Άρθρα ιστορικού περιεχομένου για τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (C.S.A. 1861-1865) που δημοσιεύονται στο ιστολόγιό μου Κόκκινος Ουρανός


Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Η μάχη του Φρέντρικσμπεργκ (1862) - Battle of Fredericksburg



Η μάχη του Φρέντρικσμπεργκ (Battle of Fredericksburg), στη Βιρτζίνια, χρωστάει το όνομά της στην τοποθεσία που βρίκεται στη νότια όχθη του ποταμού Ποτόμακ, όπου οι δυνάμεις της Ένωσης των Βορείων (Στρατιά του Ποτόμακ), υπό την ηγεσία του υποστράτηγου Έιμπροουζ Ε. Μπέρνσαϊντ /Ambrose E. Burnside (100.007 στρατιώτες), και οι δυνάμεις των νότιων Συνομοσπονδιακών Πολιτειών (Στρατός της Βόρειας Βιρτζίνια), υπό την ηγεσία του στρατηγού Ρόμπερτ Ε. Λι (72.497 στρατιώτες), ενισχυμένες και οι δύο από όρχο πυροβολικού με περισσότερα από 400 κανόνια, διεξήγαγαν μεταξύ 11ης και 15ης Δεκεμβρίου 1862 την πρώτη μάχη χαρακωμάτων στην ιστορία.

Η μάχη έγινε λόγω της επιθυμίας των Βορείων να ξαναπάρουν την πρωτοβουλία από τις πολύ μικρότερες αριθμητικά αλλά πολύ πιο επιθετικές δυνάμεις του Λι. Ο Μπέρνσαϊντ (φωτο), είχε αναδειχτεί διοικητής της Στρατιάς του Ποτόμακ τον Οκτώβριο, αντικαθιστώντας τον υποστράτηγο Τζορτζ Μακλέλαν. Αν και είχε σταματήσει τον Λι στη μάχη του Αντίταμ τον Σεπτέμβριο, ο πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν θεωρούσε - και δικαίως - ότι ο Μακλέλαν επέδειξε αναποφασιστικότητα και γι’ αυτό δεν ακολούθησε τον Λι στο Μέριλαντ για να τον συντρίψει, ενώ έχασε υπερβολικά πολύ χρόνο στην αναδιοργάνωση και τον ανεφοδιασμό των δυνάμεών του μετά τις σημαντικές μάχες.

Για να ανταποκριθεί στα αιτήματα του προέδρου και στις προτροπές του γενικού διοικητή, υποστράτηγου Χένρι Γ. Χάλεκ, ο Μπέρνσαϊντ σχεδίασε επίθεση το φθινόπωρο, ελπίζοντας ότι μόλις περνούσε τον ποταμό Ραπαχάνοκ θα καταλάμβανε την πόλη του Φρέντρικσμπεργκ (στη Βιρτζίνια) κι έπειτα θα προχωρούσε νότια, από τους δρόμους που οδηγούσαν στο Ρίτσμοντ (επίσης στη Βιρτζίνια), την πρωτεύουσα της Συνομοσπονδίας των Νοτίων.

Αυτό το σχέδιο ναυάγησε επειδή δεν υπήρχαν αρκετές πλωτές γέφυρες. παρότι είχαν εντοπιστεί διαβάσεις τόσο στο βουνό όσο και στα πεδινά. Επωφελούμενοι από αυτές τις καθυστερήσεις, οι Νότιοι έστειλαν γρήγορα δυνάμεις τους στο Φρέντρικσμπεργκ για να εμποδίσουν τη διάβαση του ποταμού από τους Βορείους.

Το διάστημα κατά το οποίο κατασκευάζονταν οι πλωτές γέφυρες, ο Λι είχε φροντίσει να ανοίξει χαρακώματα στα νότια και δυτικά του Φρέντρισμπεργκ, χρησιμοποιώντας τούς πάνω από 72.000 άνδρες του. Ωστόσο ο Μπέρνσαϊντ συνέχισε την προέλασή του αποφασίζοντας να επιτεθεί στον Λι με κάθε κόστος, παρόλο που τουλάχιστον δύο στρατηγοί του προέβαλλαν αντιρρήσεις υποστηρίζοντας ότι οι θέσεις των δυνάμεων της Συνομοσπονδίας ήταν ιδιαίτερα ενισχυμένες.

Ο Μπέρνσαϊντ υπολόγιζε στην αριθμητική υπεροχή των δυνάμεών του, που έφταναν τους 117.000 άνδρες, για να απομακρύνει τον Λι από τις αμυντικές του θέσεις και να τον αναγκάσει να υποχωρήσει στο Ρίτσμοντ. Επιπλέον, παράλληλα με το αριθμητικό πλεονέκτημά του, ο Μπέρνσαϊντ γνώριζε, επίσης, ότι η στρατιά του ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατον να δεχτεί επίθεση. Στην απέναντι όχθη του Ραπαχάνοκ, 300 κανόνια είχαν τοποθετηθεί πάνω σε ύψωμα γνωστό με το όνομα Στάφορντ Χάιτς, για να εμποδίσουν τον στρατό του Λι να οργανώσει οποιαδήποτε σημαντική αντεπίθεση.

Ο Λι έδειχνε μεγάλη εμπιστοσύνη στους άνδρες του, παρότι είχε αρκετές αμφιβολίες σχετικά με τα σχέδια του αντιπάλου του από τότε που, δύο μέρες νωρίτερα, ο στρατός των Βορείων είχε προσπαθήσει να διαβεί τον ποταμό. Ο ίδιος είχε παρατάξει περίπου 20.000 άνδρες στην αριστερό του πτέρυγα, τοποθετώντας τους στον λόφο τον λεγόμενο Μέρις Χάιτς, στα δυτικά ακριβώς της πόλης, πίσω από πέτρινο τοιχίο στην κορυφή του λόφου. Φοβούμενος ότι οι Βόρειοι θα προσπαθούσαν να διασχίσουν την κοιλάδα στα νότια της πόλης, παρέταξε τους υπόλοιπους άνδρες του στα νότια, διασκορπίζοντάς τους ανάμεσα στους λοφίσκους, κάτι που τους προσέφερε έξοχη αμυντική θέση.

Ο Λι ανέθεσε στον αντιστράτηγο Τζέιμς Λόνγκστριτ /James Longstreet, – τον καλύτερο υφιστάμενό του στη διεξαγωγή αμυντικών επιχειρήσεων- και στο 1ο Σώμα που διοικούσε ο Λόνγκστριτ την αριστερά πτέρυγα. Τη δεξιά πτέρυγα, όπου υπήρχαν πιθανότητες αντεπίθεσης σε περίπτωση που παρουσιαζόταν η κατάλληλη ευκαιρία, ο Λι την ανέθεσε στον ακατάβλητο αντιστράτηγο Τόμας Τζ. «Στόουνγουολ» Τζάκσον και στο μικρό του 2ο Σώμα - που είχε ιδιαίτερη έφεση στη διεξαγωγή επιθετικών επιχειρήσεων—, τμήματα του οποίου είχαν δράσει με περισσό θάρρος στις πρόσφατες επιχειρήσεις της Εκστρατείας του Σεναντόα.

Μόλις στήθηκαν οι πλωτές γέφυρες, οι δυνάμεις των Βορείων πέρασαν τον Ραπαχάνοκ, στις 11 Δεκεμβρίου, πέφτοντας επάνω στους ελεύθερους σκοπευτές της Συνομοσπονδίας που είχαν ακροβολιστεί σε εγκαταλειμμένα κτίρια της πόλης. Έτσι οι Βόρειοι σκαπανείς έχασαν τη ζωή τους μέσα στην πρωινή ομίχλη. Στην προσπάθεια να ξετρυπώσει τους ελεύθερους σκοπευτές, το πυροβολικό των Βορείων κατέστρεψε πολλά κτίρια χωρίς, όμως, σπουδαία αποτελέσματα.

Η πρακτική λύση, στη συνέχεια, ήταν να μεταφέρουν μικρές ομάδες στρατιωτών στην απέναντι όχθη με πλεούμενα.

Μόλις διαπεραιώθηκαν πέντε ταξιαρχίες, οι άνδρες του Μπέρνσαίντ άρχισαν να λεηλατούν την πόλη, προκαλώντας την οργή του Λι που παρομοίασε αυτό το πλιάτσικο με εκείνα των αρχαίων Βανδάλων. Η καταστροφή εξόργισε και τους άνδρες του Λι, πολλοί εκ των οποίων κατάγονταν από τη Βιρτζίνια. Όλη εκείνη την ημέρα και την επομένη οι άνδρες του Μπέρνσαιντ παρατάσσονταν έξω από την πόλη και προετοιμάζονταν για την επίθεση εναντίον του στρατού του Λι.

Η μάχη ξεκίνησε το πρωινό της 13ης Δεκεμβρίου, όταν ο διοικητής της αριστερής πτέρυγας των Βορείων, υποστράτηγος Ουίλιαμ Μπ. Φράνκλιν, έστειλε δύο μεραρχίες σε ένα ρήγμα που είχε περάσει απαρατήρητο στα δεξιά των αμυντικών θέσεων του Τζάκσον. Ο Τζάκσον απάντησε με αστραπιαία αντεπίθεση που προκάλεσε βαριές απώλειες στους επιτιθέμενους και ανάγκασε τον Μπέρνσαϊντ να μην επιχειρήσει άλλες επιθέσεις κατά της δεξιάς πτέρυγας των Νοτίων. Έτσι ο τελευταίος αποφάσισε να επιτεθεί κατά της αριστερής πλευράς των δυνάμεων της Συνομοσπονδίας.

Για πολλές ώρες ο Μπέρνσαϊντ έστελνε τη μία μεραρχία του μετά την άλλη εξαπολύοντας επιθέσεις στο Μέρις Χάιτς. Οι αμυνόμενοι του Λόνγκστριτ θέριζαν μία μία τις μεραρχίες αμέσως μόλις εκείνες προσπαθούσαν να διασχίσουν τον ανοιχτό χώρο μπροστά στο Μέρις Χάιτς. Στάλθηκαν επτά μεραρχίες των Βορείων, συνήθως μία ταξιαρχία τη φορά, και έγιναν συνολικά δεκατέσσερις επιθέσεις. Απέτυχαν όλες, με τις απώλειες να ανέρχονται στους 9.000 νεκρούς και τραυματίες. Οι απώλειες των Νοτίων στο Μέρις Χάιτς άγγιξαν συνολικά τους 1.500 άνδρες περίπου.

Έπεσε το σκοτάδι και οι ικεσίες των κατωτέρων του Μπέρνσαιντ ήταν τόσο πολλές και επίμονες, ώστε οι επιθέσεις σταμάτησαν. Χιλιάδες στρατιώτες των Βορείων πέρασαν τη νύκτα στο ύπαιθρο, μέσα στο κρύο του Δεκέμβρη, μπροστά στο Μέρις Χάιτς, ανίκανοι να κινηθούν για να βοηθήσουν τους τραυματίες τους.

Οι στρατοί παρέμεναν στις θέσεις τους την 14η Δεκεμβρίου, όσο ο Μπέρνσαιντ σχεδίαζε βεβιασμένα να οδηγήσει το έμπειρο 9ο Σώμα του στην τελική επίθεση εναντίον του Μέρις Χάιτς, πριν παραιτηθεί, τελικά, από αυτό το σχέδιο. Το ίδιο απόγευμα ο Μπέρνσαϊντ ζήτησε εκεχειρία από τον Λι προκειμένου να φροντίσει τους τραυματίες του, πράγμα που ο τελευταίος δέχτηκε καλόβολα.

Ο Λι δεν μπόρεσε να αντεπιτεθεί λόγω της εξάντλησης των στρατιωτών του, αλλά και επειδή το πυροβολικό των Βορείων αποτελούσε πάντα σοβαρότατο κίνδυνο. Την επομένη, οι δυνάμεις της Ένωσης υποχώρησαν πέρα από τον ποταμό και η εκστρατεία έλαβε τέλος.

Οι απώλειες και των δύο στρατών έδειξαν με σαφήνεια πόσο καταστροφική υπήρξε η τακτική των Βορείων και έναν μήνα αργότερα ο Μπέρνσαϊντ απομακρύνθηκε από τη διοίκηση, μετά τον εξευτελισμό της «πορείας μέσα στη λάσπη». Ο στρατός των Βορείων μέτρησε πάνω από 12.600 απώλειες, 10.000 εκ των οποίων οφείλονταν στις επαναλαμβανόμενες επιθέσεις κατά του Μέρις Χάπς. Συγκεκριμένα, υπήρξαν 1.284 νεκροί, 9.600 τραυματίες και 1.769 αιχμάλωτοι ή αγνοούμενοι. Ο στρατός της Συνομοσπονδίας στερήθηκε περίπου 5.400 άνδρες, πολλοί εκ των οποίων σκοτώθηκαν στη διάρκεια των πρώτων εχθροπραξιών στο μέτωπο που είχε αναλάβει ο Τζάκσον. Τα σώματα του Λόνγκστριτ απώλεσαν μόνο γύρω στους 500 άνδρες (αναλυτικότερα, οι απώλειες της Συνομοσπονδίας ήταν 608 νεκροί, 4.116 τραυματίες και 653 αιχμάλωτοι ή αγνοούμενοι).

Άξια αναφοράς είναι και μια δεύτερη μάχη που διεξήχθη στο ίδιο μέρος στις 3 Μαΐου του 1863, στο πλαίσιο της Εκστρατείας του Τσάνσελορσβιλ (27 Απριλίου - 6 Μαΐου 1863). Οι μάχες του Γουίλντερνες και του Δικαστικού Μεγάρου της Σποτσιλβάνια διεξήχθησαν εκεί κοντά τον Μάιο του 1864.

Τμήματα του πεδίου μάχης του Φρέντρικσμπεργκ μπορεί να επισκεφθεί κανείς σήμερα στο Εθνικό Στρατιωτικό Πάρκο του Φρέντρικσμπεργκ και της Σποτσιλβάνια.

Δείτε τη μάχη του Φρέντρικσμπεργκ από την ταινία Gods and Generals (2001)



Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Μαύρος φοιτητής υπερασπίζεται την σημαία των Νοτίων. «Είναι σύμβολο υπερηφάνειας, όχι μισαλλοδοξίας».

Για τον Byron Thomas, η πολεμική σημαία της συνομοσπονδίας δεν έχει να κάνει με κάποιο «ρατσιστικό» σύμβολο.

Η σημαία που ο μαύρος 19χρονος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Beaufort της Νότιας Καρολίνας, έχει κρεμάσει από το παράθυρο του δωματίου του έχει να κάνει με τη Νότια υπερηφάνεια – μια υπερηφάνεια που ακόμα και ένας μαύρος Νότιος μπορεί να αισθάνεται, είπε.

Ο Thomas, ο οποίος μεγάλωσε στη Βόρεια Augusta, δήλωσε ότι ο Νότος ήταν καλός γιαυτόν. Είναι μια γη εκκλησίας, ποδοσφαίρου και «καλού φαγητού», είπε.

Ο Thomas ερεύνησε την ιστορία της σημαίας για μία εργασία στην τάξη του. Αυτή η έρευνα τον έπεισε ότι αυτή σημαία είναι το σύμβολο για τα δικαιώματα των πολιτειών και όχι για τη δουλεία.

«Αυτό που όλοι οι άνθρωποι θέλουν να δουν (στη σημαία) είναι ο ρατσισμός. Θέλουν να δουν τη Kου Kλουξ Kλαν. Σκέφτονται τη δουλεία. Αλλά αυτή η σημαία είναι μία πολεμική σημαία που χρησιμοποιήθηκε για επικοινωνία (κατά τη διάρκεια των μαχών)», είπε ο Thomas.

Όταν την κρέμασε από το παράθυρό του, ήξερε ότι μπορεί να προσβάλλει κάποιους ανθρώπους, είπε, αλλά σκέφτηκε ότι ήταν καιρός να αρχίσουμε να διεκδικούμε ένα σύμβολο που προηγούμενες γενιές θεωρούν ρατσιστικό.

Μεταξύ αυτών που αναστατώθηκαν από τη σημαία ήταν το Γραφείο Στέγασης του Πανεπιστημίου, το οποίο του ζήτησε να την κατεβάσει δύο μήνες αφότου την είχε εμφανίσει.

Ο εκπρόσωπος του πανεπιστημίου Candace Brasseur, δήλωσε ότι το γραφείο στέγασης δέχτηκε παράπονα από φοιτητές που προσβλήθηκαν.

Ο Brasseur, δήλωσε ότι στον Thomas είχαν πει πριν από δύο εβδομάδες ότι θα μπορούσε να την κρεμάσει στο δωμάτιο της εστίας του, εφ 'όσον οι συγκάτοικοί του, δεν προέβαλαν αντιρρήσεις.

Αλλά θα έπρεπε να την αφαιρέσει από το παράθυρό του - ένα δημόσιο χώρο - γιατί παραβιάζει Το Σύμβολο Πίστεως της Καρολίνας, έναν κώδικα «πολιτισμένης συμπεριφοράς» για τους φοιτητές που περιλαμβάνει το σεβασμό των δικαιωμάτων των άλλων και την αποθάρρυνση της μισαλλοδοξίας.

Ο Brasseur είπε ότι το πανεπιστήμιο δεν θα κάνει περαιτέρω σχόλια εν αναμονή της νομικής αναθεώρησης, η οποία είναι τυπική διοικητική διαδικασία σχετικά με ζητήματα νομίμων δικαιωμάτων.

Ο Thomas υποστηρίζει ότι η απομάκρυνση της σημαίας παραβίασε την ελευθερία του λόγου. Ο Thomas είπε ότι ήταν σε επαφή με την οργάνωση ‘Sons of Confederate Veterans ιοί των Συνομόσπονδων Βετεράνων) και έναν δικηγόρο. Δεν είναι σίγουρος αν θα προχωρήσει σε μήνυση.

«Δεν υπήρχε κανένα εξαγριωμένο πλήθος έξω από το παράθυρό μου», είπε.

Πριν την κατεβάσει έφτιαξε ένα βίντεο 4 λεπτών που εξηγεί τη στάση του σχετικά με τη σημαία.

Ήθελε να μάθει τι σκέφτονται οι άλλοι, γι 'αυτό το ανέβασε στο YouTube και το iReport του CNN, ένα δικτυακό τόπο αναφοράς των πολιτών.

Το βίντεο έχει πάνω από 66.000 προβολές από τότε που δημοσιεύτηκε στο iReport την Κυριακή.

Κάποιοι σχολιαστές είπαν ότι η σημαία συμβολίζει τον ρατσισμό.

Άλλοι συμφώνησαν με τον Thomas, αποκαλώντας το ένα θέμα που έχει σχέση με την ελευθερία του λόγου.

Ο Thomas είπε ότι έχει πάρει μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και μηνύματα από το Facebook από φίλους και αγνώστους σε ολόκληρη τη χώρα που του εκφράζουν την υποστήριξή τους. Του ζητήθηκε να εμφανιστεί στο Jesse Lee Peterson Radio Show, ένα κοινοπρακτικό τοκ σόου που προωθεί μια συντηρητική ατζέντα μεταξύ των μαύρων.

Μερικοί από τους φίλους του Thomas στην πανεπιστημιούπολη εξέφρασαν την υποστήριξή τους.

Ο Blane Reed, ένας από τους συγκατοίκους του, είναι λευκός και και υπερασπίστηκε τον Thomas. «Δεν είναι τίποτα ρατσιστικό», είπε ο Ριντ. «Υποστηρίζει αυτό που πιστεύει βαθιά».

Ο Jonathan Cantrill, ένας άλλος φίλος, υπερασπίστηκε επίσης τον Τόμας. Ο Cantrill, ο οποίος είναι λευκός, ονομάζει την σημαία σύμβολο υπερηφάνειας, ενώ και οι δύο ο Reed και ο Cantrill, είπαν ότι δεν είχαν ακούσει καμία καταγγελία στην πανεπιστημιούπολη για τη σημαία.

Μερικοί πάντως αντέδρασαν.

Μετά που το βίντεο συγκέντρωσε τόση προσοχή, ο Τόμας μίλησε με τους γονείς του, οι οποίοι μεγάλωσαν μέσα στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα (των μαύρων) και έχουν βιώσει από πρώτο χέρι το ρατσισμό.

Δεν ήταν ευτυχισμένοι, είπε.

Ο Thomas είπε ότι κατανοεί τους αγώνες που έκαναν οι μαύροι του Νότου. Ξέρει για τους νόμους του Jim Crow. Ξέρει για τα λιντσαρίσματα.

Αλλά μόνη της η σημαία έχει τόση ενέργεια, είπε.

"Προσπαθώ να δείξω στη γενιά μου ότι ήρθε η ώρα για εμάς να διαμορφώσουμε τις δικές μας απόψεις για τα πράγματα και να σταματήσουμε να ακολουθούμε την μόδα που μας λένε οι προηγούμενες γενιές», είπε.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Απέβαλαν μαθήτρια από το σχολείο γιατί φορούσε μπλούζα με την σημαία των Νοτίων


Γεννημένη στο Νότο 14χρονη μαθήτρια υφίσταται διακρίσεις από το σχολικό σύστημα του New Jersey

Ένα άλλο σχολείο της κυβέρνησης των ΗΠΑ επιβάλει μια πολιτική που απαγορεύει το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο της κουλτούρας των ανθρώπων του Νότου. Οι γονείς εξετάζουν το ενδεχόμενο να αποσύρουν την κόρη τους από το σχολείο εξαιτίας του περιστατικού. Το μήνυμα του σχολικού συστήματος είναι σαφές - δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από πολιτικές που δεν αντιμετωπίζουν τα σύμβολα μας και τους Νότιους μαθητές μας (η μαθήτρια σε αυτή την περίπτωση ήταν μέρος της Νότιας διασποράς) με ισότητα στα κυβερνητικά σχολεία. Είναι μέρος του συστήματος καταπίεσης των ανθρώπων μας, ένα σύστημα που θέλει να καταστρέψει την ευημερία μας και να μας καταστήσει λιγότερο ασφαλείς. Η Lisa Coryell έχει την ιστορία για το NJ.com:

Μία μητέρα μαθήτριας σχολείου στο Kreps Middle λέει ότι η κόρη της διώχθηκε επειδή φορούσε ένα φούτερ που είχε μία εικόνα με τη συνομόσπονδη σημαία και λέει ότι το σχολείο υπερέβη τα όριά του και παραβίασε το δικαίωμα της κόρης της στην ελευθερία του λόγου.

Η Jane West λέει ότι σκέφτεται να πάρει από το σχολείο την κόρη της, Torri Albrecht, ακόμη και αν οι υπάλληλοι επιμένουν ότι η σημαία – που θεωρείται από πολλούς ως σύμβολο φυλετικών διακρίσεων - δεν ήταν ο λόγος που το κορίτσι διώχθηκε.

«Τώρα το λένε επειδή γνωρίζουν ότι πραγματικά το παρατράβηξαν αυτή τη φορά," είπε η West. «Αν δεν ήταν το πρόβλημα με το φούτερ, γιατί ο αντιπρόεδρος με κάλεσε στις 10 την Δευτέρα και απαίτησε να φέρω μια αλλαξιά ρούχα για την κόρη μου;"

"Μου είπε ότι είχε αρκετούς μαθητές και καθηγητές που πήγαιναν στο γραφείο του για να του πουν ότι τους ενοχλούσε η μπλούζα», είπε.

"Τα παιδιά από την Ινδία φορούν τα τουρμπάνια τους. Τα εβραιόπουλα φορούν τα σκουφάκια τους, τα yarmulkes», είπε. "Του είπα ότι η Torri γεννήθηκε στη Βιρτζίνια. Αυτή είναι η σημαία της νότιας κληρονομιάς της και δεν θα της πω να τη βγάλει. Είπε ότι «Υποθέτω ότι θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες».

Η West είπε ότι πριν κατευθυνθεί στο σχολείο κάλεσε στο κινητό τη κόρη της για να της πει να μην ακολουθήσει οποιαδήποτε παραγγελία για να βγάλει την μπλούζα και να γυρίσει το μέσα έξω.

Όταν έφτασε στο σχολείο της είπαν ότι είχε δοθεί στην κόρη της μια μονοήμερη αποβολή, είπε.

Πηγή

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Μία φορολογική διαμάχη που ονομάστηκε ‘Εμφύλιος Πόλεμος’


Της Devika Patel (Taki's Magazine*) / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Οι Νότιοι στον Αμερικάνικο «εμφύλιο» πόλεμο είναι ένας παρεξηγημένος λαός. Τον Απρίλιο που μας πέρασε συμπληρώθηκαν 150 χρόνια από τότε που οι πρώτες βολές έπεσαν στο Fort Sumter. Ήταν η επίσημη έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου. Αν και οι εχθροπραξίες δεν κράτησαν ούτε το μισό του πολέμου του Βιετνάμ ή ακόμη και των τωρινών εχθροπραξιών στο Αφγανιστάν, είναι ο πόλεμος που σκότωσε τους περισσότερους Αμερικάνους, αλλά και πιστεύεται από πολλούς ότι ήταν ο πιο δικαιολογημένος από όλους τους πολέμους του αμερικάνικου έθνους. Εξάλλου, ήταν η αιματοχυσία που ελευθέρωσε τους δούλους και άνοιξε το δρόμο για τα πολιτικά δικαιώματα και το Kumbaya (το Αφροαμερικάνικο spiritual τραγούδι).

Αλλά ακόμα κι αν η ιστορία είχε αίσιο τέλος (ή περίπου), και ακόμη και αν η δουλεία ήταν αφόρητη, απάνθρωπη, κακή, και οικονομικά ηλίθια, οι σύγχρονοι Αμερικανοί επίμονα αγνοούν το προφανές γεγονός ότι ο πόλεμος του Λίνκολν ήταν εντελώς αντίθετος με το πνεύμα με το οποίο αυτό το έθνος ιδρύθηκε, όταν 13 πολιτείες αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την ένωσή τους, ή από την «Βρετανική Αυτοκρατορία», όπως μερικές φορές ονομάζεται. Ίδρυσαν ένα νέο έθνος μέσω της απόσχισης τεσσάρων πολιτειών και επτά έτη πριν από την επίσημη ανακήρυξη του Λίνκολν, ο οποίος γελοιωδώς υποστήριξε ότι ο αγώνας του ενάντια στην απόσχιση ήταν στο ίδιο πνεύμα με αυτό των ιδρυτών του έθνους μας. Στην πραγματικότητα, η τυραννική, φιλο-φορολογική φύση του Λίνκολ ήταν ακριβώς το είδος της καταπίεσης από το οποίο η Ουάσινγκτον και άλλες πολιτείες προσπάθησαν να αποδεσμευτούν πίσω στο 1776. Ο πόλεμος ελάχιστα ήταν για το ζήτημα της δουλείας.

Οι επαναστάτες ιδρυτές ήταν αρκετά σαφείς κατά τη σύνταξη του Συντάγματος: "Οι εξουσίες δεν έχουν ανατεθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες από το Σύνταγμα, ούτε απαγορεύονται από αυτό στις πολιτείες, αλλά είναι στην αρμοδιότητα των πολιτειών, αντίστοιχα, ή του λαού" Αυτοί οι ιδεαλιστές κατανοούσαν ότι η συγκεντρωτική κυβέρνηση ήταν ένα αναγκαίο κακό, αλλά περιόριζαν την ομοσπονδιακή εξουσία και τις πηγές των εσόδων της στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Ο εμφύλιος πόλεμος ήταν μια μάχη για τα έσοδα.

Ρωτήστε οποιοδήποτε γνώστη Νότιο, και αυτός ή αυτή είναι πιθανό να συμφωνήσει με τον Κάρολο Ντίκενς, ο οποίος έγραψε:

«... Η επίθεση του Βορά κατά της δουλείας δεν είναι παρά ένα κομμάτι της προσχηματικής απάτης που συγκάλυπτε την κρυμμένη επιθυμία του για τον οικονομικό έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών ... Ένωση σημαίνει τόσα εκατομμύρια χαμένα κάθε χρόνο για το Νότο... Απόσχιση σημαίνει απώλεια των ίδιων εκατομμυρίων για τον Βορά. Η αγάπη του χρήματος είναι η ρίζα αυτού του κακού, όπως και πολλών, πολλών άλλων δεινών. Η διαμάχη μεταξύ του Βορρά και του Νότου είναι μόνο ένας φορολογικό καυγάς.»

Αυτή η δημοσιονομική διαμάχη χρονολογείται από την ίδρυση της χώρας, όταν ένας δασμός εισήχθη στο Σύνταγμα και ένα από τα πρώτα νομοθετήματα που το νέο Κογκρέσο πέρασε ήταν ο δασμός του 1789, ένα καθήκον στο πέντε έως δέκα τοις εκατό στα εισαγόμενα αγαθά. Πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο, το τέλος αυτό αυξήθηκε πάνω από εννέα στα δέκα δολάρια σε ομοσπονδιακά έσοδα.

Ο πρώτος προστατευτικός δασμός γεννήθηκε το 1816, με στόχο την προστασία των Αμερικανών από την υποχρέωση του ανταγωνισμού με την φθηνή εργασία στην Ευρώπη. Αυτό το καθήκον είχε επίσης στόχο τη διάδοση όλου του πλούτου από το Νότο και την ενίσχυση της δύναμης των βιομηχανικών πωλήσεων του Βορά». Δεδομένου ότι ο Νότος εξήγαγε το περισσότερο από το βαμβάκι και τις καλλιέργειες καπνού (μόνο το 20% της Νότιας καλλιέργειας πωλούνταν στην εγχώρια αγορά), θα μπορούσε είτε να καταβάλλεται για τις εξαγωγές του σε μετρητά ή μέσω κατασκευασμένων ευρωπαϊκών προϊόντων. Αν οι νότιοι επέλεγαν το τελευταίο, θα έπαιρναν καλύτερη τιμή. Ήταν οικονομικό να αγοράσουν από την Ευρώπη, της οποίας η μείωση του κόστους εργασίας επέτρεψε στους κατασκευαστές τους να είναι πιο φτηνοί από τους υψηλότερα αμειβόμενους ομολόγους τους στη Βόρεια Αμερική.

Οι Βόρειοι, οι οποίοι ήθελαν αρχικά την προστασία της ανθούσας κατασκευαστικής βιομηχανίας τους, έβλεπαν τώρα μια ευκαιρία για μονοπώλιο μέσω αυτού που αργά γινόταν απαγορευτικό τιμολόγιο. Εάν το Κογκρέσο τηρούσε την αύξηση του φόρου για τα εισαγόμενα εμπορεύματα, τότε οι πλούσιοι νότιοι θα ήταν αναγκασμένοι να αγοράζουν σίδηρο και κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα από τα Βόρεια εργοστάσια. Ήταν μια γλυκιά συμφωνία για τους βιομήχανους. Οι Βόρειοι που πολιτικά κυριαρχούσαν στο Κογκρέσο κατάφεραν να περάσουν ένα δασμό ύψους 35% στα τέλη του 1824. Όταν το Κογκρέσο ψήφισε το «δασμολόγιο των βδελυγμάτων» το 1828, σύμφωνα με το οποίο οι δασμοί έφταναν όρο πάνω από 50%, οι νότιοι ένιωσαν χτυπημένοι. Ήταν μεγάλη πληγή να πληρώνουν το 87% του συνόλου των ομοσπονδιακών εσόδων.

Σε απάντηση προς το δασμολόγιο του 1828, η Νότια Καρολίνα αρνήθηκε να συλλέγει οποιουσδήποτε δασμούς για τα εισαγόμενα εμπορεύματα που πουλιόνταν στα λιμάνια της, και αυτή η λεγόμενη «ακύρωση» (“nullification”) της ομοσπονδιακής φορολογικής νομοθεσίας έφερε μια κρίση στην οποία για πρώτη φορά ακούστηκε το θέμα της απόσχισης. Ο Πρόεδρος Andrew Jackson τελικά υπέκυψε, και οι ομοσπονδιακοί συμφώνησαν να επαναφέρουν τις τιμές στα επίπεδα του 1816 για μια περίοδο δέκα ετών, και οι εισφορές θα έφταναν στο περίπου 15% μέχρι το 1842. Οι Δημοκρατικοί του Κογκρέσου, που ήταν κυρίως νότιοι, ήταν σε θέση να μειώσουν τους δασμολογικούς νόμους περαιτέρω στη δεκαετία του 1840 και του 1850. Το 1857 τα ποσοστά ήταν τα χαμηλότερα στην ιστορία. Η ειρήνη είχε επιτευχθεί μέχρι τον Πανικό του 1857, όταν οι οπαδοί του προστατευτισμού και πάλι συσπειρώθηκαν ζητώντας υψηλούς δασμούς ως θεραπεία για την επακόλουθη ύφεση.

Τον Μάιο του 1860, το Κογκρέσο περίμενε μέχρι την ώρα που οι γερουσιαστές από τις χαμηλότερες έξι νότιες πολιτείες έλειπαν από το ρόστερ και ψήφισαν το δασμολόγιο Morrill (Morrill Tariff), το οποίο έλαβε ισχύ τον Μάρτιο του 1861, λίγες εβδομάδες πριν ξεκινήσουν οι εχθροπραξίες στο Sumter. Ο μέσος όρος των δασμών αυξήθηκε από περίπου 15% στο 37%, με αυξήσεις έως 47% μέσα σε τρία χρόνια. Και με τους νότιους να λείπουν από το Κογκρέσο των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του τετραετούς (εμφύλιου) πολέμου, τα τιμολόγια για τα Ευρωπαϊκά αγαθά εκτινάχθηκαν στο 49% το 1868.

Οι Βόρειοι πολίτες γνώριζαν καλά τι θα έχαναν. Στις 10 Δεκεμβρίου 1860, η Chicago Daily Times έγραψε τις πιθανές οικονομικές επιπτώσεις από την απόσχιση του Νότου:

«Με ένα μόνο χτύπημα, το εξωτερικό εμπόριό μας πρέπει να μειωθεί σε λιγότερο από το μισό από αυτό που είναι τώρα. Το ακτοπλοϊκό εμπόριό μας θα περάσει σε άλλα χέρια. Το ήμισυ της ναυτιλίας μας, θα βρίσκεται σε αδράνεια στις προβλήτες μας. Θα πρέπει να χάσουμε το εμπόριο μας με το Νότο, με όλα τα τεράστια κέρδη του. Οι κατασκευαστές μας θα είναι σε απόλυτη ερήμωση.»

Το χρήμα, η ρίζα όλων των κακών, ήταν και η ρίζα του πιο θανατηφόρου πολέμου στην ιστορία των ΗΠΑ. Η δουλεία είχε μικρή σχέση με τα πληγωμένα συναισθήματα της κάθε πλευράς.

Αλλά πέρα ​​από τον πόλεμο των δασμών, τους νότιους τους έκαιγε και κάτι άλλο, μεγαλύτερο: το ότι περιφρόνησαν τον Λίνκολν. Το Ρεπουμπλικανικό του κόμμα ήταν μία αυστηρά Βόρεια εφεύρεση, που ιδρύθηκε μόλις λίγα χρόνια πριν την επίθεση στο Sumter το 1854, και η εκλογή του σήμαινε ότι τα νότια θέματα θα αγνοηθούν για τέσσερα χρόνια. Στην πραγματικότητα, δεν είχαν ιδέα για το πόσο κακό πρόεδρος θα ήταν ο «δίκαιος Abe». Ο «Μεγάλος Ελευθερωτής» έδειξε πόσο σεβόταν την ελευθερία όταν ανέστειλε τα habeas corpus δικαιώματα ένα μήνα μετά τη σύγκρουση και κήρυξε στρατιωτικό νόμο. Όχι μόνο ο Λίνκολν κατέλυσε τα δικαίωμα των Νότιων πολιτών να αυτοκυβερνηθούν, αλλά τώρα επιδίωκε να επεκτείνει την εκτελεστική εξουσία του σε βάρος των πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών του. Οι Αμερικανοί είναι εκπληκτικά πρόθυμοι, και τότε και τώρα, να παραδώσουν τις ελευθερίες τους, χωρίς να απαιτούν απόδειξη, όταν το κράτος ισχυρίζεται ότι η χώρα βρίσκεται υπό απειλή.

Ο Λίνκολν δεν είχε κανένα πόνο με τη δουλεία. Εκείνος είναι που είπε:

«Δεν έχω σκοπό, άμεσα ή έμμεσα, να παρέμβω στο θεσμό της δουλείας, όπου υπάρχει. Πιστεύω ότι δεν έχω κανένα νόμιμο δικαίωμα να το πράξω και δεν έχω καμία διάθεση να το πράξω .... Εάν θα μπορούσα να σώσω την Ένωση, χωρίς να αποδεσμεύσω κανένα σκλάβο θα το έκανα .... Ότι κάνω για τη δουλεία, και την έγχρωμη φυλή, το κάνω γιατί πιστεύω ότι βοηθά να σωθεί η Ένωση. Και ότι υπομένω, το υπομένω γιατί δεν πιστεύω ότι θα βοηθήσει να σωθεί η Ένωση.

Ήθελε μια ισχυρή, κεντρική κυβέρνηση που θα διοικούσε τις αποδυναμωμένες πολιτείες με όση εξουσία θα μπορούσε να έχει. Αν και ποτέ δεν έζησε για να δει τον φασισμό ή τον κομμουνισμό, ο Lincoln κατανοούσε ακριβώς το ρόλο του δικτάτορα.

Ακόμα και μετά τον θάνατο του Λίνκολν, και για δώδεκα χρόνια μετά που ο πόλεμος είχε τελειώσει, η περίοδος της «Ανασυγκρότησης» ήρθε και απέδειξε ότι ο πόλεμος πολύ λίγη σχέση είχε με τη δουλεία. Αν οι Βόρειοι νοιάζονταν κυρίως για την απελευθέρωση των σκλάβων, οι στρατιώτες θα είχαν εκκενώσει το Νότο λίγο μετά την παράδοση του στρατηγού Lee. Αντ’ αυτού, υπήρξε μία νέα ‘εθνική’ οικοδόμηση της γης του Dixie. Οποιοσδήποτε συνδέονταν με το προηγούμενο καθεστώς ή ήταν στρατιώτης (ουσιαστικά όλα οι νότιοι άντρες) δεν μπορούσε πλέον να ψηφίσει, να έχει μία διοικητική θέση, ή να ασκήσει τα συνταγματικά του δικαιώματα χωρίς δέσμευση ότι υποστηρίζει την Ένωση. Οι Νότιοι αναγκάστηκαν να παραδώσουν την αξιοπρέπειά τους και να δώσουν όρκο υποταγής στους κατακτητές τους που είχαν ρημάξει το λαό τους και τη γη τους. Οι Νότιοι είδαν το δικαίωμά τους σε μια αντιπροσωπευτική κυβέρνηση να αναστέλλεται επ’ αόριστον, την αξιοπρέπειά τους να ποδοπατείται, και πάνω από ένα τέταρτο εκατομμύριο πολιτών της να θανατώνονται από τους ξένους εισβολείς από τον Βορρά, και θα έπρεπε τώρα όλα αυτά να τα καταπιούν. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ηττημένοι Νότιοι συσσώρευσαν θυμό για πολλές γενιές μετά τη συνθηκολόγηση στο Appomattox. Ακόμη και τώρα, στο σύγχρονο, μετα-βιομηχανικό Νότο, το να ονομάζεσαι «Γιάνκης» δεν είναι φιλοφρόνηση. Και λίγη σχέση έχει με τη Διακήρυξη Χειραφέτησης.

Φαίνεται ωραίο να σκεφτόμαστε ότι η ουσία της σύγκρουσης ήταν η δουλεία και ότι ο πόλεμος ήταν μια νίκη για όλους τους Αμερικανούς, αλλά αυτή η θεωρία δεν έχει τις ρίζες της στην πραγματικότητα. Παρόλα αυτά, οι εκπαιδευτικοί συνεχίζουν να ταΐζουν τους μαθητές τους με αυτές τις ανοησίες για τον ίδιο λόγο που συχνά δείχνουν ταινίες για το ίδιο θέμα: κρατάει τα παιδιά στο να ψυχαγωγούνται και αποτρέπει περίεργες σκέψεις και δύσκολες ερωτήσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν προβλήματα με τους γονείς, τους προϊσταμένους , ή τα σχολικά συμβούλια. (Δίδασκα σε ένα δημόσιο γυμνάσιο για ένα χρόνο και ένας αναστεναγμός ανακούφισης έβγαινε κάθε μέρα που τελείωνα τη δουλειά μου. Οι έφηβοι είναι απίστευτοι στο να σε κολλάνε στο τοίχο.)

Αν και η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται από τους νικητές, και οι καθοδηγούμενες μάζες προτιμούν συνήθως την προπαγάνδα από την αμερόληπτη εξιστόρηση των γεγονότων, η άρνησή μας να αναγνωρίσουμε ότι οι νότιες πολιτείες είχαν αρκετούς νόμιμους λόγους εναντίον της Ένωσης είναι σαν πιστεύουμε ότι η αστάθεια και η καταπίεση στη Λιβύη ήταν απειλές για τα συμφέροντα των ΗΠΑ: Μπορεί να ακούγεται ωραίο, αλλά δεν έχει καμία βάση στην πραγματικότητα.

* Το Taki's Magazine ή "Takimag" είναι ένα online πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό που εκδίδει ο Ελληνοαμερικάνος παλαιοσυντηρητικός δημοσιογράφος Taki Theodoracopulos.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ/ Πηγή

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Αφρικανός μετανάστης παραπονιέται για την μπλούζα Γερμανού με την σημαία των Νοτίων


Ένας φίλος του Southern National Network από τη Γερμανία, ο Sven, έγραψε χθες στο Facebook το επεισόδιο που είχε με ένα αφρικανικό μετανάστη ο οποίος ήταν αντίθετος στην σημαία των Νοτίων που είχε στη μπλούζα του (που απεικονίζεται παραπάνω).

«Σήμερα, ήρθα στη δουλειά μου, φορώντας τη Polo μπλούζα μου με το "Old Dixie". Άρχισα να δουλεύω και ξαφνικά ένας Αφρικανός έρχεται και μου λέει: "Φοράς μία ρατσιστική σημαία στη μπλούζα σου. Είσαι ρατσιστής;" Και είπα "Αν μισείς τη σημαία αυτή, χρειάζεσαι ένα μάθημα ιστορίας." Ο Αφρικάνος παραπονέθηκε στο αφεντικό μου, και τη Δευτέρα έχω μια συνάντηση με το αφεντικό μου. Ελπίζω να μην απολυθώ .... Και αυτό στη Γερμανία! Ωστόσο, δεν θα αποκηρύξω τους Νότιους φίλους μου και την αγαπημένη μου Dixieland!

Deo Vindice! Sic Semper Tyrannis!


- Στο Τέξας των ΗΠΑ, το Τμήμα Μηχανοκινήτων Οχημάτων ψήφισε ομόφωνα την Πέμπτη να απορρίψει τις πινακίδες κυκλοφορίας με την σημαία των Νοτίων.

Στην ψηφοφορία που διήρκησε δύο ώρες άλλοι επικαλέστηκαν την ιστορία του εμφυλίου πολέμου και άλλη τον σύγχρονο ρατσισμό.

Ο Jerry Patterson, υποστήριξε ότι θα τιμήσει τους στρατιώτες της συνομοσπονδίας, καθώς "Δεκάδες χιλιάδες Τεξανοί βάδισαν στο πεδίο της μάχης πίσω από αυτή τη σημαία, και εμείς είμαστε εδώ για να τιμήσουμε τους στρατιώτες, όχι τους πολιτικούς".

Οι αντίπαλοι, στους οποίους υπήρχαν πολλοί νομοθέτες, πάστορες και μέλη της Εθνικής Ένωσης για την Πρόοδο των Έγχρωμων (NAACP), που υποστήριξαν ότι η σημαία είναι προσβλητική.

Μερικοί από τους αντιπάλους, οι οποίοι ήταν περισσότερες από αυτές κατά τη συνάντηση που μίλησαν υπέρ των πλακών, μίλησε από προσωπική εμπειρία με το ρατσισμό, λέγοντας ότι καθυστερεί στο Τέξας σήμερα και η ομόσπονδη σημαία δηλώνει ότι η κατάσταση του μυαλού.

«Γνωρίζουμε ότι η σημαία είναι ένα αληθινό σύμβολο των ανθρώπων που μισούν», δήλωσε ο Gary Bledsoe, για την NAACP του Texas.

Το μέλος του Κογκρέσσου ο Δημοκρατικός Lloyd Doggett, του οποίου ο προ-προ παππούς ήταν βετεράνος της συνομοσπονδίας, προέτρεψε επίσης το συμβούλιο να απορρίψει τις πλάκες.

«Μπορώ να τιμήσω το παρελθόν ότι ως δισέγγονο ενός βετεράνου χωρίς να κάνω κάτι που είναι διχαστικό και επιζήμιο για πολλούς από τους γείτονές μας», δήλωσε ο Doggett.

Ο Κυβερνήτης του Τέξας Rick Perry, και προεδρικός υποψήφιος για τους Ρεπουμπλικάνους, δήλωσε τον περασμένο μήνα ότι δεν υποστηρίζει τις πλάκες.

«Δεν χρειάζεται να ξύνουμε παλιές πληγές», δήλωσε ο Perry.

Σχ. ΚΟ: Ας ξύσουμε μερικές…

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή