονδίας των 11 ανεξάρτητων πολιτειών, Τζέφερσον Ντέιβις, η στρατιωτική ευφυΐα του θρυλικού στρατηγού Λη, ο ενθουσιασμός και ικανότητα του στρατηγού Στόουνγουολ Τζάκσον, το θάρρος των επιδρομών του ιππικού, ο ηρωισμός των γυναικών του Νότου δεν θα καταφέρουν τίποτα μπροστά στην συντριπτική ανωτερότητα του Βορρά και της κατακτητικής διάθεσης του.

Ο Νότος, με λιγότερο πληθυσμό από την σημερινή Ελβετία, θα υποκύψει μπροστά στην αριθμητική υπεροχή, αλλά το δολοφονημένο του όνειρο θα συνεχίσει να ζει στις καρδιές των γενναιόψυχων ανδρών. Και το όνειρο ενός ανεξάρτητου Νότου δεν θα πεθάνει ποτέ! The South Will Rise Again!

Ο Δρ Michael Hill, πρώην καθηγητής πανεπιστημίου και συγγραφέας είναι ο πρόεδρος της Λίγκας του Νότου, (League of the South), της μεγαλύτερης Νότιας εθνικιστικής οργάνωσης της οποίας απώτερος στόχος είναι μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Δημοκρατία του Νότου.

Διαβάστε παρακάτω το άρθρο του Δρ Μάικλ Χιλ, «Δουλεύοντας σκληρά και έξυπνα για την ανεξαρτησία του Νότου»:

Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η ανεξαρτησία του Νότου μπορεί να γίνει στο ‘άψε σβήσε’. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να βρούμε ένα σχέδιο του τύπου "γίνε πλούσιος γρήγορα" που θα λύσει όλα τα προβλήματά μας. Αλλά κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι μια συνταγή για την αποτυχία.

Δεν υπάρχει υποκατάστατο για την σκληρή, μερικές φορές βαρετή, δουλειά που πρέπει να γίνει μέρα με την ημέρα. Δεν είναι κάτι ούτε λαμπερό ούτε σέξι. Είναι κουραστικό και συχνά επαχθές. Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτήν την θεμελιώδη  αποστολή μας, το να φτιάχνουμε κοινότητες, να εγγράφουμε μέλη και να βοηθάμε  το λαό μας να προετοιμαστεί για την ανεξαρτησία και αντί αυτού να κινηθούμε πρόωρα προς μια μεγαλύτερη, πιο συναρπαστική προσπάθεια γιατί έτσι θα έχουμε αδύναμα, ασταθή θεμέλια.

Η Λίγκα του Νότου λειτουργεί εδώ και δεκαοκτώ χρόνια. Ο Νότος έχει προσδεθεί στην αμερικανική αυτοκρατορία εδώ και περίπου έναν αιώνα και μισό. Λαμβάνοντας υπόψη πως το σύστημα είναι σαφώς εναντίον μας, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ένα νότιο εθνικιστικό κίνημα υπάρχει αυτή την στιγμή. Αν η Θεία Πρόνοια μας χορηγήσει αύριο την ανεξαρτησία μας, υποψιάζομαι ότι θα τα κάναμε θάλασσα απλά λόγω της υποβαθμισμένης φύση του λαού μας και των θεσμών μας.

Έχουμε χάσει την ικανότητά μας να βλέπουμε τα πράγματα από μια μακριά, ιστορική σκοπιά. Έχουμε υποκύψει στη νοοτροπία του σύγχρονου κόσμου "τα πάντα, κάθε ώρα". Επιπλέον, έχουμε ‘κολλήσει’ την ιδέα ότι είμαστε αυτόνομα άτομα, υπόχρεοι σε τίποτα άλλο παρά στα δικά μας συμφέροντα και απόψεις. Θέλουμε να αρπάξουμε το μανδύα της εξουσίας δια της βίας, προτού να είμαστε σε θέση να τον φορέσουμε με υπευθυνότητα.

Αυτό που μας λείπει είναι η αληθεινή υπομονή και η ικανότητα να βλέπουμε τη μεγάλη, ιστορική άποψη των πραγμάτων. Για παράδειγμα, πόσοι από εμάς μπορούμε ειλικρινά να πούμε ότι έχουμε σοβαρά προβληματιστεί για το πώς θα είναι ο Νότος σε έναν αιώνα από τώρα; Έχουμε υπολογίσει ότι οι ενέργειές μας στο σήμερα πιθανόν θα έχουν συνέπειες, για καλό ή για κακό, για το μέλλον της πατρίδας μας; Όταν σκεφτόμαστε κατά μήκος αυτών των γραμμών, θα έπρεπε να χαμηλώνουμε σε σημείο που θα εξετάζουμε προσεκτικά κάθε κίνηση που κάνουμε. Κακές ιδέες και μετέπειτα κακές ενέργειες θα οδηγήσουν σε κακές συνέπειες, τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα για το μέλλον του Dixie.

Ένας ψευδής ορισμός της υπομονής έχει παρεισφρήσει στο μυαλό μας και μας πληροφορεί ότι η υπομονή δεν είναι αρετή, ειδικά όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι ο χρόνος είναι λίγος. Αυτός ο ψευδής ορισμός ψιθυρίζει ότι η υπομονή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ό, τι να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια, περιμένοντας κάτι να συμβεί. Έτσι, όταν δεν βλέπουμε θεαματικά πράγματα να συμβαίνουν γύρω μας, μπαίνουμε στον πειρασμό είτε να απελπιστούμε είτε να προβούμε σε βεβιασμένες κινήσεις στο όνομα του "να κάνουμε κάτι, οτιδήποτε." Αυτό, με τη σειρά του, οδηγεί τους ανθρώπους μακριά σε χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις να κυνηγούν τα φαντάσματα της Νότιας ανεξαρτησίας. Είναι εύκολο και ανώδυνο να καθόμαστε μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή δημιουργώντας το ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο μετά το άλλο. Όταν το κάνουμε αυτό υπό την παρόρμηση της στιγμής, αν και με τις καλύτερες προθέσεις, κάνουμε τους ανθρώπους να δαπανούν πολύτιμο χρόνο, ενέργεια, χρήματα, με λίγες ή καθόλου πιθανότητες επιτυχίας. Μπορούμε να πάμε μαζί με τον Δον Κιχώτη και να κυνηγάμε ανεμόμυλους.

Η αληθινή υπομονή είναι να εργάζεσαι κάθε ημέρα σταθερά για την επίτευξη ενός καλά μελετημένου στόχου και στη συνέχεια να επαναλαμβάνεις επ’ άπειρον τη διαδικασία έως ότου ο στόχος έχει επιτευχθεί. Για παράδειγμα, πάρτε το θέμα της εγγραφής μελών. Καμία οργάνωση, όπως και η δική μας δεν μπορεί να πετύχει χωρίς να έχει επαρκή αριθμό μελών. Προς το παρόν, εμείς απλά δεν έχουν ένα τέτοιο αριθμό. Γιατί, τότε, δεν προσπαθούμε να βάλουμε το παροιμιώδες κάρο μπροστά από το άλογο; Μέχρι να μπορέσουμε με επιτυχία να προσλάβουμε και να διατηρήσουμε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς (μελών), είναι ανόητο να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να έχουμε μια σημαντική πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική δύναμη. Ενώ είναι αλήθεια ότι, παρά τον περιορισμένο αριθμό και λίγα χρήματα, έχουμε πετύχει  κάποια καλά πράγματα κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, παραμένουν ακόμα πολλά πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε μέχρι να γίνουμε ακόμα μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι.

Είναι δελεαστικό να σκεφτούμε ότι το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσεγγίσουμε τους νότιους ανθρώπους με το αληθινό και σωστό μήνυμά μας από τη κλασσική διαδρομή - ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες, κλπ. Αλλά, όσο χρήσιμα και να είναι αυτά τα μέσα, προς το παρόν είναι απλά πάρα πολύ ακριβά για μας να τα χρησιμοποιήσουμε. Επίσης, δεν είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η διαδρομή θα μπορούσε να λειτουργήσει. Υπάρχει ήδη πάρα πολλή μεγάλη ενημερωτική "ακαταστασία" εκεί έξω και ανταγωνισμός για να αποσπάσουν την προσοχή των ανθρώπων. Υπάρχει πιθανότητα το μήνυμά μας, όσο σωστό και να είναι, να μην ακουστεί. Δεν υπονοώ ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτά τα μέσα τελείως. Μόνο να μην εξαρτιόμαστε υπερβολικά από αυτά. Υπό το πρίσμα αυτό, ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι η αργή, αλλά σίγουρα  ένας-ένας, επαφή πρόσωπο με πρόσωπο. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτός είναι ένας πολύ πιο αργός τρόπος. Αλλά είναι πιο πιθανό ότι το μήνυμά μας θα περάσει. Αλίμονο, όμως, είναι πολύ αργός και ντεμοντέ τρόπος για μερικούς δικούς μας.

Έχω προτρέψει ξανά και ξανά τα μέλη μας να έχουν ατσάλινη αποφασιστικότητα για τον σκοπό μας μέχρι το τέλος, να χτίσουν γερά θεμέλια για την οργάνωσή μας, και με προθυμία να επιμείνουν με πείσμα που θα μας επιτρέψει να ξεπεράσουμε τους αντιπάλους μας. Είτε η ανεξαρτησία του Νότου έρθει σε πέντε χρόνια, δέκα ή εκατό, πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να το πετύχουμε και να αφήσουμε κάτι που θα έχει διάρκεια για τους απογόνους μας.

Το Νότιο εθνικιστικό κίνημα μαστίζεται (από παλιά) από έλλειψη πειθαρχίας. Πολλές φορές ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο και κάνει το δικό του. Πολλά πολιτικά και πολιτιστικά κινήματα έχουν χαθεί από την ασθένεια αυτή, ειδικά στα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Ας είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην επαναλάβουμε τα λάθη αυτά.

   J. Michael Hill

    Killen, Alabama

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή