Άρθρα ιστορικού περιεχομένου για τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (C.S.A. 1861-1865) που δημοσιεύονται στο ιστολόγιό μου Κόκκινος Ουρανός


Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Το σκοτεινό παρασκήνιο πίσω από την δολοφονία του Λίνκολν


Στις 14 Απριλίου 1865, δύο μόλις ημέρες μετά το τέλος του ‘εμφυλίου πολέμου’, ο Αβραάμ Λίνκολν, ενώ βρισκόταν σε θεωρείο στο Θέατρο Φορντ της Ουάσιγκτον, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τον Τζον Γουίλκς Μπουθ, ηθοποιό και φανατικό υποστηρικτή των Νοτίων, ο οποίος αμέσως μετά φώναξε στα λατινικά «Sic semper tyrannis!», δηλαδή «Έτσι πάντα στους τυράννους!».

Ο Λίνκολν μεταφέρθηκε σε γειτονικό σπίτι σε κωματώδη κατάσταση, όπου και εξέπνευσε νωρίς το πρωί της 15ης Απριλίου. Ο δολοφόνος του κυνηγήθηκε από τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες και πολιορκήθηκε σε έναν αχυρώνα στη Βιρτζίνια μετά από 12 μέρες, όπου και τραυματίστηκε από πυροβολισμό των διωκτών του, πεθαίνοντας λίγο αργότερα.

Αυτή είναι η ‘επίσημη’ άποψη για την δολοφονία του 16ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Υπάρχει όμως και η ‘ανεπίσημη’, η σκοτεινή πλευρά με γεγονότα και πρόσωπα πίσω από την κουρτίνα.

Παρακάτω είναι απόσπασμα από το εξαιρετικό άρθρο «Αμερικάνικος Εμφύλιος: Πόλεμος Συμφερόντων με Φόντο τη Δουλεία» του, Άγγελου Δαλασσηνού, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ‘Παγκόσμια Πολεμική Ιστορία’, τεύχος 10, Νοέμβριος 2006. Επίσης μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ.

Στις 9 Απριλίου 1865, ψυχικά συντετριμμένος, αλλά πάντοτε υπερήφανος, ο θρυλικός στρατηγός Λη, υπέγραψε την συνθηκολόγηση των στρατευμάτων της Συνομοσπονδίας. Ο αμερικάνικος ‘εμφύλιος πόλεμος είχε πλέον τελειώσει -τουλάχιστον σε στρατιωτικό επίπεδο, γιατί σε οικονομικό, μόλις τώρα άρχιζε.

Στις 12 Απριλίου 1865 οι ηττημένοι στρατιώτες της Συνομοσπονδίας παρέδωσαν τα όπλα και τα λάβαρά τους σε μία επίσημη τελετή. Η παράταξη των εξαντλημένων, αλλά πάντα υπερήφανων Νοτίων, αγκάλιασαν και φίλησαν τα τιμημένα λάβαρά τους για ύστατη φορά, ανίκανοι να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, σαν να αποχωρίζονταν για πάντα την λατρεμένη σύντροφο μίας ολόκληρης ζωής. Ήταν η μαχητικότητα, το σθένος και η αυτοθυσία εκείνων των ξυπόλητων, ρακένδυτων αγροτών που οδήγησαν τον στρατό των Νοτίων στο απαράμιλλο κλέος.

Το έργο του στρατηγού Σέρμαν είχε εξυπηρετήσει κάποιους επιχειρηματίες του Βορρά οι οποίοι πλούτιζαν πάνω στο κουφάρι του ηττημένου Νότου, κατάσχοντας γεωργικές εκτάσεις προς όφελος τους ή αγοράζοντας αυτές σε εξευτελιστικές τιμές, αφού η καμμένη γη ήταν…φθηνότερη γη. Ο Νότος δεν θεωρείτο πλέον ισότιμο έδαφος των ΗΠΑ, αλλά έδαφος υπό κατοχή!

Ο Λίνκολν είχε φυσικά καταλάβει ότι ο Στάντον, (φωτο), ο υπουργός πολέμου κι η ‘παρέα’ του κρατούσαν την ισχύ στα χέρια τους και πως σε μια νέα προεδρική θητεία που δεν θα υπήρχε πια πόλεμος η ‘παρέα’ εκείνη του ήταν άχρηστη και κυρίως προσωπικά επικίνδυνη. Ετσι αποφάσισε να σταματήσει την ύπαρξή της αντιτιθέμενος κατ αρχήν στα σχέδια πλουτισμού τους σε βάρος του Νότου. Εξ άλλου ο εννοείται πρόεδρος ‘όλων των Αμερικανών’ μετά την πτώση του Νότου χρειάζονταν ένα άλλο προσωπείο για να επιζήσει κι οι πολύ στενοί του συνεργάτες ζητούσαν ήδη την παραίτηση του απαράδεκτου Στάντον. Ο πανίσχυρος Έντουιν Στάντον με τη σειρά του , άμεσα αναμεμιγμένος σε εκείνο τον κύκλο της διαφθοράς, ωρυόταν ότι στους «…προδότες των ΗΠΑ» άξιζε «…μόνο η παραδειγματική τιμωρία και η κατάσχεση των περιουσιών τους». Παρά τις αντιδράσεις, στις 12 Απριλίου του 1865, ο Λίνκολν υπογράφει την ισότιμη επανένταξη του Νότου στις ΗΠΑ και το βράδυ της 14ης ....δολοφονείται…

Αμέσως άρχισε μία σειρά συλλήψεων Νοτίων πολιτικών προκειμένου η δολοφονία να αποδοθεί σε συνωμοσία τους, αλλά οι έρευνες δεν οδήγησαν πουθενά. Αντιθέτως, τα στοιχεία φαίνονταν να οδηγούν προς την κατεύθυνση από όπου ξεκίνησαν! Ο δολοφόνος του προέδρου, Τζων Γουίλξ Μπουθ, (φωτο), ένας φανατικός Νότιος κατάσκοπος, φονεύθηκε κατά τη διάρκεια της καταδίωξής του και αυτό φαινόταν να δίνει οριστικό τέλος στις έρευνες. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν απλώς η αρχή του νήματος μίας συνωμοσίας, στην οποία ο Μπουθ φαινόταν να είναι μόνο ο φυσικός αυτουργός!

Ο Στάντον απέστειλε επί τόπου έναν έμπιστο κατάσκοπό του, τον Λέηφ Μπαίηκερ (Lafayette Curry Baker - φώτο), με αυστηρές διαταγές να αφαιρέσει από το πτώμα του Μπουθ το προσωπικό του ημερολόγιο και να το παραδώσει επειγόντως στον ίδιο. Δύο χρόνια αργότερα, το 1867, τα γεγονότα της μυστικής εκείνης αποστολής, ήλθαν στο φως μετά από αποκαλύψεις του ίδιου του Μπαίηκερ. Η απόκρυψη ενός τόσο σημαντικού τεκμηρίου από έναν υπουργό της κυβέρνησης πυροδότησε τεράστιο σκάνδαλο και την έναρξη μίας νέας έρευνας, κατά την οποία το ημερολόγιο του Μπουθ βρέθηκε φυλαγμένο στα αρχεία του Στάντον!

Όταν το ημερολόγιο προσήχθη ενώπιον της αρμόδιας επιτροπής, διαπιστώθηκε ότι απουσίαζαν 18 σκισμένες σελίδες, οι οποίες αναφέρονταν στις ημέρες που προηγήθηκαν της δολοφονία του Λίνκολν! Ο Μπαίηκερ δήλωσε ότι το είχε παραδώσει ακέραιο στον Στάντον, ενώ ο δεύτερος ισχυρίστηκε ότι είχε πλήρη άγνοια του θέματος! Εδώ δημιουργείται το τεράστιο ερωτηματικό, πως ο Στάντον γνώριζε εξ αρχής ότι ο δολοφόνος κρατούσε επάνω του ένα προσωπικό ημερολόγιο, στο οποίο αναγράφονταν πράγματα υψίστης σημασίας, και μάλιστα, τη στιγμή κατά την οποία, υποτίθεται, ότι όλοι αγνοούσαν ακόμα την ταυτότητά του…

Έναν χρόνο αργότερα, ο Μπαίηκερ βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Εκεί όμως βρέθηκε και το προσωπικό ημερολόγιο του ιδίου, στο οποίο απεκάλυπτε τον ρόλο του σε μία συνωμοσία κατά της ζωής του προέδρου. Σύμφωνα με τα γραφόμενα, στην συνωμοσία ήταν αναμεμιγμένοι 11 Γερουσιαστές, 11 μεγαλοβιομήχανοι, 5 τραπεζίτες και ένας κυβερνήτης πολιτείας της Ένωσης! Τον Δεκέμβριο του 1869, με τον θάνατο και του τελευταίου πρωταγωνιστή του μυστηρίου, του Έντουιν Στάντον, το θέμα εγκαταλείφθηκε, αφού η δολοφονία του Λίνκολν από έναν φανατικό Νότιο βόλευε την νέα τάξη πραγμάτων. Ωστόσο, οι νεότεροι ερευνητές διατηρούν ελάχιστες αμφιβολίες για την συνωμοσία που είχε εξυφανθή...


ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ:

Έντουιν Στάντον (Edwin Stanton)

O Έντουιν Στάντον: ο υπουργός πολέμου, με την απεριόριστη εξουσία. Μισάνθρωπος, πανούργος και δολοπλόκος, αντιπαθούσε ανέκαθεν τον Λίνκολν, ενώ ο δεύτερος γνώριζε ορισμένες από τις παράνομες δραστηριότητές του. Αρχικά ήταν οπαδός του Δημοκρατικού κόμματος κι έμπιστος του αντίπαλου στρατοπέδου αλλά στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μυστικό πληροφοριοδότη των Ρεπουμπλικάνων. Κράτος εν κράτει σε όλη την διάρκεια του πολέμου , διέθετε σχέσεις με μεγαλοεπιχειρηματίες που κέρδιζαν από τον πόλεμο. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του πολέμου συνεργάστηκε στενά με τον Λίνκολν, αν και ο πρόεδρος γνώριζε πολύ καλά τον αδίστακτο χαρακτήρα του. Εκτός των άλλων, του είχε αναθέσει και την σύλληψη όλων των αντιφρονούντων πολιτών της Ένωσης. Μεταπολεμικά τα σχέδιά τους για την ανασυγκρότηση του Νότου διέφεραν ριζικά, ο Λίνκολν μάλιστα είχε την πρόθεση να τον παραμερίσει εντελώς κατά την δεύτερη θητεία του πράγμα που ο Στάντον έμαθε μόλις 2 μέρες πριν την δολοφονία του Λίνκολν.

Πολλοί ιστορικοί απέδωσαν σε αυτόν την δολοφονία του Λίνκολν. Είναι βέβαιο ότι είχε και το κίνητρο, αλλά και τα μέσα για να το πράξει. Νεώτερες αποκαλύψεις σχετίζουν τον Στάντον με τον προστατευόμενό του Λέηφ Μπέηκερ που τον είχε διορίσει αρχηγό των Μυστικών Υπηρεσιών , ο οποίος με την σειρά του εξεβίαζε με σημαντικά ποσά έναντι απειλής σύλληψης ανθρώπους του πολιτικού χώρου. Ο Μπέηκερ σε μυστικά του απομνημονεύματα δήλωσε ότι ο Στάντον σκόπευε να τον ενοχοποιήσει για την δολοφονία του Λίνκολν επειδή γνώριζε καλά τους αληθινούς δολοφόνους του προέδρου. Πέθαναν και οι δύο το ίδιο έτος μόλις ο πρόεδρος Γκράντ αναλάμβανε την εξουσία.

"Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΠΟΛΛΑ"

Λαφαγιέτ, Λέηφ, Μπαίηκερ (Lafayette, Lafe , Curry Baker)

Κατάσκοπος των Βορείων υπόπτου προέλευσης που εξελίχθηκε σε όργανο του Στάντον. Αφησε μυστικά απομνημονεύματα που αποκρύπτουν την δολοπλοκία πίσω απ την δολοφονία του Λίνκολν περιγράφοντας τον Στάντον σαν το κύριο εκτελεστικό όργανο της συνομωσίας που υποστήριζαν άτομα της κυβέρνησης του Λίνκολν , στρατιωτικοί και ορισμένοι κυβερνήτες πολιτειών.

9 Απριλίου 1865. Η παράδοση των όπλων και η συνθηκολόγηση από τον στρατηγό Λη


Φεβρουάριος 1865. Η πλάστιγγα στον αμερικάνικο ‘εμφύλιο πόλεμο’, που κλείνει τέσσερα χρόνια, έχει αρχίσει να γέρνει υπέρ του πολυπληθέστερου και πιο καλά εφοδιασμένου στρατού της Ένωσης (των Βορείων).

Μετά από την επανεκλογή του Λίνκολν, ο στρατηγός Λη δεν τρέφει πλέον καμία αυταπάτη σχετικά με την εξέλιξη της σύγκρουσης. Ξέρει ότι το παιχνίδι έχει χαθεί. Όπως υπαγορεύει το καθήκον του, δεν ενημερώνει τον πρόεδρο Ντέιβις για αυτη του την άποψη. Για τους άντρες και τους υφισταμένους του παραμένει το σύμβολο της ελπίδας. Το καθήκον του σαν στρατιώτης είναι να πολεμήσει μέχρις εσχάτων και δεν είναι χαρακτήρας που υποχωρεί. Παρόλα αυτά όμως η τελική πτώση είναι πλέον προ των πυλών. Ο χειμώνας μπροστά στο Ρίτσμοντ, την πρωτεύουσα της Συνομοσπονδίας, είναι μια κόλαση. Μετά από την καταστροφή της κοιλάδας του Σεναντόα από τον Σέρινταν εξαντλήθηκαν πλέον και οι τελευταίες πηγές εφοδιασμού. Η πείνα, η πραγματική πείνα, εκείνη που οδηγεί στον θάνατο, βασανίζει την πρωτεύουσα και όσους την προστατεύουν. Ο στρατηγός Λη δεν δέχεται διαφορετικές συνθήκες από εκείνες των ανδρών του. Μια μέρα δέχεται στο τραπέζι του έναν προσκεκλημένο. Το μοναδικό κομμάτι κρέας είναι τόσο μικρό που κανείς δεν τολμά να σερβιριστεί. Επιπλέον, ο Λη μοιράζει στους άντρες του τα μάλλινα ρούχα που προέρχονται από τους κατοίκους.

Οι στρατιώτες που έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ, ‘Οι Άθλιοι’, δημιουργούν ένα λογοπαίγνιο αποκαλώντας τους εαυτούς τους οι Άθλιοι του Λη. Καταβάλλουν προσπάθειες να γελάσουν με τις συνθήκες τους. «Σε αυτόν τον στρατό, λένε, μια τρύπα στο παντελόνι σημαίνει ότι είσαι αρχηγός, δυο τρύπες ότι είσαι υπολοχαγός και αν δεν υπάρχει ύφασμα σημαίνει ότι ο κάτοχος είναι στρατιώτης».

Στις 6 Φεβρουαρίου 1865 το συνομοσπονδιακό Κογκρέσο αποφασίζει να διορίσει τον στρατηγό Λη αρχιστράτηγο του Νότου. Αυτό το καθυστερημένο μέτρο δεν μπορεί να έχει πρακτικό αποτέλεσμα, γιατί τα στρατεύματα δεν υπάρχουν πλέον.

Τα ξημερώματα της 25 Μαρτίου 1865 οι Νότιοι επιχειρούν να ανοίξουν ένα πέρασμα στις γραμμές των Βορείων, μπροστά στο Ρίτσμοντ. Το πρώτο μέρος της επιχείρησης επιτυγχάνει, αλλά οι άντρες είναι τόσο εξαντλημένοι που πέφτουν στο έδαφος και δεν μπορούν να συνεχίσουν την επίθεση. Ο Λίνκολν και ο Γκραντ θέλουν να τελειώνουν. Το Σάββατο 1 Απριλίου οι Βόρειοι εξαπολύουν επίθεση σε όλο το μήκος της παράταξης. Μπροστά τους δεν υπάρχουν πλέον παρά φαντάσματα. Η πρώτη γραμμή διαλύεται. Την επόμενα μέρα ο Λη ανασχηματίζει το αμυντικό μέτωπο, αλλά η τελική καταστροφή είναι πλέον ζήτημα ωρών. Τηλεγραφεί στο Ρίτσμοντ ώστε η κυβέρνηση να ετοιμαστεί να εκκενώσει την πρωτεύουσα.

Ο πρόεδρος Ντέιβις παρακολουθεί την θεία λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Παύλου όταν του παραδίδεται το μήνυμα του Λη. Σηκώνεται αμέσως από το στασίδι και βγαίνει με αξιοπρέπεια, με απόλυτη ψυχραιμία. Στις 23 ένα ειδικό τραίνο μεταφέρει τα μέλη της κυβέρνησης στο Ντάνβιλ.

Στην διάρκεια της νύχτας ο στρατηγός Γιούελ, ο οποίος συνεχίζει να προστατεύει την πόλη, λαμβάνει διαταγές να αποσυρθεί. Το Ρίτσμοντ παραδίνεται στις φλόγες. Οι πρώτοι Βόρειοι μπαίνουν τα ξημερώματα στην μέχρι τότε απαραβίαστη πρωτεύουσα.

Την ίδια στιγμή ο Λη εγκαταλείπει το Πέτερσμπουργκ, αφού καταστρέψει τις αποθήκες πυρομαχικών. Οι ελάχιστοι στρατιώτες που έχουν απομείνει είναι νηστικοί τριάντα έξι ώρες. Ντυμένοι με κουρέλια, με εδώ κι εκεί ένα κομμάτι αιματοβαμμένο ύφασμα να καλύπτει κάποιο μέλος του σώματος, οι στρατιώτες προχωρούν ακόμα. Ο στρατηγός θέλει να φτάσει στα βουνά στα δυτικά του Λίντσμπουργκ.

Στις 7 Απριλίου 1865 ο Γκραντ τους στέλνει ένα σημείωμα με το οποίο τους ζητάει να παραδοθούν για να αποφύγουν περαιτέρω ανώφελες πλέον συγκρούσεις.

Ο Λη ζητά τους όρους από τον αντίπαλο του. Ο Γκραντ απαντά: «Επειδή η ειρήνη είναι η πρωταρχική μου επιθυμία, επιμένω με έναν μόνο όρο. Ότι οι άντρες που θα παραδοθούν δεν θα μπορούν πλέον να σηκώσουν τα όπλα εναντίον της Ένωσης, εκτός μετά από κανονική ανταλλαγή».

Για να επιτύχει πιο ευνοϊκούς όρους, ο Λη προσποιείται ότι έχει πρόθεση να συνεχίσει τη μάχη, δέχεται όμως να συναντήσει τον Γκραντ.

Στις 9 Απριλίου, φορώντας καινούρια στολή, ζωσμένος το σπαθί που του προσέφερε η πόλη του Ρίτσμοντ, καβάλα στον Τράβελερ το άλογό του, και συνοδευόμενος από το γενικό του επιτελείο, ο Λη κατευθύνεται προς τις ομοσπονδιακές γραμμές. Θα επωμιστεί το βάρος της συνθηκολόγησης, αν και «θα προτιμούσε χίλιους θανάτους».

Η συνάντηση γίνεται στην αγροικία του Απόματοξ Court House, στο σπίτι του ταγματάρχη Μακ Λαν, όπου ο Γκραντ περιμένει τον αντίπαλο του.

Η αντίθεση ανάμεσα στους δυο άντρες είναι εκπληκτική. Μπροστά στον στρατηγό Λη που είναι ντυμένος κομψά με την γκρίζα στολή του, ο Γκραντ δείχνει παρακατιανός με την στολή του απλού στρατιώτη.

Η υποδοχή του Γκραντ είναι συγκαταβατική. Ο Γκραντ προσπαθεί να κάνει λιγότερο οδυνηρή την στιγμή ανακαλώντας ορισμένες κοινές αναμνήσεις από τον πόλεμο στο Μεξικό. Μετά από μερικά λεπτά, ο Λη χρειάζεται να του υπενθυμίσει την αιτία της συνάντησης τους. Ζητάει οι άντρες να πάρουν μαζί τους τα άλογα και τα μουλάρια για να μπορέσουν να ξαναπιάσουν δουλειά στα χωράφια. Η πράξη παράδοσης συντάσσεται και υπογράφεται.

Την ώρα που καβαλικεύει ξανά τον Τράβελερ, ο στρατηγός Λη ακουμπάει το κεφάλι του στο στήθος του παλιού του συντρόφου στα όπλα. Μένει σε αυτή τη θέση για μερικά δευτερόλεπτα, καταρρακωμένος. Με μια βίαια προσπάθεια, επανέρχεται. Όταν ανεβαίνει στη σέλα χαιρετάει τον Γκραντ, ο οποίος υποκλίνεται.

Ύστερα απομακρύνεται προς τις γραμμές

Μόλις τον βλέπουν, οι άντρες του τον επευφημούν όπως συνηθίζουν πάντα όταν περνά ανάμεσα στις γραμμές τους, αλλά αντικρίζοντας τα τραβηγμένα του χαρακτηριστικά, οι κραυγές τους πνίγονται. Ενόσω συνεχίζει την πορεία παραμένουν διστακτικοί. Ύστερα με μια αυθόρμητη κίνηση, πηγαίνουν προς το μέρος του.

- Στρατηγέ, παραδοθήκαμε;

Η ερώτηση είναι σαν ένα χαστούκι κατάμουτρα. Προσπαθεί να προχωρήσει αλλά τον περικυκλώνουν, τα σκαμμένα από την πείνα πρόσωπα και τα πυρετώδη βλέμματα προτεταμένα προς το μέρος του. Αναγκάζεται να σταματήσει. Οι λέξεις είναι για αυτόν ένα μαρτύριο:

-Στρατιώτες, πολεμήσαμε μαζί και έκανα για σας ότι μπορούσα. Θα σας αφήσουν να φύγετε και μπορείτε να γυρίσετε σπίτια σας.

Θα ήθελε να συνεχίσει να μιλάει, αλλά δεν καταφέρνει παρά να αρθρώσει με δυσκολία: «Αντίο, αντίο. . . »

Ένα δάκρυ κυλάει στα ηλιοκαμένα του μάγουλα, ενώ απομακρύνεται χωρίς να βλέπει που τον οδηγούν τα βήματα του αλόγου του.

Ο Λίνκολν δολοφονείται στις 14 Απριλίου 1865 από ένα νεαρό όμορφο σαν τον θεό τας εκδίκησης, τον Τζον Μπουθ.

Στις 18 Απριλίου 1865 ο στρατηγός Τζόζεφ Τζόνστον υπογράφει με τον Σέρμαν μια συμφωνία συνθηκολόγησης η οποία προβλέπει την αποστράτευση όλων των στρατευμάτων της Συνομοσπονδίας. Ο στρατηγός Κίρμπυ Σμιθ υπογράφει την παράδοση του στρατού του Τρανς-Μισσισσιπή στις 26 Μαΐου, με τον στρατηγό Κάνμπυ.

Ο Τζέφερσον Ντέιβις συλλαμβάνεται στην Τζόρτζια στις 10 Μαΐου 1865. Μεταφέρεται με χειροπέδες στο φρούριο Μονρόε. Ο διοικητής του περνάει αλυσίδες στα πόδια, αναμένοντας μια δικαστική απόφαση την οποία ο Βορράς δεν μπορεί να επιτρέψει. Δυο χρόνια μετά από την αιχμαλωσία του αφήνεται ελεύθερος και η χρηματική εγγύηση ύψους 100.000 δολαρίων πληρώνεται με μια εθνική συνεισφορά στην οποία συμμετέχουν οι πρώην εχθροί του.

Πάνω από δυο μήνες μετά από το Αποματόξ, στις 23 Ιουνίου 1865, ο συνομοσπονδιακός (ινδιάνος) στρατηγός Σταντ Γουέιτυ υπογράφει την συνθηκολόγηση. Ήταν ζήτημα τιμής για εκείνον να είναι ο τελευταίος. Ινδιάνος και οπαδός των Νοτίων, δίνει το στίγμα της δολοφονίας δυο εθνών.

Από το βιβλίο ‘Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων’, εκδόσεις PATRIA.

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

‘Gray Ghost’ John Mosby


Ως Gray Ghost (‘Γκρι Φάντασμα’) έμεινε γνωστός ο John Singleton Mosby (6 Δεκεμβρίου 1833 - 30 Μαΐου 1916), φημισμένος διοικητής τάγματος ιππικού των Νοτίων (Συνομοσπονδία) στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο.

Η μονάδα του, το 43ο Τάγμα Ιππικού της Βιρτζίνια, γνωστό και ως Mosby's Rangers ή Mosby's Raiders, ήταν μια μονάδα παρτιζάνων που ήταν γνωστοί για τις κεραυνοβόλες επιδρομές τους και την ικανότητά του να διαφεύγουν από το στρατό της Ένωσης (Βόρειοι) και να εξαφανίζονται.

Μετά το τέλος του πολέμου, ο Mosby εργάστηκε ως δικηγόρος και υποστήριξε τον διοικητής των πρώην εχθρών του, τον πρόεδρο Οδυσσέας Γκράντ, (Ulysses S. Grant), υπηρετώντας ως πρόξενος των ΗΠΑ στο Χονγκ Κονγκ και στο Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Ο Mosby γεννήθηκε στην κομητεία Powhatan, της Βιρτζίνια, στις 6 Δεκεμβρίου 1833.

Μετά τις σπουδές του πήγε σε δικηγορικό γραφείο στο Howardsville της Virginia και αφού γράφτηκε στον δικηγορικό σύλλογο άνοιξε δικό του γραφείο. Τότε γνώρισε την Pauline Clarke, με την οποία παντρεύτηκε. Εκείνος ήταν μεθοδιστής ενώ αυτή καθολική.

Ο Mosby δεν ήταν υπερασπιστής της απόσχισης, αλλά προσχώρησε στο στρατό των Νοτίων, ως απλός στρατιώτης, αμέσως με το ξέσπασμα του πολέμου.

Αφού εντυπωσίασε τον γνωστό για τις ιππικές του δεξιότητες, στρατηγό J.E.B. Stuart με τη δυνατότητά του να συλλέγει πληροφορίες, ο Mosby προήχθη σε υπολοχαγό και προσχώρησε στους ανιχνευτές του φημισμένου ιππικού του Stuart.

Στην ιστορία έμεινε η διάσημη τολμηρή επιδρομή του Mosby στο εσωτερικό των γραμμών της Ένωσης στο Fairfax County τον Μάρτιο του 1863, όπου οι άντρες του συνέλλαβαν τρεις αξιωματικούς της Ένωσης, συμπεριλαμβανομένου του γενικού Στρατηγού Edwin H. Stoughton.

Ο Mosby έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι βρήκε τον Stoughton στο κρεβάτι του και τον ξύπνησε "χτυπώντας τον στην γυμνή του πλάτη". Ο Στρατηγός ξύπνησε άγαρμπα και ρώτησε αγανακτισμένα τι σήμαινε αυτό. Ο Mosby με την σειρά του τον ρώτησε αν είχε ακούσει ποτέ τον "Mosby". Ο Στρατηγός απάντησε, "Ναι, τον έχετε πιάσει;" "Εγώ είμαι ο Mosby," του απάντησε. Ο Mosby και οι 29 άνδρες του είχαν καταφέρει να συλλάβουν ένα στρατηγό, δύο λοχαγούς, 30 στρατιώτες και 58 άλογα χωρίς να πέσει ένας πυροβολισμός.

Οι συνεχείς επιτυχημένες διασπάσεις των γραμμών εφοδιασμού και οι φθορές στις μεταφορές των Βορείων, έκαναν τον Ulysses S. Grant να πει στον Ταγματάρχη Philip Sheridan, «όταν κάποιος από τους άνδρες του Mosby πιαστεί να κρεμαστεί αμέσως χωρίς δίκη».

Αρκετές εβδομάδες μετά που ο Στρατηγός Robert E. Lee παραδόθηκε, ο Mosby διέλυσε τους rangers του, στις 21 Απριλίου 1865, στο Σάλεμ, στη Βιρτζίνια, καθώς αρνιόταν να παραδοθεί επισήμως.

Μετά τον πόλεμο, ο Mosby έγινε ενεργό μέλος των Ρεπουμπλικάνων, λέγοντας ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσει το Νότο. Ο Mosby έγινε τελικά διευθυντής εκστρατείας στην Βιρτζίνια για τον Πρόεδρο Οδυσσέα Γκράντ. Στην αυτοβιογραφία του ο Γκραντ λέει: "Μετά το πέρας του πολέμου, έχω γνωρίσει πολύ προσωπικά τον συνταγματάρχη Mosby. Είναι ένας άνθρωπος τελείως διαφορετικός από αυτόν που νόμιζα. Είναι ικανός, πραγματικά τίμιος και ειλικρινής."

Η φιλία του Mosby με τον Grant, και η θέση του με εκείνους που πολλοί Νότιοιι θεωρούσαν εχθρούς έκαναν τον Mosby να είναι μία προσωπικότητα τελείως αμφιλεγόμενη στη Βιρτζίνια. Έλαβε απειλές κατά της ζωής, το πατρικό του σπίτι κάηκε, και τουλάχιστον μία προσπάθεια έγινε για να τον δολοφονήσουν.

Σε μια επιστολή του 1907, ο Mosby εξηγεί γιατί πολέμησε για τον συνομόσπονδο στρατό, παρόλο που αποδοκίμαζε τη δουλεία. Ένιωθε ότι αυτό του επίτασσε το πατριωτικό καθήκον του στη Βιρτζίνια. "Δεν ντρέπομαι που πολέμησα από την πλευρά της δουλείας - ένας στρατιώτης πολεμάει για τη πατρίδα του - σωστό ή λάθος, δεν φέρει αυτός την πολιτική ευθύνη ... Ο Νότος ήταν η πατρίδα μου."

Ο Mosby πέθανε στις 30 Μαΐου 1916, στην Washington, DC και θάφτηκε στο νεκροταφείο Warrenton της Βιρτζίνια.

Το κανάλι CBS μετέδωσε τη σεζόν 1957-58 μία τηλεοπτική σειρά επεισοδίων με τίτλο ‘The Gray Ghost’. Πρωταγωνιστής ως Mosby, ήταν ο ηθοποιός Tod Andrews.

Η σειρά προβλήθηκε από τις 10 Οκτωβρίου του 1957, έως τις 3 Ιουλίου του 1958.

Εκτός από τον Tod Andrews, άλλοι ηθοποιοί ήταν ο Phil Chambers, ο Sherwood Price ως στρατηγός Τζεμπ Στιούαρτ.

Η σειρά σταμάτησε μόλις μετά από τριάντα εννέα ημίωρα επεισόδια και ενώ ήδη γνώριζε επιτυχία.

Ως επίσημη δικαιολογία θεωρήθηκε το υψηλό κόστος, αλλά σίγουρα, η ηρωική φιγούρα ενός αξιωματικού των ‘Ρέμπελων’ ήταν επικίνδυνη για την ‘πολιτική ορθότητα’ των ΗΠΑ, ακόμα και εκείνης της εποχής...

Δείτε το βίντεο από μία εκπομπή:



Ιδού και παιχνίδι για το PC! (2008)