Ultima Thule: When Johnny Comes Marching Home Again

8 Δεκεμβρίου 1863...

Στις 8 Δεκεμβρίου 1863, και ενώ μαινόταν ο αμερικάνικος εμφύλιος πόλεμος, ο Αβραάμ Λίκολν, ανακοίνωσε το λεγόμενο σχέδιο «Ανασυγκρότησης». Ο Λίνκολν πάντοτε ισχυριζόταν ότι αυτές οι έντεκα Πολιτείες (των Νοτίων) δεν είχαν ποτέ εγκαταλείψει την Ένωση. Το σχέδιο πρόβλεπε Αμνηστία σε όλους τους νότιους που θα ορκίζονταν πίστη στην Ένωση και Αναγνώριση των πολιτειακών κυβερνήσεων, όπου το 10% του εκλογικού σώματος πριν από τον πόλεμο είχε ορκιστεί πίστη στην Ένωση και είχε αποκηρύξει την δουλεία.

Η περίοδος της «Ανασυγκρότησης» στην ουσία, έχει δύο φάσεις. Η πρώτη καλύπτει το σύνολο των ΗΠΑ κατά την περίοδο 1865-1877 μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Η δεύτερη, που χρονικά προηγείται της πρώτης, καλύπτει τη μετατροπή των Νοτίων Ηνωμένων Πολιτειών από το 1863 έως το 1877, με την «ανασυγκρότηση» της Πολιτείας και της κοινωνίας στην πρώην Συμπολιτεία.

Η πολιτική της «Ανασυγκρότησης» θα εφαρμοζόταν όταν μία Πολιτεία της Συνομοσπονδίας (του Νότου) τίθετο υπό τον έλεγχο του στρατού της Ένωσης (Βορά). Μετά την δολοφονία του Λίνκολν, ο πρόεδρος Άντριου Τζόνσον προσπάθησε να ακολουθήσει την επιεική πολιτική του Λίνκολν, αλλά οι ριζοσπαστικοί Ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσο αρνήθηκαν να αποδεχθούν τους επιεικείς όρους του Τζόνσον. Η νίκη των Ριζοσπαστικών Ρεπουμπλικάνων στις εκλογές για το Κογκρέσο, το 1866, τους έδωσε τον έλεγχο και από εκεί και πέρα ξεκίνησε, το 1867, η λεγόμενη «Ριζοσπαστική Ανασυγκρότηση»....

Οι νότιες πολιτείες εισήλθαν στην σκοτεινή περίοδο της «Ανασυγκρότησης», που δεν διέφερε από τρομοκρατία, όπου πράκτορες της κυβέρνησης και διάφοροι τυχοδιώκτες διασκορπίστηκαν στις κατακτημένες περιοχές, εκφοβίζοντας τους λευκούς κάτοικους και προτρέποντας τους μαύρους να εξεγείρονται διαρκώς. Ταπεινώσεις, λεηλασίες, ληστείες και βιασμοί ήταν το αντίτιμο της «νίκης» των Βορείων και του μίσους τους για τον υπερήφανο, αλλά πληγωμένο Νότο. Οι λευκοί του Νότου αντέδρασαν στην καταπίεση με τρεις λέξεις: Κου-Κλουξ-Κλαν....

Οι ‘Ultima Thule’ (που σημαίνει "Απώτατος Βοράς") είναι ροκ μπάντα από την Σουηδία. Το στυλ που παίζουν το λένε ‘Vikingarock’ ("Viking rock"), μία μίξη από παραδοσιακά σκανδιναβικά ακούσματα, rock, Oi!, street punk με Teddy Boy επηρροές.

Το ‘When Johnny Comes Marching Home Again’ (που ήταν κλασσικό τραγούδι στην εποχή του εμφυλίου και για τις δύο πλευρές) είναι αφιερωμένο στον στρατιώτη των Νοτίων, γνωστό και ως ‘Johnny Reb’.

James Longstreet (1821 - 1904)

O James Longstreet (Τζέημς Λόνγκστρητ ) ήταν ένας από τους σημαντικότερους στρατηγούς του στρατού της Συνομοσπονδίας (Νοτίων) στον αμερικάνικο εμφύλιο πόλεμο και ο δεύτερος μετά τον θρυλικό στρατηγό Robert E. Lee, ο οποίος τον αποκαλούσε "Old War Horse" (‘Γέρικο Πολεμικό Άλογο’).

Ο Τζέημς Λόνγκστρητ γεννήθηκε στο Ετζφηλντ (Edgefield) της Νότιας Καρολίνα στις 8 Ιανουαρίου 1821 και ήταν το πέμπτο παιδί ενός κτηματία φυτείας βαμβακιού. Από μικρή ηλικία έδειξε στοιχεία πολύ σθεναρού χαρακτήρα, σε βαθμό που ο ίδιος ο πατέρας του εντυπωσιασμένος τον αποκαλούσε «Πέτρο», δίδοντας έτσι την πρώτη αφορμή για το προσωνύμιο «Γέρο Πητ» που θα τον ακολουθούσε για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του.

Το 1838 ο νεαρός Τζέημς εκπλήρωσε την επιθυμία του πατέρα του να ακολουθήσει στρατιωτική σταδιοδρομία, αφού έγινε δεκτός στο Ουέστ Πόιντ. Οι επιδόσεις του όμως αποδείχθηκαν πολύ κάτω του μετρίου και όταν αποφοίτησε το 1842 κατετάγη 54^ος μεταξύ 56 ευελπίδων! Υπήρξε όμως πολύ δημοφιλής και αγαπητός στους συμμαθητές του, γεγονός που θα τον βοηθούσε σημαντικά αργότερα. Η πρώτη τοποθέτηση του Λόνγκστρητ ως ανθυπολοχαγού έγινε στο 4^ο Σύνταγμα Πεζικού στα Μισούρι. Εκεί υπηρετούσε ως υπολοχαγός και ο Οδυσσέας Γκραντ, ο οποίος ανέπτυξε φιλία μαζί του και νυμφεύθηκε μάλιστα την τέταρτη εξαδέλφη του Λόνγκστρητ.

Ο Λόνγκστρητ νυμφεύθηκε το 1848 την κόρη του διοικητή του συντάγματός του, με την οποία συμβίωσε τα επόμενα 40 χρόνια και απέκτησε 10 παιδιά. Λίγο καιρό πριν είχε διακριθεί στον Μεξικανικό Πόλεμο, υπηρετώντας τις Τάξεις του 8^ου Συντάγματος Πεζικού. Έλαβε αρκετές προαγωγές επ’ ανδραγαθία και τραυματίστηκε στον μηρό στη μάχη του Τσαπούλτεπεκ, όπου ενώ έπεφτε παρέδωσε τη σημαία στον φίλο του, υπολοχαγό Τζωρτζ Πίκετ. Μετά τον πόλεμο υπηρέτησε για ένα διάστημα στο οχυρό Μπλις του Τέξας με τον βαθμό του ταγματάρχη, ενώ παραιτήθηκε από τον Στρατό των ΗΠΑ τον Ιούνιο του 1861 προκειμένου να υπηρετήσει τη Συνομοσπονδία στον Αμερικανικό Εμφύλιο. Ονομάστηκε αντισυνταγματάρχης και πολύ γρήγορα ταξίαρχος και ανέλαβε τη διοίκηση ταξιαρχίας αποτελούμενης από τρία συντάγματα της Βιρτζίνια.

Τον Ιανουάριο του 1862 ο Λόνγκστρητ βίωσε μία προσωπική τραγωδία όταν έχασε τρία από τα παιδιά του μέσα σε μία εβδομάδα εξαιτίας μιας επιδημίας. Έκτοτε έγινε πολύ πια σοβαρός στην κοινωνική του ζωή, έπινε σπάνια και μετατράπηκε σε ένα πολύ θρησκευόμενο άτομο. Συμμετείχε σε πολλές μάχες του Αμερικανικού Εμφυλίου όπου η παρέμβασή του ήταν συχνά καθοριστική. Κατά τις μάχες των Επτά Ημερών διοικούσε σχεδόν τον μισό στρατό του Λη (15 ταξιαρχίες), ο οποίος συνήθιζε να λέει γι’ αυτόν ότι ήταν το «δεξί του χέρι». Έγινε όμως πιο διάσημος ως διοικητής του Α’ Σώματος με το οποίο ενεπλάκη στις μάχες του Φρέντρικσμπεργκ, του Σάφολκ και του Γκέτυ- Οτζεημς Λονγκστρητ.

Τον Μάιο του 1864 ο Λόνγκστρητ τραυματίστηκε σοβαρά από φίλια πυρά στη μάχη του Γουάιλντερνες. Όταν παρουσιάστηκε και πάλι για υπηρεσία τον Οκτώβριο, το δεξί του χέρι ήταν παράλυτο και ίππευε με δυσκολία. Μετά τον πόλεμο ο Λόνγκστρητ μετακόμισε με την οικογένειά του στη Νέα Ορλεάνη όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο βαμβακιού. Έγινε μέλος του Ρεπουμπλικανικαύ Κόμματος και υποστήριξε τον Γκραντ στην εκλογή του ως προέδρου των ΗΠΑ.

Το 1875 επέστρεψε στη Βιρτζίνια και πέντε χρόνια αργότερα διορίστηκε πρέσβης των ΗΠΑ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έχασε τη σύζυγό του το 1889 και οκτώ χρόνια αργότερα νυμφεύθηκε για δεύτερη φορά. Η υγεία του επιδεινώθηκε κατά τα επόμενα χρόνια, αλλά πριν αποβιώσει στις 2 Ιανουαρίου 1904, πρόλαβε να γράψει τα απομνημονεύματά του με τίτλο «Από το Μανάσας στο Απόματοξ».

Πηγή: ‘Γκέτυσμπεργκ 1863’ - Περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία - Σειρά: Μεγάλες Μάχες

Από την ταινία Gettysburg (1993) στον ρόλο του Λόνγκστρητ ο Tom Berenger.

Stand Watie: Ο Ινδιάνος στρατηγός των Νοτίων

Τον Φεβρουάριο του 1861η φυλή των Τσερόκι ενώθηκε με την Συνομοσπονδία (Νότο). Θα ακολουθήσουν και άλλες φυλές. Οι Creek, οι Τσόκταου, οι Τσικάσο και οι Seminole. Τα συντάγματα πεζικού και ιππικού υπό τις διαταγές αξιωματικών ινδιάνικης προέλευσης θα κερδίσουν την δόξα στο Ουίλσον Κρηκ, στο Μισούρι, τον Αύγουστο του 1861 στην αιματηρή μάχη του Πη-Ρητζ (Pea Ridge), τον Μάρτιο του 1862. Στη συνέχεια θα αποτελέσουν την μεραρχία Indian Cavalry, μία από τις δύο ταξιαρχίες της θα βρίσκεται υπό τις διαταγές ενός ινδιάνου Τσερόκι του ταξίαρχου Σταντ Γουέντη (Stand Watie).

Αυτός θα είναι ο τελευταίος συνομοσπονδιακός στρατηγός που θα καταθέσει τα όπλα στις 23 Ιουνίου 1865, δύο μήνες μετά την συνθηκολόγηση του Αππότομαξ.

Ο Stand Watie γεννήθηκε στην Oothcaloga, στο έθνος των Cherokee (Cherokee Nation και νυν Calhoun της Georgia) στις 12 Δεκεμβρίου του 1806, γιος του Uwatie (που σημαίνει "ο αρχαίος"), από το χριστιανικό όνομα David Uwatie και από την Susanna Reese.

Ο Stand Watie, ήταν χριστιανός.

Κατά το 1820, σχεδόν το ένα τρίτο του έθνους των Cherokee είχε μετεγκατασταθεί δυτικά του ποταμού Μισισιπή. Τα εδάφη τους στο ινδικό έδαφος (η σημερινή Οκλαχόμα), που ευημερούσαν πριν από τον εμφύλιο πόλεμο του 1861-65, έγιναν ερείπια μετά. Πολλοί από αυτούς τους Ινδιάνους ήταν χριστιανοί και άριστα εκπαιδευμένοι.

Ήταν Αμερικάνοι πολίτες, πολλοί πλούτισαν και πολλοί ήταν ιδιοκτήτες φυτείας, ακόμη και ιδιοκτήτες σκλάβων.

Οι Cherokee ίδρυσαν τοπική κυβέρνηση το 1827, με αρχηγό τον John Ross (1796-1866). Αντιτάχθηκε στις μετακινήσεις των Cherokee από την γη των πατέρων τους και στην παράνομη Πράξη Μετακίνησης (‘Indian Removal Acts’) του προέδρου των ΗΠΑ, Andrew Jackson.

Έως τα μέσα του 1837, πολλοί Cherokee είχε μεταφερθεί στην Ινδιάνικη Περιοχή (Indian Territory). Τις υπόλοιπες φυλές, με εξαίρεση κάποιους που κατέφυγαν στα βουνά, τους έδιωξαν βίαια από τα σπίτια τους και τους έστειλαν στην Δύση το 1838 κατά την διαβόητη «Trail of Tears» (Το Μονοπάτι των Δακρύων) κατά το οποίο πολλοί χάθηκαν χάρη στους παράνομους νόμους του Τζάκσον.

Χιλιάδες από αυτούς, κυρίως γυναίκες και παιδιά, έχασαν τη ζωή τους στη μεγάλη απέραντη ερημιά, από τον άγριο χειμώνα και μερικές φορές από την βία των στρατιωτών της Ομοσπονδίας, καθ 'οδόν προς τη νέα τους πατρίδα.

Ήταν μια απόπειρα γενοκτονίας.

Ο Watie και άλλοι στην αρχή θεωρήθηκαν συνεργάτες και μερικοί δολοφονήθηκαν. Τελικά, αυτά τα προβλήματα σταμάτησαν και ο Watie διορίστηκε στο Συμβούλιο των Φυλών Cherokee και υπηρέτησε εκεί από το 1846 έως το 1861.

Λίγο αργότερα, ο Watie στρατολογήθηκε στον στρατό της Συνομοσπονδίας (Νότιοι).

Όταν το έθνος των Cherokee ψήφισαν για την υποστήριξη της Συνομοσπονδίας, ο Watie οργάνωσε ένα σύνταγμα ιππικού. Τον Οκτώβριο του 1861, έγινε συνταγματάρχης στους τυφεκιοφόρους του First Cherokee Mounted Rifles. Ο Watie θα παίξει ρόλο στη μάχη του Pea Ridge στο Αρκάνσας, όπου νίκησε ο στρατός της Ένωσης (Βόρειοι), στις 6 - 8 Μαρτίου 1862. Τα στρατεύματα του Watie αιχμαλώτισαν τις θέσεις του πυροβολικού της Ένωσης και κάλυψαν την υποχώρηση των δυνάμεων των Νοτίων από το πεδίο της μάχης.

Ο Watie προήχθη σε Ταξίαρχο από τον Γενικό Στρατηγό Samuel Bell Maxey, και του δόθηκε να ηγείται της πρώτης Ινδιάνικης Ταξιαρχίας, που αποτελείτο από δύο συντάγματα τυφεκιοφόρων και τρία τάγματα πεζικού Cherokee, Seminole και Osage. Αυτά τα στρατεύματα είχαν την βάση τους νότια του καναδικού ποταμού, και κατά περιόδους διέσχιζαν τον ποταμό και έμπαιναν στο έδαφος της Ένωσης.

Πολέμησαν σε διάφορες μάχες και αψιμαχίες στις δυτικές ομοσπονδιακές πολιτείες, συμπεριλαμβανομένων των ινδιάνικων περιοχών, του Αρκάνσας, του Μισούρι, του Κάνσας και του Τέξας. Η δύναμη του Watie, σύμφωνα με πληροφορίες, πολέμησε στις περισσότερες μάχες δυτικά του ποταμού Μισισιπή από οποιαδήποτε άλλη μονάδα.

Στις 23 Ιουνίου 1865, μετά την μάχη του Doaksville, στο Fort Towson στο έθνος των Choctaw, ο Watie υπέγραψε την παύση των εχθροπραξιών με εκπροσώπους της Ένωσης και έγινε ο τελευταίος στρατηγός των Νοτίων που κατέθετε τα όπλα.

Μετά το τέλος του πολέμου, ο Watie πίεζε την Ουάσιγκτον για την αναγνώριση ενός ξεχωριστού «Νότιου Έθνους των Cherokee», κάτι που δεν έγινε δεκτό.

Πέθανε στις 9 Σεπτεμβρίου 1871. Άφησε πίσω του την χήρα γυναίκα του Sarah Bell Watie και τα δύο του παιδιά.

Charlie Daniels - South's Gonna Do It Again

Hawdy!

Η σφαγή στην φυτεία Τράβις

Βιρτζίνια, ΗΠΑ, Αύγουστος 1831.

Τριάντα χρόνια πριν ξεσπάσει ο Αμερικάνικος Εμφύλιος Πόλεμος (1861-1865).

Η φυτεία Τράβις, στο Σαουθάμπτον, στη νοτιοανατολική Βιρτζίνια, δεν έχει παρά επτά σκλάβους.Ένας από αυτούς ονομάζεται Νατ Τάρνερ (Nat Turner): είναι ένας εξελιγμένος νέγρος που ξέρει γραφή και ανάγνωση, αλλά κυρίως έχει μια μυστικιστική ιδιοσυγκρασία με το χάρισμα μιας ασυνήθιστης δύναμης.

(Ο Τάρνερ από νωρίς ελάμβανε «θεϊκά οράματα», παρακολουθούσε μία συνάθροιση Βαπτιστών, όπου κήρυττε το Ευαγγέλιο στους μαύρους ‘αδελφούς’ του που τον αποκαλούν ‘ο προφήτης’).

Δηλώνει ότι είναι σημαδεμένος από το χέρι του Θεού, και ονειρεύεται να γίνει ο Toussaint-Louverture των σκλάβων του Νότου. (Ο Francois Toussaint, - φωτο- ονομαζόμενος Louverture, ήταν επικεφαλής της εξέγερσης των σκλάβων στην Αϊτή το 1791).

Η αποτυχία των προηγούμενων εξεγέρσεων τον γεμίζει λύπη. Σκέφτεται εκείνον τον Γαβριήλ, (Gabriel Prosser), μιμητή στην Βιρτζίνια του Toussaint, ο οποίος σχεδίαζε να κατακτήσει το Ρίτσμοντ με χίλιους εξεγερμένους σκλάβους, την 1η Σεπτεμβρίου 1800, και του οποίου το γεμάτο δεισιδαιμονίες στράτευμα διαλύθηκε μέσα σε μια καταιγίδα. Αναλογίζεται το παράδειγμα του Telemaque Denmark Vesey ο οποίος διακινδύνεψε να κατακτήσει το οπλοστάσιο του Τσάρλεστον με διακόσιους σκλάβους, στις αρχές του καλοκαιριού του 1822 και κατέληξε στην αγχόνη με τριάντα τέσσερις από τους οπαδούς του.

Ο Νατ Τάρνερ ακούει κάτι σαν φωνές: «Πλησιάζει ο καιρός που οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι». Έχει οράματα που προμηνύουν το μέλλον: αίμα στα καλαμπόκια, πνεύματα λευκών και μαύρων που χτυπιούνται στα σύννεφα. Με λίγα λόγια είναι έτοιμος.

Στην διάρκεια του καλοκαιριού του 1831 η απευθείας επικοινωνία του με τα ουράνια τον προειδοποιεί ότι ήρθε η ώρα της δράσης. Την Κυριακή 21 Αυγούστου συγκεντρώνει τους σκλάβους της φυτείας. Πηγαίνουν να πιούν μηλίτη στο ελαιοτριβείο για να πάρουν θάρρος. Τα μεσάνυχτα ο Νατ Τάρνερ μπαίνει από μια ανεμόσκαλα στο σπίτι των αφεντικών που κοιμούνται. Όταν βρεθεί εκεί ανοίγει την πόρτα στους συντρόφους του, οι οποίοι είναι οπλισμένοι με τσεκούρια. Ξυπόλητοι, με ορθάνοικτα μάτια, περπατούν αθόρυβα μέσα στο σιωπηλό σπίτι. Μπροστά στην πόρτα του αφεντικού διστάζουν για μια στιγμή - τότε ο Τάρνερ ανοίγει την πόρτα και ορμάει πάνω στο κρεβάτι. Ο Τράβις, που ξαφνιάστηκε στον ύπνο, δεν προλαβαίνει να αμυνθεί. Ο σκλάβος τον χτυπάει με το τσεκούρι, χωρίς όμως να τον σκοτώσει. Ο Τράβις ουρλιάζει - ξυπνάει με την σειρά της και η γυναίκα του. Ο γίγαντας Ουίλυ κραδαίνει το όπλο του: ο Τράβις σωριάζεται ξανά στο κρεβάτι, με το κρανίο σπασμένο. Η γυναίκα του προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά την αρπάζει ένα μεγάλο μαύρο χέρι, την ρίχνουν κάτω και την χτυπούν αλύπητα. Το κεφάλι της ανοίγει με ένα κτύπημα από τσεκούρι.

Οι άλλοι νέγροι εισβάλλουν στα διπλανά δωμάτια. Τα τρία παιδιά του Τράβις σφάζονται με φρικτό τρόπο.

Το πιο κοντινό αγρόκτημα βρίσκεται σε απόσταση λιγότερη από ένα μίλι. Η αιματοβαμμένη συμμορία ορμάει επάνω του. Ο Τάρνερ τους αναγκάζει να ανοίξουν την πόρτα με το πρόσχημα μιας επείγουσας επιστολής για το αφεντικό. Ο μοναδικός λευκός μέσα στο σπίτι εξοντώνεται αμέσως με ένα χτύπημα από τσεκούρι. Οι σκλάβοι του ελευθερώνονται. Λεηλατείται η αποθήκη με τα ποτά.

Η ομάδα τώρα αριθμεί δεκαπέντε άτομα. Ο Τάρνερ μοιράζει το μπουλούκι για να επισπεύσει την σφαγή.

Όλη νύχτα οι ομάδες του σπέρνουν τον θάνατο στην κομητεία. Το πρωί εξήντα ένα πτώματα λευκών, η πλειοιψηφία των οποίων είναι γυναίκες και παιδιά, αποτελούν το αποτέλεσμα της επιδρομής. Ο Τάρνερ είναι ικανοποιημένος.

Οι ελάχιστοι επιζήσαντες παίρνουν τα όπλα και, χωρίς να περιμένουν ενισχύσεις, ρίχνονται στο κυνήγι των δολοφόνων. Το βράδυ τους προφταίνουν. Δεκαοκτώ καλλιεργητές ανοίγουν ορμητικά πυρ εναντίον διακοσίων νέγρων, οι οποίοι τρέπονται σε φυγή.

Στον τόπο συνάντησης που είχαν καθορίσει πριν σκορπιστούν, ο Τάρνερ θα περιμένει μάταια τους συντρόφους του για τρεις μέρες, Συνειδητοποιώντας ότι οι συνεργοί του έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα, κρύβεται, βγαίνοντας μόνα τη νύχτα για να αναζατήσει λίγο νερό. Η περιοχή βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας.

Μέσα σε τρεις εβδομάδες τον ανακαλύπτουν κάποιοι νέγροι που τον καταδίνουν αμέσως, παρόλες τις ικεσίες του. Καταφέρνει να δραπετεύσει, αλλά είναι πλέον ένα κυνηγημένο ζώο. Τελικά στις 30 Οκτωβρίου συλλαμβάνεται σε ένα δάσος, εντελώς αποκαμωμένος. Μετά από λίγο καιρό θα απαγχονιστεί όπως είκοσι ένας από τους συνεργούς του.

Η αιματοβαμμένη νύχτα της 21ης Αυγούστου 1831 συγκλόνισε το Νότο. Ο τρόμος και ο πανικός κυριεύουν τις οικογένειες των λευκών. Ο ίσκιος της εξέγερσης των σκλάβων λαγοκοιμάται στις ψυχές, έτοιμος πάντα να ξυπνήσει. Οι Νότιοι θεωρούν πλέον έγκλημα οτιδήποτε συντείνει στην εξάπλωση της ιδέας της χειραφέτησης στους νέγρους. Στα μάτια τους η προπαγάνδα υπέρ της κατάργησης της δουλείας είναι μια πρόσκληση σε σφαγή.

Οι Νότιοι έχουν ήδη κληρονομήσει μια κατάσταση την οποία δεν έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι. Δεν ευθύνονται για την δουλεία: όχι περισσότερο πάντως, από ότι οι απόγονοι των δουλεμπόρων του Βορρά. Αν όμως θέλουν να επιβιώσουν, είναι υποχεωμένοι να δεχτούν αυτή την βαριά κληρονομιά. Η κατάργηση της δουλείας με τη βία, δηλαδή με μια στρατιωτική κατάκτηση του Νότου, δεν θα επέλυε το φυλετικό πρόβλημα. Οι νέγροι είναι υπερβολικά πολλοί – σε κάποιες πολιτείες αντιστοιχούσε περίπου, ένας νέγρος για κάθε λευκό. Αυτή είναι η τραγωδία των Νοτίων. Δεν υπάρχουν λύσεις για την κατάρα που τους έπληξε από την ημέρα εκείνη που ένας Ολλανδός καπετάνιος αποβίβασε στο έδαφος της Βιρτζίνια τον πρώτο αφρικανό σκλάβο. Η μόνη διέξοδος είναι να αντέξουν και να αγωνιστούν, αν είναι αναγκαίο, για να διατηρήσουν το δικαίωμα τους στην ύπαρξη.

(Από το βιβλίο «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων» του Dominique Venner)

'Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων'

Επιτέλους! Ένα βιβλίο στα ελληνικά για τον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο (1861-1865) χωρίς προκαταλήψεις και κλισέ περί ‘καλών’ Βορείων και ‘κακών’ Νοτίων..

Είναι το βιβλίο «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων» - Όλη η Αλήθεια για τον Αμερικάνικο Εμφύλιο, του Dominique Venner, (Εκδόσεις ‘PATRIA’)

Το βιβλίο συνοδεύεται από το CD ‘Rebel Yell’ με τα τραγούδια που τραγούδαγε ο γενναίος στρατός του Dixie, ενώ στο τέλος του βιβλίου υπάρχει παράρτημα με πλούσιο ιστορικό υλικό, κείμενα και καταπληκτικές φωτογραφίες και καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις μαχών. Ένα must για όσους αγαπάνε το Νότο! Και μην ξεχνάτε, “South’s Gonna Do It Again!”

Μεταφέρω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Τα ξημερώματα της 12ης Απριλίου 1861 εξερράγη η πρώτη χειροβομβίδα του πολέμου της Απόσχισης. Και οι δυο πλευρές περιμένουν έναν σύντομο, έντιμο, ομαλό πόλεμο. Η σύγκρουση όμως θα διαρκέσει τέσσερα χρόνια και θα είναι η πιο αιματηρή ολόκληρης της αμερικανικής ιστορίας. Οι απώλειες θα είναι κατά ένα τρίτο μεγαλύτερες από εκείνες που υπέστησαν οι ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, 618.000 έναντι 407.000, για έναν πληθυσμό επτά φορές μικρότερο.

Το 1861, οι ΗΠΑ δεν αποτελούν ένα μόνο έθνος, αλλά δυο, τα οποία είναι εντελώς διαχωρισμένα, ο Νότος και ο Βορράς. Όλα βρίσκονται σε αντίθεση: ο πληθυσμός, οι παραδόσεις, ο πολιτισμός, το κλίμα, η οικονομία. Η ιστορία την οποία αφηγείται ο Ντομινίκ Βεννέρ, είναι εκείνη της γέννησης ενός έθνους του Νότου, και στη συνέχεια η αντίσταση του στην επίθεση του βιομηχανικού Βορρά, και τέλος της προμελετημένης δολοφονίας του.

Είναι η αληθινή ιστορία του Όσα Παίρνει ο Άνεμος. Συναντάμε ξανά τις φυτείες των λευκών μισοκοιμισμένες μέσα στις μανόλιες, τα χωράφια με το βαμβάκι και την απόλαυση της ζωής, τους εκλεπτυσμένους τζέντλεμαν και τα κορίτσια με κρινολίνο, αλλά και την κατάρα της δουλείας. Παρακολουθούμε τον Γολγοθά του Νότου: Γκέτισμπουργκ, Ατλάντα, Αππόματοξ. Η αποφασιστικότητα του Τζέφερσον Ντέιβις, η στρατιωτική ευφυΐα του στρατηγού Λη, ο ενθουσιασμός του Στόουνγουολ Τζάκσον ή του Μπορεγκάρντ, η τόλμη των παραβιαστών του αποκλεισμού, το θάρρος των επιδρομών του ιππικού, ο ηρωισμός των γυναικών του Νότου δεν θα καταφέρουν τίποτα μπροστά στην συντριπτική ανωτερότητα του Βορρά και της κατακτητικής διάθεσης του.

Ο Νότος, με λιγότερο πληθυσμό από την σημερινή Ελβετία, θα υποκύψει μπροστά στην αριθμητική υπεροχή, αλλά το δολοφονημένο του όνειρο θα συνεχίσει να ζει στις καρδιές των γενναιόψυχων ανδρών.

Η ελληνική συμμετοχή! (από τον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης – του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου)

Εκτός από την έμμεση εμπλοκή των Ελλήνων στον Αμερικανικό Εμφύλιο (μέσα από την παραγωγή βάμβακος) υπήρξε και μια άλλη άμεση, καθώς πολλοί συμπατριώτες μας βρέθηκαν να πολεμούν στις γραμμές και των δυο αντιπάλων. Θα αναφερθούμε σε αυτούς που πολέμησαν με την πλευρά του Νότου.

Στις τάξεις του 10ου Συντάγματος Πεζικού της Λουιζιάνα επτά μέλη του δήλωσαν τόπο καταγωγής τους την Ελλάδα. Η διαδρομή που τους οδήγησε εκεί, μεγάλη και μακρινή. Προέρχονταν από το το περίφημο Βασιλικό Μακεδονικό Σύνταγμα του Κράτους των Δύο Σικελιών.

Όταν αυτό το 1860 απορροφήθηκε από το νεοσύστατο ιταλικό κράτος ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Νεάπολη, νότιας καταγωγής, έστειλε με καράβια περισσότερους από 800 ανέργους πλέον στρατιώτες των Βουρβόνων στην Νέα Ορλεάνη, βλέποντας τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν στον τόπο καταγωγής του.

Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και οι επτά προαναφερθέντες συμπατριώτες μας.

Στην Νέα Ορλεάνη επίσης, που ήταν μια πόλη με περίπου το 40% των πολιτών της να αποτελείται από μετανάστες δημιουργήθηκε μια «Ευρωπαϊκή» ταξιαρχία Πολιτοφυλάκων. Αυτή αποτελείτο από λόχους που είχαν εθνική σύσταση, αντιπροσωπεύοντας τον τόπο καταγωγής των μεταναστών. Ανάμεσα τους και ένας ελληνικός λόχος με ογδόντα περίπου αξιωματικούς και οπλίτες. Στα ονόματα των αξιωματικών φιγουράρει και ένα όνομα με ένδοξη συμμετοχή στους αγώνες για την Εθνική Απελευθέρωση του ‘21, George Caratassos.

Από την δεκαετία του 1820 στην Φλόριντα, μια από τις πολιτείες του Νότου, υπάρχει μια ελληνική κοινότητα που μέχρι και σήμερα φέρει το όνομα New Smyrna. Την δημιούργησαν κάτοικοι των μικρασιατικών παραλίων αλλά και πολλές οικογένειες σφουγγαράδων της Καλύμνου, οι οποίοι είδαν την ριψοκίνδυνη τέχνη της κατάδυσης για την συλλογή σφουγγαριών να εκτιμάται ιδιαίτερα στις θάλασσες του Κόλπου του Μεξικού.

Οι κάτοικοι της πόλης αυτής όπως και όλοι οι πολίτες του Νότου, μετά το 1862 ήταν υπόχρεοι στρατιωτικής θητείας και έδωσαν και αυτοί τον επικό αγώνα του Νότου για την ανεξαρτησία και την διατάρηση του τρόπου ζωής τους, ενάντια στην αδηφάγο πολιτική αφομοίωσης του «American way of life».

Στρατηγός "Stonewall" Jackson (1824 - 1863)

Στις 21 Ιανουαρίου του 1824 γεννήθηκε ο Thomas Jonathan "Stonewall" Jackson, ο πιο γνωστός και πιο ηρωικός στρατηγός των Νοτίων (Confederacy) στο Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο (1861 - 1865), μετά βέβαια, τον Στρατηγό Robert E. Lee.

Ο Jackson χτυπήθηκε, κατά λάθος, από πυρά στρατιωτών της Συνομοσπονδίας (νοτίων), στη Μάχη του Chancellorsville, στις 2 Μαΐου του 1863, όπου και επέζησε, χάνοντας όμως το ένα του χέρι, το οποίο ακρωτηριάστηκε. Οκτώ ημέρες μετά, ωστόσο, στις 10 Μαΐου του 1863, καταβεβλημένος από πνευμονία, υπέκυψε από επιπλοκές και πέθανε.

Ο θάνατός του ήταν μεγάλη απώλεια για τον στρατό των Νοτίων και δημιούργησε μεγάλο μειονέκτημα στην προοπτική της νίκης που διαφαινόταν μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή, χτυπώντας επίσης και το ηθικό του στρατού αλλά και του λαού των Νοτίων.

Στρατιωτικοί ιστορικοί θεωρούν τον Τζάκσον έναν από τους πιο ταλαντούχους διοικητές τακτικού στρατού, στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η φημισμένη του εκστρατεία του γνωστή ως ‘Valley Campaign’, στην κοιλάδα του Shenandoah στην Virginia, όπου κύκλωσε αιφνιδιαστικά, τον στρατό των Βορείων, αποτελεί, μέχρι σήμερα, αντικείμενο μελέτης σε όλο τον κόσμο ως παράδειγμα καινοτόμου και τολμηρής ηγεσίας.

Στην ‘Valley Campaign’ ο Jackson με 17.000 άντρες βάδισε 646 μίλια (1.040 χλμ) σε 48 ημέρες, νικώντας σε διάφορες μικρές μάχες και εμποδίζοντας τρεις στρατιές της Ένωσης (Βόρειοι), συνολικά 52.000 αντρών, από το να επιτεθούν στο Richmond.

Διέπρεψε επίσης και σε άλλες μάχες: Στην πρώτη μάχη του Bull Run (όπου του έδωσαν το διάσημο παρατσούκλι "Stonewall" που σημαίνει «Πέτρινος Τοίχος», γιατί στεκόταν ακίνητος και ατρόμητος, ενώ σφύριζαν δίπλα του οι σφαίρες του εχθρού), στην δεύτερη μάχη του Bull Run, στο Antietam, και στο Fredericksburg.

Ο "Stonewall" Jackson ήταν ένας από τους πιο παράξενους στρατηγούς στην υπηρεσία του στρατού των Συνομοσπονδιακών Πολιτειών της Αμερικής (Confederate States of America – C.S.A.).

Τον διακατείχε θρησκευτικός ζήλος, αλλά διψούσε για την μάχη. Παρά τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του, τις περισσότερες από τις μάχες τις έδωσε την Κυριακή.

Ήταν εξαιρετικά πειθαρχημένος, αλλά θα μπορούσε να αγνοήσει μια διαταγή, αν διαφωνούσε. Ήταν ο άνθρωπος που εμπιστευόταν πιο πολύ ο Στρατηγός Lee, όμως ο ίδιος ο Jackson αισθανόταν ότι ήταν υποτεταγμένος σε κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του και τον Θεό.

Με τα χρόνια, το όνομα του Stonewall Jackson έφθασε να έχει πάρει σχεδόν μυθικές διαστάσεις.

Το περιστατικό για το πώς πήρε το διάσημο παρατσούκλι του είναι το εξής.

Κατά τη διάρκεια της μάχης στην Manassas, όταν ο Στρατηγός των Νοτίων Bernard Bee είδε τον Jackson και τους άντρες του από την Virginia να στέκονται ακλόνητοι παρά την σφοδρή επίθεση από τους στρατιώτες των Βορείων, φώναξε, "Νάτος ο Jackson, στέκεται σαν πέτρινος τοίχος." Λίγο μετά μία σφαίρα από Γιάνκη χτύπησε τον Bee.

Ο Thomas Jonathan Jackson γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1824, στο Clarksburg της Virginia (νυν Δυτική Βιρτζίνια). Ο πατέρας του, ήταν δικηγόρος και πέθανε όταν ο Thomas ήταν μόλις 6 χρονών και ο θάνατος του είχε αποτέλεσμα να βρεθεί η οικογένεια σε μεγάλη φτώχια. Η μητέρα του, αργότερα ξαναπαντρεύτηκε αλλά ο νέος σύζυγός της δεν ήθελε τα παιδιά της, και έτσι ο μικρός Thomas στάλθηκε για να ζήσει με συγγενείς.

Από τύχη ο Thomas γράφτηκε στη φημισμένη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ στο West Point της Βιρτζίνια. Ο δόκιμος Τζάκσον ήταν τόσο ντροπαλός και προσεκτικός στους τρόπους του που οι συμμαθητές του δεν τον είχαν παρατηρήσει ακόμα, τους πρώτους έξι μήνες.

Ο Jackson αποφοίτησε από την Ακαδημία το 1846, 17ος σε μια τάξη 59 μαθητών. Ήταν ο καιρός που μόλις άρχιζε ο Μεξικανικός Πόλεμος. Υπηρέτησε στο μέτωπο για δύο χρόνια, στο πυροβολικό και στη συνέχεια τοποθετήθηκε στο στρατόπεδο Carlisle στην Πενσυλβάνια. Αλλά ο στρατός σε καιρό ειρήνης δεν άρεσε στον Τζάκσον και υπέβαλε την παραίτησή του το 1851 για να δεχτεί μια θέση δασκάλου στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο (Virginia Military Institute) στο Lexington της Βιρτζίνια.

Το ξέσπασμα του εμφύλιου πολέμου βρήκε τον Jackson να διδάσκει ακόμη στο VMI. Διατάχθηκε να βρεθεί στο Richmond, μαζί με ολόκληρο το σώμα των δοκίμων της Σχολής ενώ λιγότερο από μια εβδομάδα αργότερα, ο συνταγματάρχης Jackson ανέλαβε τη διοίκηση των στρατευμάτων στο Ferry Harper και σύντομα προήχθη σε ταξίαρχο.

Μετά το First Manassas, ο Jackson προήχθη σε υποστράτηγο και τοποθετήθηκε στην κοιλάδα της Shenandoah Valley, όπου έτρεψε τα στρατεύματα της Ένωσης σε άτακτη φυγή, εξαπολύωντας ένα ανελέητο κυνηγητό και γεμίζοντας τους Βόρειους με σύνδρομα κατωτερότητας. Οι 'Γιάνκηδες' θα είχαν σηκώσει ακόμη περισσότερη σκόνη πίσω τους, εάν δεν τον είχε διατάξει ο Robert E. Lee να κατευθυνθεί στην χερσόνησο της Ανατολικής Βιρτζίνια, όπου 100.000 στρατιώτες της Ένωσης υπό τον στρατηγό Τζορτζ McClellan έκαναν επίθεση.

Ο Jackson άφησε απρόθυμα την κοιλάδα, πλην όμως σε λίγο ο στρατός του Βορείων του McClelland γύριζε τρέχοντας πανικοβλημένος, πίσω στην βάση του.

Ο Τζάκσον είχε ένα τρομερό παρουσιαστικό. Ψηλότερος από τον μέσο στρατιώτη, ήσυχος, γενειοφόρος, με διαπεραστικά πρασινογκρίζα μάτια και μεγάλο πρόσωπο.

Όταν κάποιος λοχαγός του τον ρώτησε πως είναι τόσο ατρόμητος και γενναίος στην μάχη ο Jackson απάντησε: "Captain, my religious belief teaches me to feel as safe in battle as in bed. God has fixed the time for my death. I do not concern myself about that, but to be always ready, no matter when it may overtake me. That is the way all men should live, and then all would be equally brave." Δηλαδή: "Λοχαγέ, οι θρησκευτικές μου πεποιθήσεις με διδάσκουν να αισθάνομαι το ίδιο ασφαλής στην μάχη, όπως και στο κρεβάτι μου. Ο Θεός έχει καθορίσει τον χρόνο για το θάνατό μου. Δεν ανησυχώ λοιπόν γι 'αυτό, αλλά για το αν είμαι πάντα έτοιμος, ότι και να μου συμβεί. Αυτός είναι ο τρόπος που όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να ζουν, και τότε όλοι θα ήταν εξίσου γενναίοι. "

Όταν πέθανε έγινε μεγάλος θρήνος στο Νότο. Ο Στρατηγός Lee ποτέ δεν ξεπέρασε το σοκ.

Όλοι αναρωτιούνται, αν ο Jackson ήταν παρών στη Μάχη του Gettysburg, δύο μήνες αργότερα, (όπου έχασαν οι Νότιοι και άρχισε για αυτούς η αντίστροφη μέτρηση) αν η έκβαση του πολέμου θα ήταν πολύ διαφορετική με τον Τζάκσον στα πεδία της μάχης.

Παρεμπιπτόντως το τελευταίο τεύχος του περιοδικού ‘Στρατιωτική Ιστορία - ΜεγάλεςΜάχες’ έχει αφιέρωμα στην Μάχη του Gettysburg.

Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Let us cross over the river, and rest under the shade of the trees» («Ας διαβούμε το ποτάμι και ας ξεκουραστούμε κάτω από την σκιά των δέντρων»).

Στην ιστορική ταινία ‘Gods and Generals’ («Θεοί και Στρατηγοί») κεντρικό πρόσωπο είναι ο Στρατηγός Jackson τον οποίον υποδύεται υποδειγματικά ο πολύ καλός ηθοποιός Stephen Lang. ( Ο Lang παίζει στο πολυδιαφημιζόμενο ‘Avatar’).

Η ταινία ‘Gods and Generals’ (από όπου είναι και τα παρακάτω βίντεο) είναι μια φανταστική, κατά την γνώμη μου, ταινία, για όσους τους αρέσουν οι πολεμικές ταινίες. Είναι επίσης και μία ταινία (ίσως η πρώτη, αν εξαιρέσεις το ‘Gone with the Wind’) που σπάει (επιτέλους) το κινηματογραφικό κατεστημένο, καθώς μοιάζει να ‘κλείνει το μάτι’ στους Νότιους. Και για αυτό την αγαπώ! Long Live the South!

Robert Edward Lee (1807-1870)

Στις 12 Οκτωβρίου 1870 πέθανε σε ηλικία 63 ετών, ο Robert Edward Lee (Ρόμπερτ Έντουαρντ Λη), ο θρυλικός στρατηγός των Νοτίων (C.S.A.) στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο (1861 - 1865).

Η φοβερή στρατιωτική του ικανότητα έφερε τα στρατεύματα των Νοτίων που υστερούσαν σε αριθμό και εξοπλισμό από τους Βόρειους, στα πρόθυρα της Ουάσινγκτον, ενώ το όνομα του έγινε συνώνυμο του Νότου.

Έχαιρε βαθιάς εκτίμησης και στους στρατιώτες του Βορρά. Κατά την ημέρα της παράδοσης του Νότου οι βόρειοι τον ασπάστηκαν ως δικό τους αρχηγό.

Έχασε από προσωπικό του λάθος την κρίσιμη μάχη στο Gettysburg και από συγκυρία πιθανόν και αυτόν τον ίδιο τον πόλεμο.

Θεωρείται η πιο σημαντική προσωπικότητα του Αμερικανικού Εμφυλίου

Ο Lee γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1807 στην Φυτεία του Stratford Hall (φωτο πάνω) στο Westmoreland County της Virginia. Ήταν το 5ο παιδί του Henry Lee, ήρωα της Αμερικανικής Επανάστασης και της Anne Hill Lee. Όταν ο Lee ήταν 11 ετών, πέθανε ο πατέρας του αφήνοντας την οικογένεια μέσα στα χρέη.

Το 1825 μπήκε στην Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ και έγινε ο πρώτος δόκιμος που κατάφερε να πάρει τον βαθμό του λοχία στο τέλος του πρώτου έτους του.

Αποφοίτησε το 1829.

Υπηρέτησε για 17 μήνες στο Φρούριο Fort Pulaski στην Georgia και το 1831 μετατέθηκε στο Fort Monroe.

Κατά την διάρκεια της θητείας του στο Fort Monroe, παντρεύτηκε την Mary Anna Randolph Custis (1808–1873), η οποία ήταν τρισέγγονη της Martha Washington γυναίκας του George Washington, πρώτου προέδρου των Η.Π.Α.

Ο Lee ήταν εναντίον της δουλείας και δεν είχε δούλους.

Το τέλος της 36ετούς καριέρας του τον βρήκε διοικητή στην φρουρά του Τέξας και την ώρα της απόσχισης οι Τεξανοί τον διώχνουν σαν εκπρόσωπο της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Στην συνέχεια τον διάλεξε ο αρχιστράτηγος Ουίνφηλντ Σκοτ που τον εκτιμούσε σαν τον καλύτερο ποτέ στρατιώτη του, να του αναθέσει την διαδοχή του στην στρατιωτική ηγεσία του Βορρά. Ο Lee απάντησε ότι αν η Βιρτζίνια αποσχιστεί, όπως αναμενόταν, τότε δεν θα μπορούσε να σηκώσει το σπαθί ενάντια στα παιδιά του. Ο Σκοτ, λυπημένα, δήλωσε ότι δεν περίμενε άλλη απάντηση από έναν τέτοιο ακέραιο χαρακτήρα.

"Με όλη μου την αφοσίωσή στην Ένωση και το αίσθημα της νομιμοφροσύνης και του καθήκοντος που χαρακτηρίζει έναν Αμερικάνο πολίτη, δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ ότι μπορώ να σηκώσω το χέρι μου εναντίον των συγγενών μου, των παιδιών μου και του σπιτιού μου. Κατόπιν τούτου, υπέβαλα την παραίτησή μου στο στρατό, για να υπερασπιστώ την μητρική μου πολιτεία, με την ειλικρινή ελπίδα ότι οι φτωχές μου υπηρεσίες μου δεν θα είναι απαραίτητες, ελπίζοντας ότι δεν θα κληθώ ποτέ να υψώσω το σπαθί μου ....." Γράμμα του Lee προς την αδελφή του, 20 Απριλίου 1861.

Ο Lee επέστρεψε στην Βιρτζίνια και τελικά δέχτηκε μια θέση συμβούλου στο επιτελείο του Νότου όπως άρμοζε σε ένα άτομο της προχωρημένης ηλικίας του. Τα λόγια του για το πως έβλεπε την εξέλιξη του πολέμου υπήρξαν προφητικά: «Ο Νότος δεν συνειδητοποιεί τα τεράστια υλικά αποθέματα του Βορρά και ο Βορράς δεν συνειδητοποιεί το πείσμα για αντίσταση του Νότου».

Πάντως οι στρατιωτικοί ελιγμοί των νοτίων στρατηγών Lee, Jackson, Longstreet, Early και Stewart έμειναν στην στρατιωτική ιστορία, ενώ για τους βόρειους στρατηγούς ελάχιστα πράγματα μνημονεύονται, διότι άλλαζαν συχνά λόγω των στρατιωτικών τους αποτυχιών και δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την ποσοτική υπεροχή τους σε εξοπλισμό και στρατό.

Κατά τον τραυματισμό του επίσης ικανού νότιου στρατηγού “Stonewall” Jackson, που τελικά έχασε το αριστερό του χέρι ο Lee είχε πει χαρακτηριστικά: «Εκείνος έχασε το αριστερό του κι εγώ το δεξί μου χέρι!»

Ο Lee αντέγραψε την τακτική του Ναπολέοντα. Έτσι χώριζε τον στρατό του σε δύο η τρία τμήματα, αναγκάζοντας τον αντίπαλο να διασπάσει τις δυνάμεις του αντίστοιχα για να μην βρεθεί εκτεθειμένος.

Στην συνέχεια ανακάλυπτε το αδύνατο σημείο του εχθρού και με μία γρήγορη αναδιάταξη δυνάμεων επετίθετο εκεί. Για την επιτυχία του σχεδίου όμως απαιτούνταν δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις: α) ο αρχιστράτηγος έπρεπε να έχει καλή πληροφόρηση των αντιπάλων θέσεων και β) μεγάλη εμπιστοσύνη στους διοικητές των μονάδων του, ότι είχαν κατανοήσει πλήρως το σχέδιο και θα δρούσαν άμεσα όταν θα ερχόταν η ώρα να κτυπήσουν. Σε αντίθετη περίπτωση η σύγχυση ήταν η μόνη κατάληξη.

Στην κρίσιμη μάχη του Gettysburg ο Lee έχασε επαφή με το ιππικό του και μαζί με αυτό και την πληροφόρηση για την ανάπτυξη του εχθρού.

Στις 28 Σεπτέμβρη 1870, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και έκτοτε δεν μπορούσε να μιλάει. Ο Lee πέθανε τελικά από τις επιπτώσεις πνευμονίας, λίγο μετά τις 9 π.μ. στις 12 Οκτωβρίου του 1870, στο Lexington της Virginia. Θάφτηκε κάτω από παρεκκλήσι Lee Chapel στο Washington and Lee University, όπου μένει θαμμένος μέχρι σήμερα.

Πηγή: Wikipedia