Πως θα ήταν ο κόσμος εάν ο Νότος είχε νικήσει τον Γιάνκη εισβολέα;

«Μισώ το έθνος των γιάνκηδων και όλα όσα κάνουν / Μισώ και τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας / Μισώ τη λαμπρή τους “ένωση”, που στάζει με το αίμα μας» (“I'm a Good old rebel”, δημοφιλές λαϊκό τραγούδι στον μεταπολεμικό Νότο).
Πρώτα δες αυτό...!

Εάν ο Νότος είχε κερδίσει την Πόλεμο της Ανεξαρτησίας του (τον λεγόμενο «εμφύλιο») τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Πόσο διαφορετικά κανείς δεν ξέρει. Είναι σίγουρο πάντως ότι δεν θα γιγαντωνόταν το υπερ-κράτος της Ουάσινγκτον. Δεν ξέρουμε τι σχέσεις θα είχε ένα κράτος των Νοτίων με το Μεξικό και την Κούβα. Σίγουρα πολύ καλύτερες από αυτές των ΗΠΑ. Ίσως να είχαν ενσωματωθεί ως συνομόσπονδες πολιτείες! Ειδικά η Κούβα φλέρταρε με την προσάρτηση από το παλιό σχέδιο του Golden Circle. Δεν θα ψήλωνε ο Μπάρμπα Σαμ και δεν θα κουνούσε επιδεικτικά το δάκτυλο στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν θα είχαμε την εξαγωγή της made in USA «δημοκρατίας» στους… υπανάπτυκτους και οι ιμπεριαλιστικές ορέξεις των ΗΠΑ θα είχαν κοπεί ή τουλάχιστον περιοριστεί. Δεν θα υπήρχε ο υπερατλαντικός χωροφύλακας. Προφανώς δεν θα υπήρχε Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ και πάει λέγοντας. Δεν θα γνωρίζαμε την λέξη "πλανητάρχης". Συντηρητικοί και neocons από την άλλη, φοβούνται ότι δεν θα υπήρχε το "αντίπαλον δέος" στον κομμουνισμό. Ερώτημα μεγάλο παραμένει τι στάση θα κρατούσε το κράτος των Νοτίων πατριωτών στον Α΄ και κυρίως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι έκβαση θα είχαν; Κανείς δεν ξέρει. Η δουλεία πάντως, για όσους… αγχώνονται, θα είχε σίγουρα καταργηθεί, όπως είχε γίνει και έγινε στη συνέχεια και στα υπόλοιπα δυτικά κράτη, με απόλυτα ειρηνικό και αναίμακτο τρόπο. Εκτός αν πιστεύεις στην ιστορία της μεγάλης οθόνης και της μαζικής προπαγάνδας, σύμφωνα με την οποία ο «δίκαιος» Λίνκολν οδήγησε σε ένα λουτρό αίματος τους λευκούς της Αμερικής, χάριν μίας μειονότητας μαύρων.

Όπως γράφουν οι Ιωάννης Μανσόλας και Άγγελος Δαλασσηνός στο άρθρο τους στην Στρατιωτική Ιστορία για τους μύθους και την πραγματικότητα του πολέμου της απόσχισης:

Η κομβική Μάχη στο Γκέτυσμπεργκ ήταν αναμφισβήτητα εκείνη που έκρινε της έκβαση αυτού του πολέμου και την περεταίρω πορεία του κράτους των ΗΠΑ. Με την υποταγή του αγροτικού και γαιοκτήμονα Νότου η Αμερική μετατράπηκε σε ένα ογκώδη πολεμικό οδοστρωτήρα, ο οποίος μέχρι σήμερα ισοπεδώνει κατά τον ίδιο ολοκληρωτικό τρόπο τα ήθη και τις συνειδήσεις των άλλων λαών με τις γνωστές σε όλους μας συνέπειες στην σύγχρονη ιστορία. Ίσως όλα αυτά να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά αν στο Gettysburg ο Λη είχε επιτρέψει στον Longstreet να υπερκεράσει το αριστερό πλευρό των βορείων..  

Όπως γράφει ο Dominique Venner στο «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων»:

Κατεστραμμένος από τον πόλεμο και από την «Ανασυγκρότηση», ο παλιός Νότος θα επιβιώσει του εαυτού του στον μύθο, στην εικόνα ενός ιδανικού παρελθόντος που προβλήθηκε στο μέλλον. Αυτό το μήνυμα, με την καταδίκη μιας κοινωνίας στην οποία κυριαρχεί μόνο το κέρδος και οι οικονομικές παράμετροι, κατέχει παράξενα επίκαιρους τόνους.

Ο Νότος θα επιβιώσει του εαυτού του και μέσα από τα χαμένα του παιδιά, τους μεγάλους “outlaws”, τους εκτός νόμου της Δύσης, Τζέσσε Τζέιμς, Κόουλ Γιάνκγερ, Τζον Γ. Χάρντιν, Μπιλ Ντούλιν ακόμα και στους Ντάλτον. Κατηγορούμενοι στον Βορρά ως σκληροί ληστές, αυτοί οι πρώην συνομοσπονδιακοί πολεμιστές, αναγκασμένοι να συνεχίσουν τον πόλεμο για δικό τους λογαριασμό, θα υμνηθούν στο Νότο όπως ένας Ρομπέν των Δασών.

Το ιπποτικό ιδεώδες στο Νότο θα συνεχιστεί στα ουέστερν. Ο καουμπόι είναι ένας Νότιος. Από το Νότιο διαθέτει την ορμή, την αγάπη για την ελεύθερη ζωή και τους ανοικτούς ορίζοντες, την έντονη αίσθηση της τιμής, την περιφρόνηση για την πουριτανική υποκρισία και τον απεριόριστο σεβασμό στις γυναίκες.
  

Το 1936 θα έρθει το «Όσα παίρνει ο άνεμος» της Μάργκαρετ Μίτσελ με την τεράστια επιτυχία στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό το βιβλίο θα αναβιώσει τις φυτείες των λευκών με τις μανόλιες και το αγιόκλημα, τα κορίτσια με τα κρινολίνα, τους ιπποτικούς καλλιεργητές και τους τζέντλεμαν που αιφνιδιάστηκαν από το αδυσώπητο πεπρωμένο. Πέρα όμως από την πιστή αναπαράσταση μιας τρομερής εποχής και της ελκυστικής μυθιστορηματικής πλοκής, εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο σε αυτό το βιβλίο είναι η συγκινητική νοσταλγία που ξεπηδά σε κάθε σελίδα. Η νοσταλγία ενός κόσμου που έπρεπε να εξαφανιστεί, ενός κόσμου αμετάκλητα καταδικασμένου, τον οποίον όμως ακόμα βλέπουμε σαν  έναν χαμένο παράδεισο. Επειδή ακόμα και αν πέθανε αυτός ο Νότος συνεχίζει να ζει στις καρδιές των γενναιόψυχων ανθρώπων.

Και κάπου θα ακούγεται μια φωνή να σιγοτραγουδάει:

“Oh, I'm a good old rebel,

Now that's just what I am,
And for this yankee nation,
I do not give a damn.
I'm glad I fought a ganner,
I only wish we won.
I ain't asked any pardon for anything I've done”.

«Είμαι ένας παλιός γερο-αντάρτης
Αυτό είμαι μόνο, τίποτε άλλο.
Για την όμορφη “γη της ελευθερίας”
Δεκάρα δεν δίνω τσακιστή.
Χαίρομαι που πολέμησα,
Θα ήθελα μόνο να’ χαμε νικήσει
Και για όσα έκανα,
Κανείς δεν θέλω να με συγχωρέσει»

THE SOUTH WILL RISE AGAIN!!!!

Ο παππούς του ήταν σκλάβος. Ο ίδιος υπερασπίζεται με θέρμη τα μνημεία της Συνομοσπονδίας

Το άρθρο είναι από την Washington Post... 

ΦΩΤΟ: Ο Nelson Winbush κρατάει τη σημαία της Συνομοσπονδίας, η οποία κάλυπτε το φέρετρο του παππού του. Ο Louis Napoleon Nelson ήταν στρατιώτης στον Συνομοσπονδιακό στρατό.

ST. CLOUD, Φλόριντα - Ο Nelson Winbush απολαμβάνει να μιλάει για τα χρόνια που ο παππούς του ήταν στρατιώτης στο στρατό της Συνομοσπονδίας, και πολεμούσε υπό τις εντολές του Nathan Bedford Forrest, του θρυλικού συνομοσπονδιακού στρατηγού, που πριν τον πόλεμο ήταν έμπορος σκλάβων και θεωρείται ότι ήταν «αυτοκρατορικός μάγος» της Ku Klux Klan (κάτι που από άλλους αμφισβητείται).

Ο 88χρονος συνταξιούχος δάσκαλος από την Φλόριντα φοράει με υπερηφάνεια καπέλα, πουκάμισα και αγκράφα ζώνης με την σημαία των Νοτίων. Και είναι το αστέρας σε ένα βίντεο με μέλη των Sons of Confederate Veterans (Υιοί των Βετεράνων που πολέμησαν με την Συνομοσπονδία), στο οποίο μιλάει για την ιστορία της σημαίας, που την ονομάζει ένα σύμβολο του χριστιανισμού και όχι της δουλείας.

Ο Winbush είναι επίσης μαύρος όπως και ο παππούς του.

"Όταν εντάχθηκα στους Sons of Confederate Veterans, δεν ήταν κάποιου είδους επανάσταση", δήλωσε ο Winbush. Ψήφισε υπέρ της εγκατάστασης ενός μνημείου της Συνομοσπονδίας σε ένα πάρκο βετεράνων κοντά στο σπίτι του, όπου ήδη υπήρχε ένα άλλο αφιερωμένο στους στρατιώτες της Ένωσης. "Ήθελα να θέσω τα πράγματα όπως ήταν στην πραγματικότητα. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι με τον πόλεμο οι μαύροι έφυγαν, αλλά οι μαύροι έμειναν και πολέμησαν σε κάθε νότια πολιτεία".

Ο Winbush δήλωσε ότι έμαθε για την αφοσίωση του παππού του στη Συνομοσπονδία κατά τη διάρκεια μιας βόλτας με άλογα που πήγε μαζί με τον βετεράνο παππού του όταν ήταν παιδί.

Όπως είπε ο παππούς του Louis Napoleon Nelson, ακολούθησε τον κύριό του και τους γιους του στον πόλεμο και αρχικά εργάστηκε ως μάγειρας, αλλά αργότερα υπηρετούσε κανονικά ως πολεμιστής και εφημέριος στους μαύρους και τους λευκούς στρατιώτες.

Ο Winbush είπε ότι ο παππούς του πίστευε ότι υπερασπίζεται την πατρίδα του το Τενεσί από τους «Γιάνκηδες εισβολείς», όχι βέβαια για να διατηρηθεί ο θεσμός της δουλείας (όπως λέει η προπαγάνδα). Η τελευταία του επιθυμία, δήλωσε ο Winbush, ήταν να θαφτεί με την συνομόσπονδη στολή του.

Αυτήν την υπερηφάνεια υιοθέτησε και ο Winbush, ο οποίος προσχώρησε στους Υιούς των Συνομοσπονδιακών Βετεράνων πριν από περίπου τρεις δεκαετίες. Σε ένα από τα βίντεο που εμφανίστηκε για την ομάδα, μιλά για μαύρους στρατιώτες που υπηρέτησαν μαζί με λευκούς στρατιώτες ως ίσοι στο Συνομοσπονδιακό Στρατό. Σε ένα σημείο, δηλώνει ότι ο παππούς του κατέθεσε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση το 1920 για μια ομοσπονδιακή σύνταξη (στρατιώτη). Το έγγραφο δείχνει ότι η αίτηση έγινε αποδεκτή.

"Πολεμούσαν οι μαύροι στο στρατό της Συνομοσπονδίας;" λέει στο βίντεο. "Στηρίζω το απάντησή μου σε αυτό."

Όταν ο Δημοκρατικός κυβερνήτης της Βιρτζίνια, Terry McAuliffe ξεκίνησε την επιτυχημένη προσπάθειά του το 2015 για να απαγορεύσει πινακίδες αυτοκινήτων των Sons of Confederate Veterans με το λογότυπο της Νότιας σημαίας στην πολιτεία του, η ομάδα έφερε τον Winbush για να μιλήσει κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου. Ο Winbush υποστήριξε ότι η σημαία δεν ήταν «ρατσιστικό σύμβολο», αλλά το αντίθετο.

"Αυτή είναι ίσως η πιο παρανοημένη σημαία σε ολόκληρο τον κόσμο", κατέθεσε, λέγοντας ότι οι μπλε ρίγες και το κόκκινο φόντο αντιπροσωπεύουν τον Χριστιανισμό και την αγνότητα. "Οι άνθρωποι αγνοούν το τι αντιπροσωπεύει και γιατί σχεδιάστηκε".

"Ούτε ελέφαντα δεν πετυχαίνουν από τέτοια απόσταση... "

Ήταν 9 Μαΐου του 1864, όταν o Λοχίας Grace, ένας ελεύθερος σκοπευτής που πολεμούσε στο στρατό της Συνομοσπονδίας, πέτυχε αυτό που θεωρήθηκε ως μια απίστευτη βολή εκείνο τον καιρό και αυτό που είναι σίγουρα η πιο ειρωνική κατάρρευση ενός στόχου στην ιστορία.

Ήταν κατά τη διάρκεια της μάχης στο Court House της Spotsylvania της Βιρτζίνια, όταν ο λοχίας Charles Grace, που υπηρετούσε, στο 4^ο σύνταγμα πεζικού της Γεωργίας, στόχευσε με το βρετανικό του ντουφέκι Whitworth. Ο στόχος του ήταν ο Στρατηγός των Βορείων John Sedgwick (Τζον Σέτζγουϊκ) και η απόσταση λέγεται ότι ήταν 700 έως 900 μέτρα. Μια εξαιρετικά μεγάλη απόσταση για εκείνη την εποχή.

Κατά την έναρξη της αψιμαχίας, οι σκοπευτές των Nοτίων έκαναν τους άντρες του Sedgwick να πέσουν κάτω και να κουλουριαστούν για να καλυφθούν. Ο Σέτζγουικ αρνήθηκε να πέσει κάτω λέγοντας "Τι; Άνδρες να κρύβονται έτσι για μεμονωμένες σφαίρες; Τι θα κάνετε όταν αρχίσουν να πυροβολούν κατά μήκος ολόκληρης της γραμμής; Ντρέπομαι για σας. Αυτοί δεν μπορούν ελέφαντες να χτυπήσουν σε αυτήν την απόσταση".

Οι άντρες του συνέχισαν να καλύπτονται. Καθώς ο Sedgwick επανέλαβε "Δεν θα μπορούσαν να χτυπήσουν ελέφαντες σε αυτή την απόσταση", η σφαίρα του Grace χτύπησε τον Sedgwick ακριβώς κάτω από το αριστερό του μάτι.

Ο Sedgwick ήταν ο ψηλότερος αξιωματικός της Ένωσης που χτυπήθηκε στον «εμφύλιο» πόλεμο. 

Όταν άκουσε το θάνατό του, ο στρατηγός Οδυσσέας Γκράντ (Ulysses S. Grant) επανειλημμένα ρώτησε "Είναι πραγματικά νεκρός;"....

21 Ιανουαρίου 1861: Η αποχαιρετιστήρια ομιλία του Τζέφερσον Ντέιβις στην Αμερικάνικη Γερουσία πριν την απόσχιση!

       
Ο Jefferson Davis (Τζέφερσον Ντέηβις: 3 Ιουνίου 1808 - 6 Δεκεμβρίου 1889) ήταν ο πρόεδρος των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής ή C.S.A.), καθ’ όλη την διάρκεια του Πολέμου Ανεξαρτησίας του Νότου, από το 1861 έως το 1865. Η ορκωμοσία του έλαβε χώρα στις 9 Φεβρουαρίου 1861 στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, την πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους. Πριν την απόσχιση υπηρέτησε ως Γερουσιαστής της πολιτείας του Μισισιπή. Στις 6 Δεκεμβρίου 1889 άφησε την τελευταία του πνοή στην Νέα Ορλεάνη, σε ηλικία 81 ετών. Μέχρι σήμερα οι περισσότεροι ιστορικοί τον επικρίνουν έντονα για την λανθασμένη στρατιωτική στρατηγική του που επέφερε την ήττα στο στρατόπεδο των ηρωικών rebels. (Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία του κόσμου αν δεν έχανε η Συνομοσπονδία;). Υπήρξε πάντως ένας αληθινός Νότιος gentleman και ένας ευσεβής χριστιανός, όπως άλλωστε και οι περισσότερες ιστορικές μορφές του Νότου. Όσον αφορά το θέμα της δουλείας, αυτόν τον "ιδιότυπο θεσμό", πίστευε ότι ήδη βάδιζε προς το φυσικό του τέλος και για αυτό οι σκλάβοι θα έπρεπε να εκπαιδευτούν και να προετοιμαστούν για την ελευθερία τους. Ο ίδιος φερόταν με τον καλύτερο τρόπο στους δικούς του σκλάβους, ενώ είχε υιοθετήσει ένα ορφανό νεγράκι το οποίο έγινε μέλος της οικογένειάς του (περισσότερα εδώ).

Η αποχαιρετιστήρια ομιλία του - που αποτελεί ντοκουμέντο καθώς πρώτη φορά μεταφέρεται στα ελληνικά (με ελάχιστες περικοπές) - μαρτυρεί το ποιόν του ανδρός και αναδίδει το άρωμα μιας εποχής που πέρασε στη λήθη, ενός ηρωικού αγώνα που κατασυκοφαντήθηκε και ενός λαού που υπέκυψε τελικά στις κατακτητικές ορέξεις του πολυπληθέστερου και βιομηχανικού Βορά, αλλά κράτησε την υπερηφάνειά του!

Αμερικάνικη Γερουσία, 21 Ιανουαρίου 1861

"Εγείρομαι, κύριε Πρόεδρε [John C. Breckinridge], προκειμένου να ανακοινώσω στη Γερουσία ότι έχω ικανοποιητικές αποδείξεις ότι η πολιτεία του Μισισιπή, με ένα πανηγυρικό διάταγμα του λαού της μετά από συνέλευση που συγκλήθηκε επί τούτου, δήλωσε τον διαχωρισμό της από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπό αυτές τις συνθήκες, φυσικά, οι αρμοδιότητές μου τερματίζονται εδώ. Μου φαίνεται ορθότερο, ωστόσο, ότι οφείλω να εμφανιστώ ενώπιον της Γερουσίας για να ανακοινώσω το γεγονός αυτό στους συναδέλφους μου, και να πω πολύ λίγα λόγια ακόμα. Η περιστάσεις δεν ευνοούν να προβώ σε επιχειρήματα και η φυσική μου κατάσταση δεν θα μου επέτρεπε να το πράξω αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά και όμως θα πω κάτι για λογαριασμό της πολιτείας που εκπροσωπώ εδώ, σε μια στιγμή, τόσο σοβαρή όπως αυτή.

Είναι γνωστό στους γερουσιαστές οι οποίοι έχουν υπηρετήσει μαζί μου εδώ, ότι έχω για πολλά χρόνια υποστηρίξει, ως βασικό χαρακτηριστικό της πολιτειακής κυριαρχίας, το δικαίωμα μιας πολιτείας να αποχωρήσει από την Ένωση. Ως εκ τούτου, αν δεν πίστευα ότι υπήρχε μια δικαιολογημένη αιτία, αν σκεπτόμουν ότι η πολιτεία του Μισισιπή ενεργούσε χωρίς επαρκή πρόκληση, ή χωρίς να υπάρχει κάποια ανάγκη, θα αισθανόμουν άβολα, λόγω της πίστης μου στην πολιτεία της οποίας είμαι πολίτης, για τη δράση της. Ωστόσο, μπορώ να πω ότι νομίζω ότι έχει βάσιμη αιτία, και εγκρίνω την πράξη της.

Ελπίζω κανένας που με ακούει να μην μπερδέψει αυτή την έκφραση μου με την υπεράσπιση του δικαιώματος μιας πολιτείας να παραμείνει στην Ένωση, και να αγνοήσει τις συνταγματικές της υποχρεώσεις. Δεν είναι αυτή η θεωρία μου. Η Ακύρωση (Nullification*) και η Απόσχιση, που τόσο συχνά συγχέονται, είναι στην πραγματικότητα ανταγωνιστικές αρχές. Η Ακύρωση είναι μια λύση που ζητείται να εφαρμοστεί στο εσωτερικό της Ένωσης. Είναι δικαιολογημένη, μόνο όταν ο ομοσπονδιακός εκπρόσωπος έχει παραβιάσει τη συνταγματική υποχρέωσή του, και μια πολιτεία, αναλαμβάνοντας να κρίνει η ίδια για τον εαυτό της, αρνείται το δικαίωμά του να δράσει έτσι, και απευθύνει έκκληση προς τις άλλες πολιτείες μέλη της Ένωσης για να αποφασίσουν. Όταν όμως, οι ίδιες πολιτείες μέλη, και όταν οι άνθρωποι των πολιτειών, έχουν ενεργήσει έτσι ώστε να μας πείσουν ότι δεν θα σεβαστούν τα συνταγματικά μας δικαιώματα, τότε, και για πρώτη φορά, τίθεται το δόγμα της Απόσχισης στην πρακτική εφαρμογή του.

* Nullification: νομικός ισχυρισμός ότι κάθε πολιτεία των ΗΠΑ έχει το δικαίωμα να ακυρώσει, ή να ανατρέψει κάθε ομοσπονδιακή νομοθεσία η οποία έχει κριθεί αντισυνταγματική από την συγκεκριμένη πολιτεία. Η θεωρία στηρίζεται σε μια άποψη ότι οι κυρίαρχες πολιτείες (sovereign states) είναι αυτές που διαμόρφωσαν την Ένωση. Κάτω από αυτό το πρίσμα, οι πολιτείες και όχι τα ομοσπονδιακά δικαστήρια είναι οι τελικοί διερμηνείς της έκτασης της εξουσίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Η πιο ακραία επιβεβαίωση της κυριαρχίας της κάθε πολιτείας είναι οι ενέργειες που κάνει για οριστική απόσχιση από την Ένωση.

Ένας σπουδαίος άντρας ο οποίος αναπαύεται τώρα μαζί με τους πατέρες του, και ο οποίος έχει συχνά καταγγελθεί ότι δεν έδωσε όρκο υποτέλειας στην Ένωση, υποστηρίζει το δόγμα της Ακύρωσης, γιατί αυτό διατήρησε την Ένωση. Ήταν λόγω της βαθειάς προσκόλλησής του στην Ένωση, η αποφασιστικότητά του να βρει κάποια λύση για τα υφιστάμενα δεινά που υφίστατο η Νότια Καρολίνα από τους δεσμούς της με τις άλλες πολιτείες, που ο κ John C. Calhoun υποστήριζε το δόγμα της Ακύρωσης, το οποίο διακήρυξε ότι είναι ειρηνικό, εντός των ορίων της πολιτειακής εξουσίας, χωρίς να διαταράσσεται η Ένωση, αλλά μόνο ένα μέσο για έρθει ο ομοσπονδιακός εκπρόσωπος ενώπιον του δικαστηρίου των πολιτειών για να κριθεί από αυτό.

Η Απόσχιση ανήκει σε μια διαφορετική κατηγορία διορθωτικών μέτρων. Πρέπει να δικαιολογείται από τη βάση ότι οι πολιτείες είναι κυρίαρχες. Υπήρξε μια εποχή που κανένας δεν το αρνιόταν αυτό. Ελπίζω αυτός ο καιρός να έρθει και πάλι, όταν μια καλύτερη κατανόηση της θεωρίας της κυβέρνησης μας, και των αναφαίρετων δικαιωμάτων του λαού των μελών της ένωσης, θα αποτρέψει κάθε άρνηση ότι η κάθε πολιτεία είναι όντως κυρίαρχη.

Ως εκ τούτου, λέω ότι συμφωνώ με τη δράση του λαού του Μισισιπή, πιστεύοντας ότι είναι και απαραίτητη και σωστή.

Είναι από αυτή τη σύγχυση της Ακύρωσης και της Απόσχισης που το όνομα ενός μεγάλου άνδρα έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει τον εξαναγκασμό εναντίον μιας πολιτείας μέλους που αποσχίστηκε. Η φράση «να εκτελεί το νόμο», ήταν μια έκφραση του στρατηγού Jackson στην περίπτωση που ένα μέλος αρνηθεί να υπακούσει τους νόμους, ενώ είναι ακόμα μέλος της Ένωσης. Δεν είναι εδώ η ίδια περίπτωση. Οι νόμοι πρέπει να εκτελούνται στο όνομα των Ηνωμένων Πολιτειών και εν ονόματι του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν έχουν καμία σχέση με οποιαδήποτε ξένη χώρα. Πρόκειται για μια διαστροφή των όρων, μια μεγάλη παρανόηση της υπόθεσης, καθώς δεν έχει εφαρμογή σε μια πολιτεία που αποχώρησε από την Ένωση. Μπορούν να κάνουν πόλεμο σε μια ξένη πολιτεία. Αν είναι αυτός ο σκοπός τους κύριοι, μπορούν να κάνουν πόλεμο εναντίον μιας πολιτείας που αποσύρθηκε από την Ένωση, αλλά δεν υπάρχουν νόμοι των Ηνωμένων Πολιτειών να εκτελεστούν εντός των ορίων μιας πολιτείας που αποσχίστηκε. Μια πολιτεία όπως είναι ο Μισισιπής τώρα, που κρίνει ότι η ασφάλειά της προκειμένου να διατηρηθούν τα δικαιώματά της προϋποθέτει να μείνει έξω από την Ένωση, παραδίδει όλα τα οφέλη της, (και είναι γνωστό ότι είναι πολλά,) στερεί από τον εαυτό της όλα τα πλεονεκτήματα, (που είναι γνωστό ότι είναι μεγάλα,) αποκόπτει όλους τους δεσμούς που την δεσμεύουν με την Ένωση και ως εκ τούτου απαλλάσσει τον εαυτό της από κάθε όφελος, λαμβάνοντας κάθε επιβάρυνση, και συνεπώς απαλλάσσεται από κάθε εξουσία να εκτελεί τους νόμους των Ηνωμένων Πολιτειών εντός των ορίων της.

Θυμάμαι καλά την περίπτωση που η πολιτεία της Μασαχουσέτης προσήχθη ενώπιον της Γερουσίας, και στη συνέχεια το δόγμα του εξαναγκασμού έπρεπε να εφαρμοστεί εναντίον της, εξαιτίας της διάσωσης ενός φυγά σκλάβου στη Βοστώνη. Η γνώμη μου τότε ήταν η ίδια που είναι τώρα. Όχι ότι διακατέχομαι από πνεύμα εγωισμού, αλλά για να δείξω ότι δεν επηρεάζεται η γνώμη μου, επειδή η υπόθεση αφορά την δική μου πολιτεία. Τότε είπα, αν η Μασαχουσέτη επιλέγει να κάνει το τελευταίο βήμα που την χωρίζει από την Ένωση, είναι δικαίωμά της να το κάνει, και δεν θα ψηφίσω ώστε ένα δολάριο, ή ένας άνθρωπος να την εξαναγκάσει να κάνει πίσω, αλλά θα της πω, ο Θεός μαζί σου, εις μνήμην των δεσμών που κάποτε υπήρχαν ανάμεσα σε εκείνη και τις άλλες πολιτείες μέλη.

Ήταν η πεποίθηση ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη, και η πίστη ότι πρόκειται να στερηθεί των δικαιωμάτων της τα οποία οι πατέρες μας μας κληροδότησαν, που έφεραν την πολιτεία του Μισισιπή στην παρούσα απόφασή της. Άκουσα να διακηρύττεται η θεωρία ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ελεύθεροι και ίσοι, και αυτό έγινε η βάση μιας επίθεσης κατά των κοινωνικών θεσμών της και ότι η ιερή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας χρησιμοποιήθηκε για να διατηρήσει τη θέση της ισότητας των φυλών. Η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας πρέπει να ερμηνεύεται με βάση τις περιστάσεις και τους σκοπούς για τους οποίους έγινε. Οι κοινότητες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Ο λαός αυτών των κοινοτήτων βεβαίωνε ότι ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε - για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του κ Jefferson για να «καβαλάει» την υπόλοιπη ανθρωπότητα, ότι οι άνθρωποι ήταν ίσοι - που σημαίνει οι άνθρωποι της πολιτικής κοινότητας, ότι δεν υπήρχε κάποιο θεϊκό δικαίωμα να κυβερνήσει κάποιος, ότι κανένας άνθρωπος δεν κληρονόμησε κάποιο δικαίωμα να κυβερνήσει τους άλλους, ότι δεν υπάρχουν τάξεις, όπου η εξουσία και οι θέσεις δίδονται μέσα από κάποιες οικογένειες. Αυτές ήταν οι μεγάλες αρχές που διακηρύχθηκαν. Αυτοί ήταν οι σκοποί για τους οποίους έγινε η Διακήρυξη. Δεν έχουν καμία σχέση με τους σκλάβους. Αλλιώς, πώς συνέβη ότι μεταξύ των θεμάτων για τα οποία καταγγέλθηκε ο (τότε πρίγκιπας της Αγγλίας) Γεώργιος ο Γ΄, ήταν ότι προσπάθησε να κάνει ακριβώς ό, τι ο Βοράς προσπαθεί να κάνει τώρα - να ξεσηκώσει σε εξέγερση τους σκλάβους μας; Αν η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων έλεγε ότι οι νέγροι ήταν «ελεύθεροι και ίσοι», πώς ο πρίγκιπας καταγγέλθηκε ότι υποδαύλιζε μια εξέγερση ανάμεσά τους; Και πώς γίνεται αυτή του η πράξη να θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα το οποίο προκάλεσαν τις αποικίες να διακόψουν τις σχέσεις τους με τη μητέρα χώρα (Αγγλία); Όταν σχηματίστηκε το Σύνταγμά μας, αυτή η ιδέα κατέστη η πιο χειροπιαστή, γιατί εκεί γίνεται πρόβλεψη για εκείνα τα πρόσωπα που θεωρούνται ιδιοκτησία (σκλάβοι), ότι δεν τίθενται στην βάση της ισότητας με τους λευκούς – ούτε ακόμη και με τους άπορους και τους κατάδικους, αλλά, έτσι ώστε σε ό, τι αφορά την εκπροσώπησλη τους, να υφίστανται διακρίσεις ως μια κατώτερη κάστα, η οποία πρέπει να εκπροσωπείται στην αριθμητική αναλογία των τριών πέμπτων (του συνόλου των σκλάβων).

Ώστε αγαπητοί γερουσιαστές, επανερχόμαστε στο συμπαγές υλικό που μας ενώνει, στις αρχές επί των οποίων ιδρύθηκε η κυβέρνηση μας, και όταν εσείς τις αρνείστε και όταν εσείς μας αρνείστε το δικαίωμα να αποσυρθούμε από μια κυβέρνηση η οποία κατά τρόπο διεστραμμένο απειλεί να καταστρέψει τα δικαιώματά μας, εμείς θα βαδίσουμε στο μονοπάτι των πατέρων μας, διακηρύττοντας την ανεξαρτησία μας, και αναλαμβάνοντας το ρίσκο. Αυτό δεν γίνεται λόγω εχθρότητας προς τους άλλους, προκειμένου να τραυματίσει κάποιο τμήμα της χώρας, ούτε καν για χάρη δικών μας οικονομικών πλεονεκτημάτων. Γίνεται με μόνο κίνητρο την υπεράσπιση και την προστασία των δικαιωμάτων που κληρονομήσαμε, που είναι ιερό μας καθήκον να μεταδώσουμε ακέραια στα παιδιά μας.

Θεωρώ ότι διακατέχομαι από τα ίδια αισθήματα που έχουν οι ψηφοφόροι μου για εσάς. Είμαι βέβαιος ότι δεν αισθάνομαι καμία εχθρότητα προς εσάς, γερουσιαστές από το Βορρά. Είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένας από σας, όποια σκληρή συζήτηση και αν υπήρξε μεταξύ μας, για τον οποίον δεν μπορώ τώρα να πω, ενώπιον του Θεού μου, ότι του εύχομαι να είναι καλά. Και αυτό, είμαι βέβαιος, είναι το συναίσθημα των ανθρώπων, τους οποίους εκπροσωπώ προς εκείνους που εσείς εκπροσωπείτε. Συνεπώς, θεωρώ ότι εκφράζω την επιθυμία τους όταν λέω ότι ελπίζω, όπως και εκείνοι ελπίζουν, να υπάρχουν ειρηνικές σχέσεις μαζί σας, αν και πρέπει να χωρίσουμε. Μπορεί ο χωρισμός να είναι αμοιβαία επωφελής για όλους εμάς στο μέλλον, όπως ήταν και στο παρελθόν. Το αντίθετο μπορεί να φέρει την καταστροφή σε κάθε τμήμα της χώρας. (Ο "εμφύλιος" μέχρι σήμερα αποτελεί τον πιο αιματηρό πόλεμο στην αμερικάνικη ιστορία). Όμως εάν κάτι τέτοιο το θελήσετε εσείς, εμείς θα επικαλεστούμε τον Θεό των πατέρων μας, που τους ελευθέρωσε από τη δύναμη του λιονταριού, για να μας προστατεύσει από τα νύχια της αρκούδας (αναφορά στην ομολογία πίστης του Δαβίδ στην Αγία Γραφή – το  λιοντάρι εδώ παραβολικά είναι η Αγγλία) και ως εκ τούτου, εμπιστευόμενοι το Θεό και τη δική μας σταθερή καρδιά και τα ισχυρά μας όπλα, θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας όσο καλύτερα μπορούμε.

Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου εδώ, παρευρέθηκα σε διάφορες εποχές και συνευρέθηκα με διάφορους γερουσιαστές, που κάποιους τώρα βλέπω γύρω μου. Υπήρξαν στιγμές σύγκρουσης, αλλά όποια προσβολή ένιωσα την αφήνω εδώ. Δεν κουβαλάω μαζί μου καμία εχθρική ανάμνηση. Όποια προσβολή έδωσα εγώ την οποία δεν αποκατέστησα, ζητώ, γερουσιαστές, σε αυτή την ώρα του αποχωρισμού μας, να σας δεχθείτε την συγγνώμη μου για οποιοδήποτε πόνο που, πάνω στην έξαψη της συζήτησης, σας προκάλεσα.

Κύριε Πρόεδρε, και κύριοι γερουσιαστές, αφού έκανα την ανακοίνωση την οποία η περιστάσεις απαιτούσαν να κάνω, δεν μου μένει παρά να μου να σας πω ένα τελικό αντίο".

Ήξερες ότι στην Αμερική ιδιοκτήτες μαύρων σκλάβων ήταν και μαύροι; Όχι; Δεν εκπλήσσομαι.

Αυτό το οποίο έχουν διδαχθεί όλοι είναι ότι ΜΟΝΟ οι λευκοί Αμερικανοί είχαν στην ιδιοκτησία τους μαύρους σκλάβους. Η αλήθεια όμως που οι λίμπεραλ ιστορικοί κρύβουν προσεκτικά από το ευρύ κοινό, (προκειμένου να του εμφυτεύουν άφοβα το τσιπάκι της λευκής ενοχής) είναι ότι υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες μαύροι ιδιοκτήτες σκλάβων στην πρώιμη Αμερική.

"white guilt"

Ένας από τους πρώτους ιδιοκτήτες σκλάβων στις αμερικανικές αποικίες ήταν ένας μαύρος άνδρας με το όνομα Anthony Johnson. Ο ιδιοκτήτης σκλάβων της Βιρτζίνια από την Αγκόλα της Αφρικής, είχε στην ιδιοκτησία του τόσο μαύρους όσο και λευκούς σκλάβους. Ο Johnson στην πραγματικότητα, βοήθησε να εγκαινιασθεί το αμερικανικό δουλεμπόριο, αναγκάζοντας τις αρχές να ορίσουν νόμιμα το νόημα της δουλείας, του "slave ownership" .
[διάβασε αναλυτικά: Ο πρώτος ιδιοκτήτης σκλάβων στην Αμερική ήταν ένας μαύρος!]

Το 1830, μόνο στον Βαθύ Νότο (Deep South), περίπου 8.000 σκλάβοι ανήκαν σε περίπου 1.500 μαύρους ιδιοκτήτες σκλάβων (περίπου πέντε δούλοι ανά ιδιοκτήτη). Ένα άλλο παράδειγμα προέρχεται από το Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, όπου μεταξύ των ετών 1820 και 1840, το 75% των ελεύθερων μαύρων της πόλης διέθεταν δούλους! Επιπλέον, ένα εκπληκτικό 25 τοις εκατό όλων των ελεύθερων Αμερικανών μαύρων είχαν στην ιδιοκτησία τους σκλάβους και στο Νότο και στον Βορρά.

Αυτά περιλαμβάνουν άτομα όπως ο Justus Angel και η Mistress L. Horry, της Colleton District, της Νότιας Καρολίνας, που ο καθένας είχε στην ιδιοκτησία του 84 σκλάβους το 1830. Στην πραγματικότητα, το 1830 ένα τέταρτο των ελεύθερων νέγρων ιδιοκτητών σκλάβων στη Νότια Καρολίνα είχε στην ιδιοκτησία του 10 ή περισσότερους σκλάβους. Οκτώ κατείχαν 30 ή περισσότερους.

Το γεγονός είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός ελεύθερων νέγρων είχε στην ιδιοκτησία του μαύρους σκλάβους. Στην πραγματικότητα, σε αριθμούς δυσανάλογους προς την εκπροσώπησή τους στην αμερικάνικη κοινωνία γενικότερα. Το 1860, μόνο μια μικρή μειοψηφία λευκών ήταν ιδιοκτήτες σκλάβων. Σύμφωνα με την αναφορά απογραφής των Η.Π.Α. για το τελευταίο αυτό έτος πριν από τον «εμφύλιο» πόλεμο, υπήρχαν σχεδόν 27 εκατομμύρια λευκοί στη χώρα. Περίπου οκτώ εκατομμύρια από αυτούς ζούσαν στις δουλοκτητικές πολιτείες.

Η απογραφή κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν λιγότεροι από 385.000 άτομα που είχαν στην ιδιοκτησία τους σκλάβους. Ακόμα και αν όλοι οι ιδιοκτήτες σκλάβων ήταν λευκοί, αυτό θα ανερχόταν μόνο στο 1,4% του συνολικού αριθμού των λευκών στη χώρα (ή 4,8% των Νότιων λευκών που κατείχαν έναν ή περισσότερους σκλάβους).

Στην εντελώς σπάνια περίπτωση που κάποιο βιβλίο ιστορίας θα αναγνωρίσει την  ιδιοκτησία δούλων από ελεύθερους νέγρους, η αιτιολόγηση που δίνεται είναι ότι οι μαύροι ιδιοκτήτες ήταν απλώς άτομα που αγόραζαν την ελευθερία ενός συζύγου ή ενός παιδιού από έναν λευκό ιδιοκτήτη σκλάβων γιατί δεν ήταν σε θέση να τους διεκδικήσουν νόμιμα. Αν και αυτό συνέβαινε πράγματι κατά καιρούς, είναι μια ψευδή εκδοχή της πλειονότητας των περιπτώσεων, η οποία ξεσκεπάζεται από τα αρχεία της περιόδου για τους μαύρους που διέθεταν τους σκλάβους.

Σύμφωνα με τις εκθέσεις των ομοσπονδιακών απογραφών, στις 1 Ιουνίου 1860, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχαν σχεδόν 4,5 εκατομμύρια νέγροι, με λιγότερους από τέσσερα εκατομμύρια από αυτούς να ζουν στις πολιτείες της Νότιας Σκωτίας. Από τους μαύρους που κατοικούσαν στο Νότο, 261.988 δεν ήταν δούλοι. Από τον αριθμό αυτό, οι 10.689 ζούσαν στη Νέα Ορλεάνη. 

John Hope Franklin

Ο κορυφαίος αφροαμερικανός ιστορικός της χώρας, καθηγητής του πανεπιστημίου Duke, John Hope Franklin, καταγράφει ότι στη Νέα Ορλεάνη πάνω από 3.000 ελεύθεροι νέγροι κατείχαν σκλάβους ή με άλλα λόγια το 28% των ελεύθερων νέγρων στην πόλη αυτή.

Για να επιστρέψουμε στα στοιχεία της απογραφής που αναφέρθηκαν παραπάνω, αυτό το 28% είναι σίγουρα εντυπωσιακό σε σύγκριση με λιγότερο από το 1,4% όλων των λευκών Αμερικάνων και λιγότερο από το 4,8% των λευκών Νότιων. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι, όταν ελευθερώνονταν, οι μαύροι, γίνονταν, δυσανάλογα, ιδιοκτήτες σκλάβων.

Η πλειοψηφία των ιδιοκτητών σκλάβων, λευκοί και μαύροι, διέθετε μόνο έναν έως πέντε σκλάβους. Τις περισσότερες φορές και αντίθετα με τον ενάμισι αιώνα χονδρής προπαγάνδας, οι μαύροι και λευκοί ιδιοκτήτες δούλων ζούσαν, δούλευαν και έτρωγαν δίπλα – δίπλα με τους δούλους τους. Βρίσκονταν συνέχεια μαζί είτε στο σπίτι, είτε στο χώρο εργασίας. Τα λίγα άτομα που είχαν στην ιδιοκτησία τους 50 ή περισσότερους σκλάβους περιορίστηκαν σε ένα ποσοστό της τάξης του ένα τοις εκατό και ονομάζονταν μεγιστάνες δούλων (slave magnates).

Το 1860 υπήρχαν τουλάχιστον έξι νέγροι στη Λουιζιάνα που κατείχαν 65 ή περισσότερους σκλάβους. Ο μεγαλύτερος αριθμός 152 σκλάβων ανήκε στη χήρα C. Richards και στο γιο της P.C. Richards, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης μεγάλης φυτείας ζαχαροκάλαμου. Ένας άλλος μεγαλο-ιδιοκτήτης της Λουιζιάνα, με περισσότερους από 100 σκλάβους, ήταν ο Antoine Dubuclet, καλλιεργητής ζάχαρης, του οποίου η περιουσία εκτιμάτο (σε δολάρια του 1860) σε 264.000 δολάρια. Εκείνο το έτος, ο μέσος πλούτος των νότιων λευκών ανδρών ήταν 3.978 δολάρια.

Το 1860 ο (μαύρος) William Ellison ήταν ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης σκλάβων της Νότιας Καρολίνας. Στο βιβλίο “Black Masters. A Free Family of Color in the Old South”, οι συγγραφείς Michael P. Johnson και James L. Roak γράφουν μια συμπαθητική περιγραφή της ζωής του Ellison. Από τη γέννηση του Ellison ως σκλάβου μέχρι το θάνατό του στα 71 του χρόνια, οι συγγραφείς προσπαθούν να δώσουν μια δικαιολογία, βασισμένη στη δική τους εικασία, στο γιατί ένας πρώην σκλάβος έγινε μεγιστάνας ιδιοκτήτης σκλάβων.

Πλούσιοι μαύροι αγόραζαν, πωλούσαν και εκμεταλλεύονταν μαύρους σκλάβους για κέρδος, όπως και οι λευκοί ιδιοκτήτες σκλάβων. Η γνωστή Anna Kingsley, η οποία ξεκίνησε τη ζωή της ως σκλάβα στην πατρίδα της στην Αφρική, κατέληξε να είναι στο Τζάκσονβιλ της Florida από τους πρώτους μαύρους ιδιοκτήτες φυτειών και σκλάβων της Αμερικής.

Κάποιοι, όπως οι Αφροαμερικανοί Metoyers, μια οικογένεια που ήταν κατά της χειραφέτησης των μαύρων από τη Λουιζιάνα, είχαν στην ιδιοκτησία τους τεράστιους αριθμούς μαύρων σκλάβων. Συγκεκριμένα 400. Με αξία περίπου 1.500 δολάρια ανά κεφάλι, οι σκλάβοι τους άξιζαν συνολικά 600.000 δολάρια της εποχής ή 20.000.000 δολάρια με την σημερινή αξία. Αυτό έκανε τους Metoyers να είναι μεταξύ των πλουσιότερων ανθρώπων στις ΗΠΑ, μαύρων ή λευκών. Η Συνομοσπονδιακή στρατιωτική μονάδα της Λουιζιάνα, «οι Φρουροί του Augustin», που αποτελούνταν μόνο από μαύρους στρατιώτες, ονομάστηκε από τον πατριάρχη της οικογένειας Augustin Metoyer.

Η ιδιοκτησία μαύρων σκλάβων ήταν επίσης κοινή μεταξύ των Ινδιάνων του 19ου αιώνα, οι οποίοι αγόραζαν και πωλούσαν αφρικανούς σκλάβους μαζί με τους μαύρους και τους λευκούς ιδιοκτήτες σκλάβων. Πράγματι, ένας από τους πολλούς λόγους που τόσοι πολλοί Ινδιάνοι πολέμησαν στο πλευρό των Νοτίων ήταν ότι τους είχαν υποσχεθεί ότι ο Νόμος για τους φυγάδες σκλάβους θα επεκτεινόταν και στην Ινδική Επικράτεια, καθιστώντας νόμιμη την απαίτηση να επιστρέψουν οι σκλάβοι που το είχαν σκάσει στους αρχικούς Ινδιάνους ιδιοκτήτες τους.

Ενώ ο μέσος λευκός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε στην ιδιοκτησία του πέντε ή λιγότερους σκλάβους (συχνά μόνο ένα ή δύο), ο μέσος Ινδιάνος ιδιοκτήτης σκλάβων είχε έξι. Ένας Ινδιάνος της φυλής Choctaw είχε στην ιδιοκτησία του 227.

Και πάλι, ήταν μη λευκοί ιδιοκτήτες σκλάβων που κατείχαν περισσότερους αριθμητικά σκλάβους, όχι λευκοί.

πηγή από το βιβλίο “Everything You Were Taught About the South is Wrong” και από εδώ

O λιποτάκτης και ληστής έγινε επαναστάτης και σοσιαλιστής! Η γεμάτη ψέματα ταινία “Free State of Jones”.

Από το Χόλυγουντ, την γνωστή μηχανή παραγωγής νεοταξικής προπαγάνδας, δεν περιμέναμε καμία αξιόπιστη ιστορική ταινία της περιόδου του λεγόμενου «εμφυλίου» πολέμου (1861-1865) και της κατάστασης που επικρατούσε στο Νότο. Άγρια παραχάραξη της ιστορίας, εμπέδωση αισθημάτων λευκής ενοχής μέσω «υπερπαραγωγών» για τις μάζες, οι οποίες έτσι κι αλλιώς, δεν ενδιαφέρονται να μάθουν ιστορία μέσα από τα βιβλία και την έρευνα κοπιάζοντας ολίγον, αλλά μέσα από την οθόνη, καταβάλλοντας το εισιτήριο και τρώγοντας ποπκόρν. Είδαμε πρόσφατα δείγματα του project που χρόνια τώρα επιμελείται το αμαρτωλό Χόλυγουντ, σε φιλμ όπως το «Λίνκολν» και το «12 Χρόνια Σκλάβος». 

Το τελευταίο επεισόδιο αυτής της προπαγάνδας είναι η ταινία “Free State of Jones”, (που στα ελληνικά ονομάστηκε «Ο Επαναστάτης»!!!) παραγωγής Gary Ross, με πρωταγωνιστή τον Matthew McConaughey, ως τον φερόμενο «ήρωα» της ταινίας, Newt Knight (Νιουτ Νάιτ). Παίζουν επίσης: Gugu Mbatha-Raw, Mahersala Ali, Keri Russel.

Gary Ross (παραγωγός) και Victoria Bynum (συγγραφεύς)

Εντελώς συμπτωματικά ο γεννημένος στο Los Angeles Gary Ross, προέρχεται από εβραϊκή οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο liberal σεναριογράφος Arthur A. Ross, ο οποίος είχε μπει στην μαύρη λίστα του Χόλυγουντ, τα χρόνια που η Αμερική φοβόταν την κομμουνιστική διείσδυση μέσω του κινηματογράφου. Ο Gary Ross σκηνοθέτησε επίσης το “The Hunger Games” και το “Pleasantville”. Η τελευταία ασκεί έμμεσα κριτική στην λευκή μεσαία τάξη και στον «ρατσισμό κατά των έγχρωμων». Κλασσικό Χόλυγουντ, σαν να λέμε.

Το “Free State of Jones” αφηγείται την ιστορία μιας εξέγερσης ενάντια στην  Συνομοσπονδία (C.S.A./Νότος) στην κομητεία Jones της πολιτείας του Μισισιπή (που ήταν μέλος της Συνομοσπονδίας), υπό την ηγεσία του Newt Knight, σύμφωνα με την οποία η κομητεία αποσχίστηκε και ανακηρύχθηκε «ελεύθερη πολιτεία». Υποτίθεται ότι αυτή η εξέγερση είχε επίκεντρο το νόμο “Twenty Negro Law” (Νόμος περί Είκοσι Νέγρων) που εξαιρούσε τους μεγαλο-ιδιοκτήτες σκλάβων από την στρατολόγηση, (άρα την πλήρωναν οι φτωχοί), ενώ την ίδια ώρα στρατιώτες του Νότου έμπαιναν στα σπίτια και άρπαζαν από τους φτωχούς Νότιους το βιός τους για να ταϊστεί ο στρατός. Αυτό είχε υποτίθεται, ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί «αγανάκτηση» στον φτωχό λαό που δεν ήθελε πλέον να πολεμά σε αυτόν τον πόλεμο που «πολεμούσαν οι φτωχοί για χάριν των πλουσίων» (“rich man’s war, poor man’s fight”). Και ιδού, τότε εμφανίστηκε ένας «ήρωας», ένας «Ρομπέν των Βάλτων», που σήκωσε το λάβαρο της «ισότητας» (και το όπλο του) ξεσηκώνοντας το λαό ενάντια στους «δυνάστες».

Εδώ η πολιτική ορθότητα, που πάντα ξεβράζεται από τους δυσώδεις αγωγούς του πολιτιστικού μαρξισμού και της αριστερής ιδεοληψίας, επιδιώκει δύο πράγματα: Να καταστρέψει τον λεγόμενο “Lost Cause” (Χαμένο Σκοπό) του Νότου, την αφήγηση δηλαδή ενός συμπαγούς μονολιθικού Νότου που αγωνίζονταν ηρωικά για την ανεξαρτησία του ενάντια στις ορδές των Γιάνκηδων και να παρουσιάσει έναν λιποτάκτη, λήσταρχο και έκφυλο, ως «επαναστάτη» «αντιρατσιστή» ήρωα που πολεμούσε «υπέρ των φτωχών» και εναντίον των πλουσίων, ο οποίος ελευθέρωσε ταλαίπωρους μαύρους σκλάβους, τους αντιμετώπισε ως ίσους, τους έμαθε να πολεμούν για τα δικαιώματά τους, παντρεύτηκε μάλιστα μια μαύρη και ο οποίος τελικά, εγκαινίασε μία μικτή φυλετική κοινότητα που ζούσαν όλοι μέσα στην ισότητα και στην τρελή χαρά. Έχουμε δηλαδή μια χαρισματική προσωπικότητα, έναν ιδεαλιστή αγωνιστή των πολιτικών δικαιωμάτων, της αταξικής κοινωνίας, της φυλετικής ισότητας και του πολυπολιτισμού. Έχουμε να κάνουμε με έναν σοσιαλιστή, έναν πρωτο-κομμουνιστή, ο οποίος αναδύεται μάλιστα, μέσα από τον «κακό» και «ρατσιστικό» Νότο!

Οι μισιονάριοι του Χόλυγουντ, εκτός της χονδροειδούς προπαγάνδας, είναι ένοχοι και για “presentism”, έναν όρο που σημαίνει μια «στάση προς το παρελθόν που κυριαρχείται από συμπεριφορές και εμπειρίες του σήμερα». Με άλλα λόγια, χρησιμοποιώντας το σημερινό τρόπο σκέψης του 21ου αιώνα, κρίνεις τις προηγούμενες γενιές. Η «αντιρατσιστική», υπό τα σημερινά ιδεολογικο-πολιτικά δεδομένα, χροιά σε αυτή την ταινία είναι τόσο ολοφάνερη, ώστε κάποιος στο Σικάγο βάπτισε τον Newt Knight έναν «ουτοπικό σοσιαλιστή και οπαδό της φυλετικής ενότητας» που ονειρευόταν έναν «καλύτερο κόσμο». Είναι «ένας ήρωας της δικής μας εποχής, αν και σε κάποιο βαθμό ο παραγωγός Ross έπρεπε να τον εφεύρει». Ακριβώς, να τον εφεύρει. Για να υπηρετήσει όχι την ιστορική αλήθεια, αλλά μια συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα.

Χαρακτηριστικό είναι το πώς παρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινό η ταινία:

«Απηυδισμένος από τις ωμότητες του εμφυλίου, ο Νιούτον Νάιτ λιποτακτεί από το στρατό των Νοτίων και μαζί με τους αγρότες και σκλάβους της κομητείας Τζόουνς του Μισισιπή οργανώνουν έναν επαναστατικό στρατό που πολεμά υπέρ της Ένωσης».

Ενθουσιασμένος θεατής κάτω από αυτήν την περιγραφή που διαβάζουμε σε ιστοσελίδα παρουσίασης και κριτικής ταινιών, σπεύδει να εξυμνήσει την «ταινιάρα» και να μας προτρέψει να πάμε να την δούμε, διότι είναι «αντιρατσιστική», «ταξική» (!) και «ιστορικής βαρύτητας».

Για τον «αντιρατσιστικό» διδακτισμό της ταινίας τα είπαμε. Περί της «ιστορικής βαρύτητας», αξιοσημείωτο είναι ότι η ίδια αυτοπαρουσιάζεται στην wikipedia ως «φαντασία» (fiction), που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα της αντι-Νότιας liberal ιστορικού Victoria Bynum. (Αλλά αυτά για τον «αντιταξικό» κριτή ταινιών είναι ψιλά γράμματα).

Εκτός από την «αγιογραφία» του Knight και την προφανή προπαγάνδα, η ταινία παρουσιάζει φανταστικά πρόσωπα, ανιστόρητα γεγονότα, κλασσικά χολυγουντιανά φυλετικά στερεότυπα και ηθικοπλαστικά κλισέ. (Όλοι ανεξαιρέτως οι μαύροι είναι συμπαθητικοί, ευγενικοί και «χαρισματικοί», οι αξιωματικοί των Νοτίων απεχθείς και γελοίοι, οι στρατιώτες καθάρματα που κρεμάνε παιδάκια, ο οικογενειάρχης ιδιοκτήτης της φυτείας είναι γλοιώδης που βιάζει την σκλάβα, η μαύρη σκλάβα διψάει για μάθηση, η οποία είναι προνόμιο των λευκών πλουσιοκόριτσων, οι φυλές «ενώνονται» υπό την σημαία των ΗΠΑ κλπ)...

Εδώ το Trailer:

Παρακάτω οι κυριότερες ιστορικές ενστάσεις – αντικρούσεις στην ταινία από τον Ryan Walters, καθηγητή ιστορίας στο Tarrant County College στο Τέξας. Ο Walters είναι ένας ντόπιος της “Free State of Jones,” γεννημένος στο Ellisville του Mississippi, το μέρος δηλαδή, εκείνο που απεικονίζει η ταινία. Ο προ-προ-προπάππους του, Riley J. Collins, υπηρέτησε μάλιστα στον Λόχο του Knight, όπως και ο νεότερος αδελφός του, Jasper Collins (απεικονίζεται στην ταινία από τον ηθοποιό Christopher Berry), ο οποίος ήταν ο καλύτερος φίλος του Newt Knight και δεύτερος στην ηγεσία του Λόχου. Άρα αυτά που λέει τα γνωρίζει εκ πείρας.

Το βιβλίο της καθηγήτριας στο οποίο στηρίχθηκε η ταινία 

1) Ο Τίτλος : Το Free State of Jones είναι ένα όνομα που αντηχεί ακόμα στην κομητεία με μεγάλη υπερηφάνεια. Μπορεί ακόμα να το δει κανείς σε πινακίδες  αυτοκινήτων και επίσημες σφραγίδες της κομητείας. Αλλά το ψευδώνυμο αυτό δεν έχει να κάνει με την ιστορία του Newt Knight. Στην πραγματικότητα, κατά το χρόνο αυτής της εξέγερσης, αναφέρονταν σε μια εφημερίδα του Natchez (πόλη στο Μισισιπή) ως “Republic of Jones”, ένα όνομα που χρησιμοποιήθηκε ευρέως στα τελευταία 150 χρόνια, ειδικά από τους ιστορικούς που έγραψαν για το θέμα. Άλλα ονόματα για την εξέγερση του Knight που έχουν χρησιμοποιηθεί είναι το “Jones County Confederacy” (Συνομοσπονδία της Κομητείας Jones), το “a Confederacy within a Confederacy,” («Μία Συνομοσπονδία μέσα σε μια Συνομοσπονδία»), ακόμη και το “Kingdom of Jones” («Βασίλειο του Jones»).

Το όνομα “Free State of Jones” εντοπίζεται αρχικά στις δεκαετίες 1830 και 1840. Όταν άνοιξε ο δρόμος για νέα εδάφη στο Νότιο Μισισιπή, χάρη στη Συνθήκη του Dancing Rabbit Creek το 1830, η ήδη αραιοκατοικημένη Jones County, έχασε μια αρκετά μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της, καθώς οι άνθρωποι αναζήτησαν περισσότερη γη και καλύτερες ευκαιρίες. Όταν συνέβη αυτό η τοπική κυβέρνηση, που υπήρχε από την ίδρυσή της κομητείας το 1826, κατέρρευσε ουσιαστικά. Με λίγους σκλάβους, όχι πολύ κυβέρνηση και ένα μικρό πληθυσμό, δεν ήταν μέρος για να ζήσεις. Στην πραγματικότητα, ο πολιτειακός νομοθέτης έπρεπε να περάσει ένα νόμο το 1843 για να αναδιοργανώσει την ανύπαρκτη κυβέρνηση της κομητείας. Πολλά χρόνια μετά τον «εμφύλιο» πόλεμο, το όνομα “Free State of Jones” άρχισε να συνδέεται με την εξέγερση του Knight.

2)  Η φιλο-Βόρεια στάση της Jones County :  Η ταινία θέλει να μας πει ότι η Jones County, καθώς και μερικές γύρω κομητείες, ήταν ένα φυτώριο φιλο-Βόρειων οπαδών της Ένωσης (unionists), καθώς και υποστηρικτών της κατάργησης της δουλείας,  δεδομένου ότι ήταν πολύ λίγοι οι σκλάβοι. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν μόλις πάνω από 300 μαύροι σε όλη την κομητεία το 1860. Η ταινία κάνει να φαίνεται σαν οι φιλο-Βόρειοι της Jones Couny αντέδρασαν ενάντια στην οικονομία του Νότου που βασίζονταν στους σκλάβους που δούλευαν στις φυτείες βαμβακιού, όπως και στο μισητό νόμο “Twenty Negro Law” και τον φόρο σε είδος (“tax-in-kind”) που είχε επιβάλει η Συνομοσπονδία.

Και για να δημιουργηθεί μια δραματική αφήγηση «κατά του πλούτου», βλέπουμε μια μεγάλης κλίμακας φυτεία στο κέντρο του Ellisville, με ένα μεγάλο αρχοντικό και με έναν σκληρό και άδικο ιδιοκτήτη φυτείας, ονόματι James Eakins, ο οποίος καλλιεργεί τόσο πολύ βαμβάκι, ώστε γεμίζει την αγορά βαμβακιού στη μικρή πόλη. Η φυτεία φαίνεται να βρίσκεται στην καρδιά της Jones County. Αλλά όλα αυτά ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας, καθώς η Jones County δεν είχε μεγάλες φυτείες και την απάρτιζαν κυρίως μικροί αγρότες που είχαν περισσότερο βοοειδή παρά βαμβάκι.

Στην πραγματικότητα, εκτός από τον Eakins, υπάρχουν πολλοί φανταστικοί χαρακτήρες σε αυτήν την ταινία, σχεδόν που παρουσιάζονται αυθεντικοί  - όπως ο Μωυσής Ουάσιγκτον, ο απελευθερωμένος σκλάβος του Λόχου Knight και ο Daniel Knight, ο νεαρός ανιψιός του Knight που σκοτώθηκε στη μάχη της Corinth (Κορίνθου) στην αρχή της ταινίας, και οι δύο εντελώς κατασκευασμένοι.

Όσο για την φορολογική πολιτική “tax-in-kind” που απαιτούσε οι αγρότες να δώσουν το δέκα τοις εκατό στην κυβέρνηση του Νότου, ήταν μια σκληρή φορολογία και υπήρξαν κάποιες αναφορές για καταχρήσεις, αλλά η ταινία παρουσιάζει ουσιαστικά τους στρατιώτες των Νοτίων ως στυγνούς φοροεισπράκτορες και βάρβαρους. Στην σκηνή με τον υπολοχαγό Barbour, έναν επίσης φανταστικό χαρακτήρα, νόμιζες ότι έβλεπες Γερμανούς κατακτητές στον Β΄ ΠΠ.

Αλλά η ταινία δεν αναφέρει το γεγονός ότι το Κογκρέσο του Νότου άλλαξε αρκετές φορές το φορολογικό αυτό μέτρο, όπως το Φεβρουάριο του 1864, που με νόμο εξαιρούντο οι φτωχές και άπορες οικογένειες και σε μεγάλο βαθμό φορολογούντο οι πλούσιοι και οι εύποροι.

Και φυσικά η ταινία παραλείπει εντελώς το γεγονός ότι ο Λόχος Knight έκαιγε τα σπίτια και λεηλατούσε τα αγροκτήματα εκείνων που παρέμειναν πιστοί στην Συνομοσπονδία.

Σε ένα του γράμμα ο Λοχαγός W. Wirt Thompson προς τον υπουργό πολέμου της Συνομοσπονδίας, James Seddon, αφηγείται το μακελειό: «Αρκετοί πολίτες έχουν ήδη εκδιωχθεί από τα σπίτια τους, και μερικοί έχουν σφαγεί μέσα στα σπίτια τους επειδή αρνήθηκαν να υπακούσουν τις εντολές των παράνομων και να εγκαταλείψουν τη γη τους. Πάρα πολλοί διατάχθηκαν να φύγουν και τώρα ζουν κάτω από απειλές και φοβούνται για τη ζωή τους».

Παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια εξέγερση στην κομητεία Jones, η κομητεία δεν ήταν τόσο φιλο-Βόρεια όπως δείχνει η ταινία. Η κομητεία Jones σχημάτισε οκτώ λόχους για τον στρατό του Νότου, ένας σημαντικός αριθμός για μια κομητεία με μόλις 3.323 λευκούς, όταν άρχισε ο πόλεμος. Ο συνταγματάρχης John Marshall Stone, ο οποίος διοίκησε την στρατιά του Μισισιπή στον πόλεμο και αργότερα υπηρέτησε 12 χρόνια ως κυβερνήτης, έγραψε ότι η Jones County «έδωσε τόσους στρατιώτες στο στρατό της συνομοσπονδίας, όσους οποιαδήποτε άλλη κομητεία του ανάλογου πληθυσμού».

3) Η «Μάχη του Ellisville» και ο Λόχος του Knight : Η σκηνή μάχης που αποτυπώνει μια πλήρη πολεμική σύγκρουση στη μέση της πόλης, είναι εντελώς κατασκευασμένη. [Στην ταινία μάλιστα λίγες γυναίκες και μία ομάδα από λευκούς αγρότες και μαύρους πρώην σκλάβους εξουδετερώνουν στο πι και φι τον στρατό των Νοτίων!] Οι μάχες μεταξύ του Λόχου Knight και των συνομόσπονδων δυνάμεων ήταν περισσότερο ένας κλεφτοπόλεμος. Ή όπως πολλοί πρώην στρατιώτες του Νότου είπαν, «Απλά μια χούφτα λιποτακτών που κρυβόντουσαν και έστηναν ενέδρες».

Αλλά ο McConaughey ως Newt Knight υπερηφανεύεται στην ταινία ότι ο Λόχος του νίκησε μία ολόκληρη μεραρχία συνομοσπονδιακών!!! Ο Λόχος Knight, όμως, έχει υπολογιστεί από διάφορες πηγές ότι ήταν περίπου 125 άνδρες, έτσι ώστε η ιδέα μιας νίκης εναντίον μιας μεραρχίας που αποτελούνταν από 9.000 έως 12.000 άνδρες είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας. Η συνομόσπονδη κυβέρνηση δεν έστειλε ποτέ μια ολόκληρη μεραρχία για να νικήσει τον Knight. Μια πολύ μικρότερη δύναμη υπό τον συνταγματάρχη Robert Lowry ήρθε το 1864 και διέλυσε τους περισσότερους.

Και ακόμη μέσα στον Λόχο Knight η εξέγερση της Jones County αμφισβητείται. Σύμφωνα με τον Rudy H. Leverett, συγγραφέα του “The Legend of the Free State of Jones”, «δεν υπήρξε ποτέ στην Jones County μια ενιαία, μονολιθική οργάνωση λιποτακτών. Υπήρχαν διάσπαρτοι λιποτάκτες που ήταν οργανωμένοι σε μικρά δίκτυα ή ομάδες γειτονιάς, η κάθε μία με τον δικό της ηγέτη. Μόνο περιστασιακά και ευκαιριακά ενώνονταν», γράφει.

4) Η Διακήρυξη της Free State of Jones : Ακόμα και αν θα μπορούσε να είναι μια ωραία σκέψη η ύπαρξη της «Ελεύθερης Πολιτείας Jones» και αν και ο Newt Knight συχνά ονόμαζε τον εαυτό του "Κυβερνήτη" ή "Πρόεδρο" αυτής, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι έλαβε ποτέ χώρα οποιαδήποτε επίσημη πράξη ή οποιαδήποτε δημόσια πανηγυρική δήλωση δημιουργίας μιας «Free State of Jones», όπως η ταινία απεικονίζει. Υπάρχουν απλά αναφορές για κάποιου είδους ανακήρυξη της ανεξαρτησίας σε μια εφημερίδα της Natchez και σε μία επιστολή στην αλληλογραφία με τον στρατηγό Sherman, αλλά λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων είναι πιο πιθανό να αποτελούν φήμες και διαδόσεις.

Ακόμη και ο ίδιος ο Newt Knight δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι η πολιτεία αποσχίστηκε. Στη μοναδική συνέντευξη που έδωσε ποτέ, το 1921, αμφισβήτησε έναν τέτοιον ισχυρισμό: «Υπάρχει μια ιστορία ότι αφότου η Κομητεία Jones αποσχίστηκε από την Ένωση, αποσχίστηκε και από την Συνομοσπονδία και συνέχισε ως μια Ελεύθερη Πολιτεία Τζόουνς. Δεν είναι έτσι».

Φυσικά η συλλογιστική του Knight ήταν ότι, δεδομένου ότι η κομητεία δεν ψήφισε υπέρ της απόσχισης, άρα δεν είχε ενταχθεί μαζί με την υπόλοιπη πολιτεία στην Συνομοσπονδία. Με αυτή την διαστρεβλωμένη λογική, η κομητεία δεν είχε καμία ανάγκη να αποσχιστεί, επειδή ήταν ακόμα με την Ένωση! Αλλά οι κομητείες δεν είναι κυρίαρχες, ούτε αυτόνομες και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν να διαχωριστούν από την Πολιτεία. Το Σύνταγμα των ΗΠΑ είναι πολύ σαφές: Μια κυρίαρχη πολιτεία δεν μπορεί να διαιρεθεί χωρίς την άδεια της πολιτείας.

Για να δικαιολογηθεί ο Knight, έλεγε ότι υπηρέτησε στον στρατό των Νοτίων μόνο επειδή «τον ανάγκασαν». Η πολιτεία του Μισισιπή ψήφισε υπέρ της απόσχισης από την Ένωση, λέει η ταινία, και «το επόμενο πράγμα που μάθαμε ήταν η στρατολόγηση. Οι αντάρτες ψήφισαν ένα νόμο που στρατολογούσε όλους μεταξύ 18 και 35 ετών. Απλώς ερχόταν μια διμοιρία και σε στρατολογούσαν». Αλλά η πράξη στρατολόγησης δεν πέρασε μέχρι τον Απρίλιο του 1862, αφότου δηλαδή ο Knight ήταν ήδη στο στρατό, έτσι, στην πραγματικότητα, είχε οικειοθελώς ενταχθεί στον στρατό των Νοτίων.

Η ταινία δείχνει ότι ο Knight αρνήθηκε να πολεμήσει και εργάστηκε ως νοσοκόμος. «Δεν ήθελα να πολεμήσω. Τους είπα ότι θα βοηθήσω ως νοσοκόμος για τους αρρώστους στρατιώτες. Με έβαλαν στο Έβδομο Τάγμα του Μισισιπή ως νοσοκόμο. Πήγαινα στους αρρώστους στρατιώτες και έδινα καλομίλα και καστορέλαιο και κινίνη. Αυτά ήταν όλα τα φάρμακα που είχαμε τότε». Αλλά πουθενά δεν αναφέρεται ότι είχε κάποιο τέτοιο ρόλο και τελικά έφτασε στο βαθμό του λοχία όσο υπηρετούσε στο στρατό των Νοτίων. Απλά αποφάσισε να εγκαταλείψει τον στρατό των Νοτίων και να γίνει φυγάς και ληστής.

Παρά την φαντασία του Χόλυγουντ, δεν υπάρχει καμία καταγραφή οποιασδήποτε επίσημης δήλωσης, κάποιας ψηφοφορίας για απόσχιση, ή κάποιας μεγάλης τελετής με έπαρση σημαίας, με τον Knight και την εύθυμη παρέα του να σηκώνει την σημαία των ΗΠΑ πάνω από το δικαστικό μέγαρο της Ellisville, όπως δείχνει η ταινία.

Ούτε η υποτιθέμενη «Ελεύθερη Πολιτεία Τζόουνς» περιλάμβανε τόσο πολύ έδαφος όπως ο Knight διακήρυξε στην ταινία. Σε ομιλία του στα σκαλιά του Δικαστικού Μεγάρου, υπό την κυματίζουσα σημαία της Ένωσης, ισχυρίζεται ότι η πολιτεία του εκτείνεται ως τον μακρινό νότο μέχρι τους βάλτους της Pascagoula και πάνω από την γραμμή Αλαμπάμα, περιοχή που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του νοτιοανατολικού Μισισιπή. Ωστόσο, στην πραγματικότητα δεν επεκτεινόταν πέρα ​​από τα 700 τετραγωνικά μίλια της κομητείας Jones.

5) Ο χαρακτήρας του Newt Knight : Η ταινία προσπαθεί να απεικονίσει τον Newt Knight σαν σπουδαίο άνθρωπο, αλλά πέρα ​​από εκείνους που ήταν στον Λόχο του, οι περισσότεροι κάτοικοι της κομητείας Jones, ούτε τότε είχαν, ούτε τώρα έχουν καλή γνώμη για αυτόν. Μέχρι σήμερα, είναι γνωστός ως δολοφόνος, κλέφτης, ληστής, παράνομος και μοιχός. Ένας από τους γείτονές του, τον αποκάλεσε «έναν πολύ αξιολύπητο άνθρωπο».

Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ του Knight και της σκλάβας Rachel, η οποία παρουσιάζεται ότι ανήκε στον Eakins, τον φανταστικό ιδιοκτήτη φυτείας στην Ellisville, κάτι που δεν είναι ακριβές. Στην ταινία, η Rachel, με κάποιες προφανείς δεξιότητες νοσηλευτικής, συναντάει τον Knight όταν την στέλνουν στο σπίτι του για να βοηθήσει τον άρρωστο γιο του. Στην πραγματικότητα, η Rachel ανήκε στον παππού του Newt, ο οποίος είχε στην ιδιοκτησία του 22 σκλάβους (!), καθιστώντας τον έναν από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες σκλάβων στην περιοχή. Έτσι την γνώριζε την Rachel ο Knight.

Όσον αφορά το νόμιμο γάμο του με την λευκή σύζυγό του Serena, με την οποία είχε παντρευτεί το 1849, η ταινία δείχνει μόνο ένα παιδί, ενώ μαζί είχαν εννέα! Ενώ ήταν ακόμα παντρεμένος με την Serena, ο Knight συνδέθηκε με τη Rachel, με την οποία έκαναν πέντε παιδιά, αν και μόνο το ένα φαίνεται. Η Rachel είχε επίσης τρία παιδιά πριν από τη σχέση της με τον Knight, κάτι που η ταινία δεν δείχνει.

Η πραγματική Rachel δεν είχε καμία σχέση με την όμορφη μισή αγγλίδα ηθοποιό

Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, όταν η Rachel πέθανε το 1889, ο Knight συνδέθηκε με μια μία από τις κόρες της Rachel, την Georgeanne, και έκανε δύο παιδιά μαζί της, και ενώ η Serena ζούσε στο ίδιο σπίτι! Έτσι, η κατηγορία του μοιχού (και όχι μόνο) καθώς και ο συνολικός χαρακτηρισμός του ως ηθικά εκφυλισμένου, είναι πολύ ακριβής. Ένα παλιός στρατιώτης της Συνομοσπονδίας, μιλώντας για αυτά τα πράγματα, είπε για τον Knight, «Αυτά που έκανε μετά τον πόλεμο ήταν χειρότερα από την λιποταξία του».

Ο Knight ηλικιωμένος

Ο Knight ήταν επίσης γνωστός ότι ήταν κακός άνθρωπος, κάτι που φυσικά η ταινία δεν απεικονίζει, αλλά απεναντίας τον δείχνει ως ευγενή, στοχαστικό τζέντλεμαν! Σε  άρθρο του 1921, ένας πολίτης της κομητείας Jones λέει ότι πρέπει  κανείς να είναι προσεκτικός όταν συναντά τον Knight. «Πρόσεξε μην γυρίσεις με σκάγια στα πόδια σου». «Αν ο μπάρμπα Newt δεν είναι στα καλά του...», συνεχίζει.

Ο Knight φέρεται ότι διέπραξε δύο εν ψυχρώ δολοφονίες πριν από τον πόλεμο, σε μία εκ των οποίων μάλιστα, σκότωσε έναν σκλάβο που ανήκε στον παππού του! Η άλλη ανθρωποκτονία ήταν αυτή του γαμπρού του που τον σκότωσε το 1861. Τα γεγονότα αυτά δεν απεικονίζονται αλλά ούτε καν αναφέρονται στην ταινία.

Και κατά τη διάρκεια της εξέγερσής του, ο Knight σκότωσε εν ψυχρώ τον ταγματάρχη των Νοτίων Amos McLemore, σκηνή που είναι το επίκεντρο της όλης υπόθεσης. Ο McLemore, που ήταν από την κομητεία Jones, εστάλη από τον στρατηγό Braxton Bragg να καταστείλει την εξέγερση και να συλλάβει τους λιποτάκτες. Έμενε στο σπίτι του Amos Deason στην Ellisville, ένα σπίτι που υπάρχει ακόμα σήμερα και είναι το επίκεντρο της ιστορίας. Ο Knight και μια ομάδα κρυφά έφτασαν στο σπίτι και πυροβόλησαν τον McLemore αργά το βράδυ ενώ ο ετοιμαζόταν να κοιμηθεί.

Κατά μια εκδοχή ο Knight τον πυροβόλησε από το παράθυρο και κατά μια άλλη, έσπασε την πόρτα και τον πυροβόλησε. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ξέρουμε ότι ο Knight τον πυροβόλησε πισώπλατα. Ωστόσο, η ταινία απεικονίζει το περιστατικό αυτό να γίνεται σε μια εκκλησία, για κάποιον ακατανόητο λόγο, με τον Knight να τον στραγγαλίζει με τη ζώνη του, προκειμένου να γίνει η σκηνή πιο δραματική και να φανεί η πράξη του ως δήθεν «απόδοση θείας δικαιοσύνης» και πράξη «υπεράσπισης» της κομητείας του από τις δολοφονικές ορδές των ανδρών με τα γκρι.

6) Η Εποχή της «Ανασυγκρότησης» : Αυτή η ταινία είναι μια από τις λίγες που  σκαλίζει την σκοτεινή περίοδο της λεγόμενης Ανασυγκρότησης. Επικεντρώνεται στις κινήσεις του Knight για λογαριασμό των μαύρων που ήθελαν να ψηφίσουν. Σε μια σκηνή ο Knight οδηγεί μια ένοπλη ομάδα μαύρων που βαδίζουν στο κέντρο της πόλης Ellisville, φωνάζοντας συνθήματα και τραγουδώντας τον ύμνο "Glory Glory Hallelujah" για τον παρανοϊκό πολέμιο της δουλείας John Brown, ενώ τα ομοσπονδιακά στρατεύματα έχουν καταλάβει τους δρόμους. Ο Knight οδηγεί τους μαύρους να ψηφίσουν μέσα από εχθρικά βλέμματα ντόπιων (κάτι σαν «υπερασπιστής των δικαιωμάτων των μειονοτήτων». Μία ΜΚΟ μόνος του!). Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο Knight οδήγησε μια τέτοια ομάδα, διεκδικώντας το δικαίωμα «ψήφου για όλους».  

Υπάρχουν και μερικές άλλες αστειότητες και ανακρίβειες που έχει αυτή η ταινία – Στην έναρξη βλέπουμε Νότιους να βαδίζουν προς τη μάχη σαν υπνωτισμένοι ή σαν ζόμπι, λες και πάνε να αυτοκτονήσουν. Έχουν δε όλοι τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους! Εντύπωση προξενεί το ότι η ιστορική σημαία του Νότου (η θεωρούμενη σήμερα «σύμβολο ρατσισμού») δεν εμφανίζεται καθόλου! (Κάτι τέτοιο είδαμε και στην ταινία "Field of the Lost Shoes"). Αυτή που βλέπουμε στην αρχή είναι η σημαία της πολιτείας του Μισισιπή και μία άλλη. Λίγο φευγαλέα εμφανίζεται στην συνέχεια, στην ενθουσιώδη υποστολή της από τους "επαναστάτες" και την έπαρση της σημαίας της USA!

Στην ταινία εμφανίζονται μέλη της Κου Κλουξ Κλαν να τρομοκρατούν, να κυνηγούν και να κρεμάνε έναν μαύρο (τον Μωυσή) αφού πρώτα τον είχαν κατακρεουργήσει (ή ευνουχίσει) και να καίνε εκκλησίες! Η ιστορία της πρώτης ΚΚΚ βέβαια, ήταν τελείως διαφορετική. Επίσης, ο ταγματάρχης McLemore παρουσιάζεται ως συνταγματάρχης,ενώ γίνεται επίσης μια αναφορά στο Μπέρμιγχαμ, μια πόλη που δεν υπήρχε παρά μόνο μετά τον πόλεμο!

Βασικός σκοπός της ταινίας είναι να παρουσιάσει σε μυθικές διαστάσεις ένα υπαρκτό πρόσωπο και να μεταμορφώσει, χάριν πολιτικής ορθότητας, ένα αποδεδειγμένα ποταπό άνθρωπο ως «λαϊκό αγωνιστή». Ο όχλος που απάρτιζε τον Λόχο Knight ήταν λιποτάκτες, όχι ήρωες ή «αγωνιστές κοινωνικής δικαιοσύνης». Όταν ο Νότος άρχιζε να γονατίζει, οι λιποτάκτες επέλεξαν να μην συνταχθούν με τους συμπατριώτες τους και να αγωνιστούν για την διατήρηση της εύθραυστης δημοκρατίας τους, αλλά να εγκαταλείψουν τους συντρόφους τους στα όπλα, και τον μεγάλο σκοπό του Νότου, και να σώσουν το τομάρι τους.

Όπως λέει ο 71χρονος John Cox, ντόπιος και μέλος των “Sons of Confederate Veterans” (Γιοι των Βετεράνων της Συνομοσπονδίας):

«Ο Newt είναι αυτό που αποκαλούμε "trailer trash" (φτωχομπ**ές!). Εγώ δεν θα τον έβαζα στο σπίτι μου. Και όπως όλοι αυτοί οι τύποι, ό,τι έκανε το έκανε για τον εαυτό του. Μερικοί άνθρωποι παραμυθιάζονται με την ιδέα ότι ήταν ένας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο πόλεμος μεταξύ των πολιτειών («εμφύλιος») έγινε για την δουλεία».

 Από ότι φαίνεται πάντως, η ιδανική αρμονική πολυφυλετική κοινότητα του Knight δεν κατάφερε να επιζήσει ούτε μέσα στο ίδιο το μεγάλο σόι του! Υπάρχουν στις ημέρες μας τρεις βασικές ομάδες απογόνων Knight. Οι Λευκοί Knights, που κατάγονται από τον Newt και την Serena, που είναι υπέρμαχοι της ιστορίας της Συνομοσπονδίας και υπερήφανοι που είναι Νότιοι και Λευκοί. (Το 1951, μια τέτοια απόγονος, η Ethel Knight, δημοσίευσε ένα βιβλίο κατηγορητήριο κατά του Newt που τον χαρακτήριζε προδότη της Συνομοσπονδίας.) Οι Μαύροι Knights, από τον ξάδελφο του Newt, Dan, ο οποίος έκανε παιδιά με μια από τις δούλες του. Και οι Λευκοί νέγροι (ή Knight Negroes) που κατάγονται από τον Newt και την Rachel. «Όλοι αυτοί έχουν ξεχωριστά οικογενειακά reunions», λέει η Florence Knight Blaylock (δεξιά στην πάνω φωτογραφία) απόγονος που ανήκει στην τρίτη ομάδα.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Κύρια πηγή: εδώ (αλλά κι εδώ κι εδώ)