Άρθρα ιστορικού περιεχομένου για τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (C.S.A. 1861-1865) που δημοσιεύονται στο ιστολόγιό μου Κόκκινος Ουρανός


Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Γιορτάστηκε στην Αλαμπάμα η 150η επέτειος της ορκωμοσίας του προέδρου της Συνομοσπονδίας, J. Davis


MONTGOMERY, Alabama (USA Today) - Μπορεί να έχουμε 2011, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και 1861 στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα το Σάββατο, καθώς εκατοντάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στο Καπιτώλιο της Πολιτείας για να γιορτάσουν την 150η επέτειο από την ορκωμοσία του Προέδρου της Συνομοσπονδίας (των Νοτίων πολιτειών) Jefferson Davis.

Άνδρες, γυναίκες και παιδιά ντυμένοι οι περισσότεροι με ενδυμασίες της εποχής του εμφυλίου πολέμου, συνέρρεαν στο Καπιτώλιο (στο ίδιο κτίριο όπου το 1861 είχε ορκιστεί ο Davis) για να γιορτάσουν την 150η επέτειο ορκωμοσίας του Davis. Η εκδήλωση περιελάμβανε ομιλίες, κανονιοβολισμούς και μια αναπαράσταση των εγκαινίων.

Ο Davis ορκίστηκε στις 18 Φεβρουαρίου, 1861, ως πρόεδρος των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής (Confederate States of America ή C.S.A.). Εκλέχτηκε για να είναι ο ηγέτης των νοτίων πολιτειών, μετά την απόσχισή τους από την Ένωση.

Καθώς οι άνθρωποι που παρίσταναν τον Davis και τον αντιπρόεδρο του βάδιζαν προς το Καπιτώλιο, η κραυγή «Ο Θεός να σας ευλογεί κ. Πρόεδρε!» ακούστηκε από το πλήθος. Έδινε τον τόνο για τις απογευματινές εκδηλώσεις, όπου αρκετά πιο δυνατές κραυγές θα ακούγονταν από τους εκεί παρόντες.

Το μεγαλύτερο «ζήτω» ήρθε όταν οι ομιλητές δήλωσαν ότι βρίσκονταν εκεί για να γιορτάσουν τη γέννηση της Συνομοσπονδίας, η οποία, όπως είπαν, βασίστηκε σε μια κυβέρνηση για το λαό και από το λαό. Ένας από τους ομιλητές έκανε επίσης το πλήθος να κραυγάσει "Long live Dixie!"

«Προσπαθήσαμε να αναπαραστήσουμε το γεγονός όσο πιο πιστά μπορούσαμε. Θέλαμε να δώσουμε στους ανθρώπους μια αναλαμπή από την ιστορία», δήλωσε ο Charles Rand, αντιπρόεδρος της οργάνωσηςSons of Confederate Veterans («Γιοι των Συνομόσπονδων Βετεράνων).

Ο Ραντ δήλωσε ότι οι πρόγονοί του, στους οποίους περιλαμβάνονται βετεράνοι του Εμφυλίου πολέμου και του πολέμου της Επανάστασης, και γεγονότα όπως αυτό του Σαββάτου δεν πρέπει να ξεχνούνται.

«Όσον αφορά εμένα, γιορτάζω το δικαίωμα των προγόνων μας να έχουμε μια κυβέρνηση της δικής μας επιλογής», είπε ο Ραντ.

Οι λόγοι που προκάλεσαν τον Εμφύλιο Πόλεμο έχουν συζητηθεί ευρέως, και αυτή η διαμάχη δεν απουσίαζε από την εκδήλωση του Σαββάτου, λόγω της σύνδεσης του εμφύλιου πολέμου με δουλεία. Ο Kelley Barrow, από τους ‘Sons of Confederate Veterans’, φάνηκε να αναφερόταν σε αυτούς που επέκριναν αυτόν τον εορτασμό στην ομιλία του.

Ο Barrow αναφέρθηκε σε μία μορφή του αγώνα των μαύρων για τα πολιτικά δικαιώματα, την Rosa Parks, (1913 -2005, ονομάστηκε και «η πρώτη κυρία των πολιτικών δικαιωμάτων») που δήλωσε ότι, ενώ εκείνη «μετακινήθηκε από το πίσω μέρος του λεωφορείου προς τα εμπρός, οι άνθρωποι της συνομοσπονδίας αναγκάστηκαν να πάνε στο πίσω μέρος του λεωφορείου».

Ο Chuck McMichael, δήλωσε ότι ο εορτασμός της συνομοσπονδίας είναι ένα προσωπικό ζήτημα γι 'αυτόν. Την σύγκρινε με τους εορτασμούς της Ημέρας της Ανεξαρτησίας, της Ημέρας των Βετεράνων (Veterans Day) και της Ημέρας Μνήμης (Memorial Day).

Ο McMichael τελείωσε την ομιλία του, κρατώντας μία από τις πολλές σημαίες της συνομοσπονδίας είχε το κοινό.

«Όσο το αεράκι του Νότου θα φυσάει, αυτή η σημαία θα κυματίζει», δήλωσε ο McMichael.

Η Lee Beasley ήρθε από την Tuscaloosa με το σύζυγό της και το γιο της όταν είδε τον κόσμο ντυμένο με τα κοστούμια της εποχής ήθελε να μάθει τι συμβαίνει. Όταν η γιορτή πλησίαζε στο τέλος της, ο γιος της της ζήτησε να τον βοηθήσει να κρατήσει την σημαία.

«Πρόσεχε η σημαία να μην να αγγίξει το έδαφος», είπε η Beasley χαμογελώντας.

Δείτε το βίντεο: (από http://www.youtube.com/user/OneWayRawk)

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή – Φωτογραφίες από ΕΔΩ

Στρατηγός Σέρμαν: Ο πρώτος εγκληματίας πολέμου, εμπνευστής του «ολοκληρωτικού πολέμου» και της «καμμένης γης»


«Ο Νότος θα εκλιπαρεί για οίκτο» Στρατηγός Ουίλλιαμ Σέρμαν.

Ο στρατηγός των Βορείων William Tecumseh Sherman (1820 – 1891) αποτελεί τον πλέον μισητό στρατηγό του Αμερικάνικου ‘Εμφυλίου Πολέμου’. Υπήρξε ο πρώτος εγκληματίας πολέμου της Ιστορίας, με την σύγχρονη έννοια του όρου και ο πρώτος ο οποίος εφάρμοσε την τακτική του «ολοκληρωτικού πολέμου» και της «καμμένης γης». Πνευματικά ασταθής, έπασχε από κρίσεις παράνοιας και ο πόλεμος του χάρισε την ευκαιρία να εξωτερικεύσει την πάθησή του, μεταμφιέζοντάς την σε αχαλίνωτο μίσος κατά του Νότου. Παρότι διαφορετικοί σαν χαρακτήρες, συνδέθηκαν με τον στρατηγό (και μετέπειτα 18ο πρόεδρο των ΗΠΑ) Οδυσσέα Γκραντ με στενή φιλία, επειδή, όπως ομολόγησε ο ίδιος «…μου συμπαραστεκόταν όποτε παραφρονούσα και του συμπαραστεκόμουν όποτε ήταν μεθυσμένος».

Στα μέσα του 1864, στο ανατολικό μέτωπο, ο στρατηγός Γκραντ, έστω και με τεράστιες απώλειες, πολιορκούσε το Ρίτσμοντ, πρωτεύουσα της Συνομοσπονδίας. Στα δυτικά, αρκετές πολιτείες του Νότου βρίσκονταν ήδη υπό κατοχή, καθώς ο στρατηγός Ουίλλιαμ Σέρμαν άφηνε στο πέρασμά «…μία μαύρη λωρίδα ερήμωσης». Πλησιάζοντας την Νότια Καρολίνα, αναγόρευσε τον εαυτό του σε Άγγελο Εκδίκησης, διακηρύσσοντας: «…οι Νότιοι πρέπει είτε να πεθάνουν ή να μας υπηρετήσουν. Θα καταστρέψουμε κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί στο δρόμο μας, θα αφαιρέσουμε κάθε ζωή, θα κατάσχουμε κάθε εκτάριο γης, κάθε ιδιοκτησία, μέχρι να πετύχουμε τον σκοπό μας. Όσοι δεν μας υποστηρίζουν είναι εχθροί μας. Θα κάνω αυτόν τον πόλεμο τόσο φρικτό, έως ότου ο Νότος θα εκλιπαρεί για οίκτο».

Στις 4 Μαΐου 1864 ξεκίνησε την λεγόμενη «προέλαση προς την θάλασσα», προελαύνοντας εναντίον της Ατλάντα με 100.000 στρατό και 254 κανόνια. Από την πλευρά των Νοτίων ο Τζόσεφ Τζόνστον διαθέτει μόνο 61.000 κουρελήδες και πεινασμένους. Για αρκετές ημέρες οι κατάκοποι άντρες του γέρο Τζο πολεμούν στην Ατλάντα με άδειο στομάχι και αμύνονται αριστοτεχνικά προκαλώντας στον εχθρό τεράστιες απώλειες. Σε αυτό όμως το κρίσιμο σημείο καθαιρείται από τον Τζέφερσον Ντέιβις και στην θέση του τοποθετείται ο στρατηγός Χουντ, ο πιο νεαρός σε ηλικία επικεφαλής στρατιάς, ο οποίος έχει την φήμη μεγάλου αγωνιστή, αλλά δυστυχώς, διαπράττει αμέσως το σφάλμα που ο Τζόνστον άξερε να αποφύγει. Στις 29 Αυγούστου 1864 επιτίθεται από μειονεκτική θέση και χάνει τη μάχη, η οποία διήρκεσε δυο ημέρες. Την 1η Σεπτεμβρίου ο Χουντ αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Ατλάντα, καίγοντας τους αποθηκευτικούς χώρους.

Ο Σέρμαν έχει νικήσει. Η Ατλάντα πρέπει να πληρώσει. Διατάζει τους κατοίκους να εκκενώσουν την πόλη. Όλος ο πληθυσμός χωρίς καμία εξαίρεση. Οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι, οι τραυματίες, τα γυναικόπαιδα. Πολλοί θα πεθάνουν.

Στις 3 Σεπτεμβρίου ο Σέρμαν στέλνει τηλεγράφημα στην Ουάσιγκτον: «Η Ατλάντα βρίσκεται στα χέρια μας».

Η είδηση χαιρετίζεται στον Βορρά με μια έκρηξη λαϊκής χαράς. Ο Λίνκολν δίνει εντολή να τελεστούν ευχαριστήριες προσευχές. Ο ίδιος ο Γκραντ εκμεταλλεύεται τη νίκη του υποδιοικητή του. Στις 9 Σεπτεμβρίου δημοσιεύει μια επιστολή η οποία δικαιώνει την τακτική του: «Οι επαναστάτες έχουν επιστρατεύσει τους τελευταίους άντρες τους. Ένας άντρας που χάνεται δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Λήστεψαν κούνιες και μνήματα για να δημιουργήσουν τον στρατό τους. Εκτός από τις απώλειες σε μικροσυμπλοκές και στις μάχες, χάνουν, εξαιτίας λιποταξιών ή άλλων αιτιών, τουλάχιστον ένα σύνταγμα την ημέρα. Με μια τέτοια αιμορραγία. το τέλος πλησιάζει, αρκεί να καταφέρουμε να μείνουμε πιστοί στα ιδεώδη μας».

Ενώ ο Λίνκολν εκμεταλλεύεται προς όφελος του την μεταστροφή της κοινής γνώμης, ο Σέρμαν ετοιμάζει ένα νέο άλμα προς τα εμπρός. Με στόχο να προελάσει Ανατολικά μέχρι τη θάλασσα, στη συνέχεια να επανέλθει στον Βορρά παίρνοντας το Ρίτσμοντ πισώπλατα. Το σχέδιο καταστροφής του Νότου που οργανώθηκε το 1861 πραγματοποιείται με κάθε λεπτομέρεια.

Αυτή η προέλαση προς την θάλασσα, προέλαση τρόμου και καταστροφής μέσα από την Τζόρτζια, δεν θα συναντήσει κανένα εμπόδιο στην πορεία της. Με εντολές του Τζέφερσον Ντέιβις, ο στραταγός Χουντ εγκαταλείπει τον Σέρμαν, γιατί δεν μπορεί να φανταστεί την τολμηρή επιχείρηση που ετοιμάζει. Ο Χουντ θα προχωρήσει προς το Τεννεσσή, για να απειλήσει με εισβολή τις Βορειοδυτικές Πολιτείες. Είναι ένα σχέδιο με κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, το οποίο προκαλεί μεγάλο τρόμο στον Ουάσιγκτον. Αλλά το στράτευμα του Χουντ είναι αδύναμο, κατάκοπο, με πεσμένο ηθικό. Στις 15 Δεκεμβρίου θα ηττηθεί κοντά στο Νάσβιλ, στο Τεννεσσή.

Ο Σέρμαν έχει ελευθερία κινήσεων. Ο μόνος άντρας τον οποίο φοβόταν, ο Ναθάναελ Φόρρεστ, είναι απασχολημένος στο Μισσισσιππή. Η προέλαση του προς τη θάλασσα, με μειωμένο καθαρά στρατιωτικό ενδιαφέρον, θα έχει σημαντικές πολιτικές επιπτώσεις. Οι τρομερές καταστροφές τις οποίες θα προκαλέσουν συστηματικά οι στρατιές των Βορείων στο πέρασμα τους, θα σπείρουν τον τρόμο στον πληθυσμό του Νότου.

Στις 16 Νοεμβρίου 1864 ο Σέρμαν βάζει φωτιά σταν Ατλάντα. Η προέλαση των 300 μιλίων ξεκινάει με καλούς οιωνούς. Το στράτευμα προελαύνει σαν ένα τεράστιο δίκρανο πλάτους 60 μιλίων. Τα στρατεύματα βαδίζουν από τις εφτά ως το μεσημέρι, στη συνέχεια βολεύονται, δηλαδή λεηλατούν. Η ειδική διαταγή πορείας προβλέπει: «Ο στρατός θα ανεφοδιαστεί στη πόλη». Για κάθε ενδεχόμενο ακολουθεί τον Σέρμαν μια πομπή ανεφοδιασμού με 2.500 κάρα. Τα τρόφιμα όμως που μεταφέρει δεν θα χρησιμοποιηθούν. Η πλούσια Τζόρτζια φροντίζει για τον ανεφοδιασμό.

Οι διηγήσεις των κατοίκων, μέσα στη φρίκη τους, μοιάζουν όλες μεταξύ τους. Είναι ένας αμετάβλατος νόμος. Το στράτευμα του Σέρμαν δεν αποτελεί εξαίρεση μιας και οι «εφεδρείες» που το αποτελούν περιλαμβάνουν μεγάλο αριθμό από κοινούς κακοποιούς, χωρίς να υπολογίσουμε την μερίδα των νέγρων, οι οποίοι αδημονούν να ταπεινώσουντα παλιά αφεντικά.

Οι γυναίκες τας Τζόρτζια αντιμετωπίζουν την δοκιμασία με ένα κουράγιο και αξιοπρέπεια που επιβάλλουν στους ίδιους τους πλιατσικολόγους. Παρόλο που καταστρέφουν για να καταστρέψουν, και αυτό είναι μια μεγάλη ικανοποίηση, παρόλο που αρπάζουν τα κοσμήματα, τα ασημικά, τους πίνακες, τα μπιμπελό, παρόλο που βάζουν φωτιά και τσεκούρι σε οτιδήποτε δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους, οι περιπτώσεις βιασμού και φόνου είναι σπάνιες.

Μετά από το πέρασμα της καταστροφικής μανίας, δεν απομένει παρά η έρημος. Οι κάτοικοι έχουν χάσει όλα τα μέσα επιβίωσης. Τα χωράφια είναι κατεστραμμένα, τα δέντρα κομμένα, τα ζώα έχουν αρπαχθεί ή εξοντωθεί. Συχνά καίγονται οι φυτείες και τα εργοστάσια. Δεν απομένουν παρά μαυρισμένες καμινάδες που διαγράφονται στον ουρανό. Οι σιδηρόδρομοι έχουν ξαλωθεί και οι πλατφόρμες είναι παραμορφωμένες από ταν φωτιά.

Στις 24 Δεκεμβρίου 1864 ο Σέρμαν μπαίνει στην Σαβάννα, η οποία λεηλατείται. Θα φύγει ξανά την 1 Φεβρουαρίου με 60.000 άντρες και την πρόθεση να προλάβει τον Γκραντ μπροστά στο Ρίτσμοντ. Η διαδρομή του θα περάσει μέσα από την Νότια Καρολίνα, λίκνο της Απόσχισης.

Τότε το μίσος και η εκδίκηση δεν θα γνωρίσουν πλέον όρια. Ο Σέρμαν έχει δηλώσει ότι «ένας επαναστάτης δεν έχει κανένα δικαίωμα, ούτε της ζωής, χωρίς την δική μας έγκριση. Θα γράψει προτού μπει στην Κολούμπια, πρωτεύουσα της πολιτείας: «Ολόκληρος ο στρατός φλέγεται από μια έντονη επιθυμία να εκδικηθεί τη Νότια Καρολίνα και σχεδόν τρέμω όταν σκέφτομαι τι τους περιμένει, αν και σκέφτομαι ότι τσυς αξίζει οτιδήποτε συμβεί».

Όσα συνέβησαν στην Τζόρτζια δεν είναι Τίποτα σε σύγκριση με αυτό που θα υποστεί η Νότια Καρολίνα.

Πυκνοί καπνοί και μια κόκκινη λάμψη προαναγγέλλουν την άφιξη των Γιάνκηδων. Στις 17 Φεβρουαρίου ο Σέρμαν μπαίνει στην Κολούμπια. Το ίδιο βράδυ η πόλη παραδίνεται στις φλόγες. Οι μεθυσμένοι στρατιώτες λεαλατούν τα σπίτια και κακοποιούν τους κατοίκους πριν τραπούν σε φυγή. Μαίνονται αχαλίνωτα τα πιο κτηνώδα ένστικτα, με την ενθάρρυνση της ατιμωρησίας, τον φθόνο και την εκδίκηση.

Την επόμενη μέρα ο Σέρμαν δίνει διαταγή να γκρεμιστούν όλα τα δημόσια κτίρια που επέζησαν από τις φλόγες.

Λεαλατείται το λιμάνι του Τσάρλεστον, το οποίο οι Βόρειοι δεν είχαν καταφέρει ποτέ να καταλάβουν, το Τσάρλεστον όπου εξερράγη η πρώτη κανονιά του πολέμου. Οι καταστροφές σε αυτή την πόλη με τον μακροχρόνιο πολιτισμό είναι ανυπολόγιστες.

Στην Βόρεια Καρολίνα μία έσχατη προσπάθεια να ανακοπεί η προέλαση αυτών των λυσσασμένων σκυλιών γίνεται από έναν αυτοσχέδιο στρατό υπό τις διαταγές του γέρο Τζόζεφ Τζόνστον. Η τελευταία μάχη θα δοθεί στο Bentonville, μεταξύ 19 με 21 Μαρτίου.

Όπως πολλοί βόρειοι ο Σέρμαν δεν ήταν από την αρχή οπαδός της χειραφέτησης των μαύρων. Έγινε κατά… την διάρκεια του πολέμου. Μέχρι τότε δεν πίστευε στην Ισότητα με τους Νέγρους ("Negro equality"). Ο ίδιος αρνήθηκε να προσλάβει μαύρους στρατιώτες στο στράτευμά του. Παρόλα αυτά κατά τις στρατιωτικές του εκστρατείες του 1864 και 1865 πολλοί σκλάβοι που απελευθερώνονταν τον υποδέχτηκαν ως «δεύτερο Μωυσή ή Ααρών».

Εμπνευσμένο από την καταστροφική «πορεία προς την θάλασσα» του στρατού του Σέρμαν είναι το βιβλίο – μυθιστόρημα του E. L. Doctorow «The March» που έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά ως «Η Στρατιά». Επίσης το φιλμ του Ross McElwee "The March to the Sea" ενώ αναφορά της λαίλαπας Σέρμαν γίνεται στην θρυλική ταινία «Όσα παίρνει ο Άνεμος» (‘Gone With the Wind’) από όπου και τα παρακάτω στιγμιότυπα :

Πηγές: Διάφορες ιστοσελίδες και το βιβλίο ‘Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων’, εκδόσεις PATRIA.

Μαύροι που πολέμησαν στο πλευρό των Νοτίων. Κι όμως δεν είναι οξύμωρο




‘Black Confederates – not an oxymoron’ - Άρθρο του Walter E. Williams (φωτο)

Μία από τις τραγωδίες του πολέμου είναι ότι την ιστορία του την γράφουν οι νικητές και συχνά το κάνουν με προκατάληψη και ανεντιμότητα. Αυτό είναι αλήθεια για τον ‘δικό μας’ πόλεμο του 1861, που λανθασμένα ονομάζεται «εμφύλιος πόλεμος». Εμφύλιος πόλεμος είναι όταν δύο ή περισσότερα μέρη προσπαθούν να καταλάβουν την κεντρική κυβέρνηση. Ο Jefferson Davis (πρόεδρος της Συνομοσπονδίας - C.S.A. των Νοτίων) ήθελε να κατακτήσει την Washington, όσο ήθελε ο George Washington, το 1776, να κατακτήσει το Λονδίνο! Και οι δύο πόλεμοι ήταν πόλεμοι για την ανεξαρτησία.

Ο Kevin Sieff, που αρθρογραφεί για την εφημερίδα Washington Post, έγραψε ένα άρθρο (20 Οκτωβρίου 2010) με τίτλο: «Το βιβλίο ιστορίας της 4ης τάξης δημοτικού στα σχολεία της Virginia, έγινε στόχος κριτικής για τους ισχυρισμούς ότι υπήρχαν μαύροι που πολέμησαν στο πλευρό της Συνομοσπονδίας (Νότιους)».

Ο Sieff ισχυρίζεται ότι "Οι μελετητές σχεδόν ομόφωνα έτρεξαν να χαρακτηρίσουν αυτούς τους ισχυρισμούς ως ‘αλλοίωση της ιστορίας". Η ιστορικός Carol Sheriff δήλωσε: «Είναι ανησυχητικό ότι η επόμενη γενιά διδάσκεται ιστορία που βασίζεται σε ένα αβάσιμο ισχυρισμό αντί να λαμβάνει τη σωστή παιδεία". Ας δούμε αυτή την σωστή παιδεία.

Τον Απρίλιο του 1861, (12 Απριλίου ξέσπασε, ‘επισήμως’, ο πόλεμος,) μια εφημερίδα στο Petersburg της Βιρτζίνια πρότεινε «τρία ζήτω για τους πατριώτες ελεύθερους νέγρους του Lynchburg "μετά τους 70 μαύρους που προσφέρθηκαν" να βοηθήσουν υπό οποιαδήποτε ιδιότητα τους δινόταν" για την υπεράσπιση της Βιρτζίνια.

Ο πρώην σκλάβος Frederick Douglass (φώτο) παρατήρησε, "Υπάρχουν επί του παρόντος, πολλοί έγχρωμοί άνδρες στον Στρατό της Συνομοσπονδίας που κάνουν το καθήκον τους όχι μόνο ως μάγειροι, υπηρέτες και εργάτες, αλλά και ως πραγματικοί στρατιώτες, έχοντας τα μουσκέτα στους ώμους τους και τις σφαίρες στις τσέπες τους, έτοιμοι να πυροβολήσουν ... και να κάνουν οτιδήποτε ένας στρατιώτης μπορεί να κάνει για να καταστρέψουν την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση. "

Ο Charles H. Wesley, ένας διακεκριμένος μαύρος ιστορικός που έζησε από το 1891 έως το 1987 έγραψε ένα άρθρο το 1919, με τίτλο «Η απασχόληση των Μαύρων ως στρατιώτες στον Συνομοσπονδιακό Στρατό», στο περιοδικό Journal of Negro History’(Εφημερίδα της Ιστορίας των Νέγρων). Εκεί λέει, "Εβδομήντα ελεύθεροι μαύροι, καταταγήκαν στο Συνομοσπονδιακό Στρατό στο Lynchburg της Βιρτζίνια. Δεκαέξι Λόχοι (1600) ελεύθερων έγχρωμων ανδρών βάδισαν μέσω της Augusta της Georgia στο δρόμο για να πολεμήσουν στη Βιρτζίνια."

Ο Wesley παραθέτει κάποια σημεία από το «Αμερικάνικη Σύγκρουση» ("American Conflict") του Horace Greeley (1866) λέγοντας: «Για περισσότερο από δύο χρόνια, οι νέγροι είχαν σημαντική συνδρομή στις πολεμικές επιχειρήσεις της συνομοσπονδίας. Είχαν ενσωματωθεί πλήρως ως ‘επαναστάτες’ (‘rebels’) στρατιώτες και παρέλαυναν μαζί με τα στρατεύματα των λευκών, την στιγμή που αυτό δεν θα ήταν ανεκτό στον στρατό της Ένωσης (των Βορείων)".

Ο Wesley συνεχίζει λέγοντας, «Ένας παρατηρητής στο Τσάρλεστον στο ξέσπασμα του πολέμου σημείωσε την προετοιμασία για πόλεμο, και του προξένησε ιδιαίτερη προσοχή οι χιλιάδες νέγροι οι οποίοι, τόσο μακριά από θεωρίες ‘εξεγέρσεων’, χαμογελούσαν μέχρι τα αυτιά με την προοπτική να πυροβολήσουν Γιάνκηδες».

Κάποιος θα πρέπει να είναι ανόητος να πιστεύει ότι οι Μαύροι πάλευαν για να διατηρήσουν τη δουλεία. Αυτό που δεν διδάσκεται στα περισσότερα μαθήματα ιστορίας είναι ότι είναι σχετικά πρόσφατα εμείς οι Αμερικανοί σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας ως πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών. Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μας, σκεφτόμασταν τους εαυτούς μας ως πολίτες της Βιρτζίνια, πολίτες της Νέας Υόρκης και πολίτες οποιασδήποτε πολιτείας στην οποία κατοικούσαμε. Ο Wesley λέει, «Για την πλειοψηφία των νέγρων, όπως σε όλους τους Νότιους, η εισβολή των στρατευμάτων της Ένωσης έμοιαζε ως μία ανελέητη επίθεση στις ανεξάρτητες πολιτείες, μία εισβολή στην αγαπημένη τους πατρίδα όπου ο εισβολέας ήθελε να ποδοπατήσει όλα αυτά που οι άνθρωποι κατείχαν." Οι μαύροι έχουν αγωνιστεί σε όλους τους πολέμους μας, τόσο πριν όσο και μετά τη δουλεία, με την ελπίδα μίας καλύτερης μεταχείρισης μετά τον πόλεμο.

Αρνούμενοι αυτόν τον ρόλο, και ως εκ τούτου εξασθενίζοντας την ιστορική μνήμη, ότι οι δούλοι και οι ελεύθεροι της συνομοσπονδίας αγωνίστηκαν σε μια αποτυχημένη επανάσταση για την ανεξαρτησία τους, αποτελεί μέρος της ατζέντας να καλυφθούν οι αντισυνταγματικές πράξεις του Αβραάμ Λίνκολν για την πρόληψη της απόσχισης του Νότου. Μήπως οι πολιτείες δεν έχουν δικαίωμα να αποχωρήσουν;

Στη Συνταγματική Συνέλευση του 1787, ο Τζέιμς Μάντισον (James Madison) απέρριψε μια πρόταση που θα επέτρεπε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να καταστείλει την απόσχιση μίας πολιτείας. Είπε, «Μια Ένωση Πολιτειών που περιέχει τέτοια συστατικά φαίνεται να εξασφαλίζεται από την δική της καταστροφή. Η χρήση βίας εναντίον συγκεκριμένης πολιτείας θα φαίνεται περισσότερο σαν μια κήρυξη πολέμου παρά μια πρόκληση τιμωρίας και θα μπορούσε πιθανότατα να εξεταστεί από το μέρος που δέχεται επίθεση ως διάλυση όλων των προηγούμενων στοιχείων τα οποία μπορεί να την συνδέουν με την Ένωση".

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή